กระทู้อาจจะยาวไปนิดนะคะ #ไม่น่านิด แต่เราอยากบอกเล่าครส.ของเราจริงๆ รบกวนช่วยฟังคำปรึกษาทีนะคะ ฮือออ
เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ คือเรา(เคย)ได้มีโอกาสคุยกับผช.คนนึงอายุ 26 ซึ่งเค้าเห่างกับเรา 6 ปี สารภาพก็ได้ว่ารู้จักกันผ่านแอพ Tinder 5555555555555555555 จุดเริ่มต้นมันมาจากเราแมทช์กัน แล้วเค้าก็เป็นฝ่ายทักเรามาก่อนค่ะ ไอ้เราตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ ทักมาก็คุยไปตามปกติเหมือนอย่างที่ผช.คนอื่นเค้าทักมา แต่มันผิดคาดมากๆ เค้าเป็นคนคุยคนแรกที่เรารู้สึกว่าเห้ยยย ! เราอยากคุยกับเค้าอีกอ่ะ คือแค่คุยกันวันแรกมันก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ แบบเค้าตลก กวนตีนดี แล้วก็น่ารักมากๆ พี่เค้าคุยดีขี้เล่นมากๆ น่ารักจนเราแบบ กรี๊ดดดดดดดด (ตามนั้นค่ะ55555555) อีกอย่างน่าจะเป็นเพราะเรามีความชอบหลายๆอย่างเหมือนกันด้วย อย่างเช่นชอบถ่ายรูป ชอบดูหนัง ชอบกินนั่นกินนี่ เราเลยรู้สึกคลิ๊กรู้สึกใช่มากๆ ก็เลยแลกไลน์กันแล้วก็คุยกันมาตลอดเดือนกว่าๆ แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงนะคะ แล้วมันก็มาพีคตรงเดือนกว่าๆนี่แหละค่ะ....
ต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าตั้งแต่คุยๆกันมา ไม่เคยมีฝ่ายไหนหายไปจากกันเลย มันเป็นอารมณ์ของทั้งคู่ที่แบบ ถ้าเธอไม่ทักฉัน ฉันก็จะทักไปหาเธอเอง เราคุยกันทุกวัน ย้ำว่าทุกวันนะคะ จนมันเหมือนเป็นส่วนนึงในชีวิตประจำวันไปแล้ว วันไหนไม่ได้คุยมันจะรู้สึกกระวนกระวายมาก 555555 เราเคยใช้วิธีลองใจไม่ทักเค้าไป ดูว่าเค้าจะสนใจอยากคุยกับเราจริงไหม แล้วเค้าก็ทักเรามาจริงๆค่ะ แบบดีใจมาก ทุกเช้าตื่นก็ทักเลย จะนอนก็ฝันดีทุกคืน แบบนี้ทุกวันจนอดสงสัยไม่ได้ว่า เค้าก็บอกฝันดี คุยเล่นน่ารักๆแบบนี้กับคนอื่นด้วยรึเปล่า ?
และแล้ววันนี้ก็มาถึง เราไปส่องเฟสเค้าเล่นๆ ส่องรูปที่เค้าลง แล้วก็ไปเจอคอมเมนท์ของผญ.คนนึงค่ะ รูปโปรไฟล์ของผญ.คนนั้นเป็นรูปที่เธอนั่งอยู่ในคาเฟ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคาเฟ่ที่พี่ที่เราคุยเคยไป แล้วเราก็เคยไปเพราะพี่เค้าแนะนำมาด้วยค่ะ เราเลยรีบกดเข้าไปดูด่วนๆ ก็เห็นชีลงรูปที่คนคุยเราถ่ายให้ ตามด้วยคอมเมนท์เพื่อนชีมาแซวต่างๆนาๆ จนเราเองก็คิดไปไกล รู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน (ลืมบอกว่าคนคุยเราเป็นตากล้องค่ะ) เราเลยปรึกษาเพื่อนสนิทว่าเห้ย เอายังไงดีวะ จะคุยต่อดีไหม หรือจะพอแค่นี้ ผญ.คนนี้เป็นคนที่เค้าชอบใช่ไหม ถ้างั้นจะมาคุยกับเราทำไม บลาๆ คำถามผุดขึ้นเต็มหัวเลยค่ะ ตอนนั้นมันก็คิดได้แล้วแหละว่า พี่เค้าไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียวแน่ๆ เอาจริงๆตัวเราเป็นคนค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้นะ เราเป็นคนนึงล่ะที่ไม่ชอบคุยเยอะ คุยไปทั่ว คุยไม่เลือก เพราะเรารู้สึกว่าเราควรให้เกียรติคนที่เราคุยด้วย อีกอย่างคือเราเลือกแล้วว่าคนนี้คือคนที่เราอยากศึกษาเค้าจริงจัง พูดง่ายๆก็คือชอบ รู้สึกดีนั่นแหละค่ะ เราเลยตัดทุกคนที่เข้ามา แล้วคุยกับเค้าแค่คนเดียว เพราะถ้ามันจะพัง อย่างน้อยเราก็ทำในส่วนของเราเต็มที่แล้วนี่เนอะ TT
สิ่งที่เราตัดสินใจทำในวันนั้น คือการทักไปคุยกับพี่เค้าตรงๆเลยค่ะ เราถามตรงๆเลยว่ามีคนคุยคนอื่นด้วยใช่ไหม พี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า 'ใช่ พี่คิดว่าถ้ายังไม่มีแฟนจะคุยกับใครก็ได้นะ' เราก็อื้อโอเค มันก็ถูกของพี่เค้านะ เราเลยบอกไปว่าขอถอยออกมาได้ไหม ให้พี่คุยกับคนของพี่ไป คำตอบที่ได้มันก็แบบ 'ทำไมอ่ะ จะถอยไปไหน ไม่ถอยได้ไหม พี่อยากรู้จักเรามากกว่านี้ ยังอยากคุยไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราเบื่อไม่อยากคุยกับพี่ พี่ก็ห้ามไม่ได้ครับ #ส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้'
เราเลยถามอีกว่า มาคุยกับเราเพราะอะไร แก้เหงาใช่ไหมม ?
พี่ : ไม่ได้แก้เหงานะ ตอนแรกก็น่ารักดีอยากรู้จัก แต่พอคุยไปคุยมามันก็ต้องคุยทุกวันอ่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน บางทีไม่ว่างก็ต้องหาเวลาตอบอ่ะ
เรา : ถ้างั้นน้องขอคุยกับอื่นด้วย พี่โอเคไหม
พี : ได้ครับ พี่โอเค
เราก็สตั๊นท์ไปแปปนะ ครส.มันเหมือนเราโดนกั๊กไว้เป็นตัวเลือกอ่ะ ไม่คิดจะห้ามตูเลยเหรอวะ เจ็บเด้อออออ....
สุดท้ายเราก็เป็นฝ่ายถอยออกมาค่ะ ทั้งๆที่พี่เค้าขอไว้ว่าไม่ถอยได้ไหม ไอ้เราก็บอกว่าได้ แต่ก็เป็นฝ่ายหายไปเองดื้อๆ เราไม่ทัก พี่เค้าก็ไม่ทักค่ะ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่ในเฟสเรากับเค้าต่างก็ยังไลค์รูป ในไอจีพี่เค้าก็ยังมาดูสตอรี่เราแทบทุกอัน เราก็ดูของเค้าเหมือนกัน (อารมณ์แบบรับรู้ความเคลื่อนไหวของเธอผ่านสตอรี่ก็พอแล้ว T^T) เราพยายามตัดใจแล้ว เราไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร มันเจ็บเสมอที่ได้ขึ้นชื่อว่าเราเป็นหนึ่งในตัวเลือกของเค้า แต่เหมือนเราก็ยังรู้สึกได้ว่าพี่เค้ายังวนเวียนอยู่รอบตัวเราค่ะ มากดไลค์ มาดูสตอรี่ มากดโหวตสตอรี่ มันทำให้เราแบบ ยังคิดอยู่อ่ะ เหมือนบทสนทนาในวันนั้นมันก็ยังคาราคาซัง ยังคุยกันไม่จบดีเราก็เป็นฝ่ายอ่านไม่ตอบเอง ก็มันเสียใจนี่เนอะ เลิกคุยกันมาสักพักแล้วนะ แต่ใจเรายังคถ.เค้าอยู่ทุกวัน ส่องเฟสส่องไอจีทุกวัน ทั้งๆที่มันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ถ้าพี่เค้าไล่เราตั้งแต่แรกว่าให้ไปเลย อยากเลิกคุยก็แล้วแต่ ให้ความชัดว่าเฉยๆที่จะคุยกับเรา เราคงไม่นั่งสับสนอยู่จนทุกวันนี้หรอก ฮือออออออออออออออออออออออออออ
ตอนนั้นยอมรับว่าใจแข็งค่ะ ยอมเดินออกมาทั้งๆที่เรายังรู้สึก รู้สึกมากๆด้วย แต่ตอนนี้เริ่มคิดละว่า เราทำถูกคิดถูกจริงๆใช่ไหม ? อยากทักไปคุยด้วยมากๆ คิดถึงมากกกกกก แต่เราเป็นคนเดินออกมาเองอ่ะ จะทักไปในฐานะอะไรล่ะใช่ไหม5555555 ปรึกษาเพื่อนคนแรก บอกให้ตัดใจทำใจถ้าไม่อยากเป็นตัวเลือกใคร เพื่อนคนสองบอกทำตามใจตัวเองเถอะ ถ้าจะสู้ก็เอาให้สุด ถ้าจะหยุดก็ต้องเด็ดขาด เราเลยสับสนกับตัวเอง สับสนกับสิ่งที่ถูกที่ควรมากๆ
เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ ควรทักเค้าไปไหม หรือควรทำใจตัดใจซะ ไม่อยากคาดหวังให้เค้ากลับมา แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆนะ เราอยากให้เค้ากลับมา กลับมาคุยกันแบบเดิม
ขอบคุณทุกๆคนที่สละเวลามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ ขอบคุณมากค่ะะะะ
ปล. ส่องเฟสไปมา เราเพิ่งมารู้ว่าพี่ที่เราคุยกับผญ.ในคาเฟ่คนนั้น (เราจะเรียกแบบนี้) รู้จักกันมานานแล้วค่ะ เป็นปีๆแล้วด้วย เราเพิ่งมารู้ตอนที่เราเลิกคุยกับพี่เค้าไปแล้ว แต่ถ้าถามว่าสองคนนั้นมีสถานะอะไรกัน ก็ไม่อาจทราบได้ค่ะ ไม่ใช่แฟนแน่นอน แต่คนพิเศษนี่ไม่แน่ใจ
อยากกลับไปคุยกับคนคุยเก่า คถ.เค้าทุกวันเลย ทำยังไงดีคะ T^T
เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ คือเรา(เคย)ได้มีโอกาสคุยกับผช.คนนึงอายุ 26 ซึ่งเค้าเห่างกับเรา 6 ปี สารภาพก็ได้ว่ารู้จักกันผ่านแอพ Tinder 5555555555555555555 จุดเริ่มต้นมันมาจากเราแมทช์กัน แล้วเค้าก็เป็นฝ่ายทักเรามาก่อนค่ะ ไอ้เราตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ ทักมาก็คุยไปตามปกติเหมือนอย่างที่ผช.คนอื่นเค้าทักมา แต่มันผิดคาดมากๆ เค้าเป็นคนคุยคนแรกที่เรารู้สึกว่าเห้ยยย ! เราอยากคุยกับเค้าอีกอ่ะ คือแค่คุยกันวันแรกมันก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ แบบเค้าตลก กวนตีนดี แล้วก็น่ารักมากๆ พี่เค้าคุยดีขี้เล่นมากๆ น่ารักจนเราแบบ กรี๊ดดดดดดดด (ตามนั้นค่ะ55555555) อีกอย่างน่าจะเป็นเพราะเรามีความชอบหลายๆอย่างเหมือนกันด้วย อย่างเช่นชอบถ่ายรูป ชอบดูหนัง ชอบกินนั่นกินนี่ เราเลยรู้สึกคลิ๊กรู้สึกใช่มากๆ ก็เลยแลกไลน์กันแล้วก็คุยกันมาตลอดเดือนกว่าๆ แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงนะคะ แล้วมันก็มาพีคตรงเดือนกว่าๆนี่แหละค่ะ....
ต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าตั้งแต่คุยๆกันมา ไม่เคยมีฝ่ายไหนหายไปจากกันเลย มันเป็นอารมณ์ของทั้งคู่ที่แบบ ถ้าเธอไม่ทักฉัน ฉันก็จะทักไปหาเธอเอง เราคุยกันทุกวัน ย้ำว่าทุกวันนะคะ จนมันเหมือนเป็นส่วนนึงในชีวิตประจำวันไปแล้ว วันไหนไม่ได้คุยมันจะรู้สึกกระวนกระวายมาก 555555 เราเคยใช้วิธีลองใจไม่ทักเค้าไป ดูว่าเค้าจะสนใจอยากคุยกับเราจริงไหม แล้วเค้าก็ทักเรามาจริงๆค่ะ แบบดีใจมาก ทุกเช้าตื่นก็ทักเลย จะนอนก็ฝันดีทุกคืน แบบนี้ทุกวันจนอดสงสัยไม่ได้ว่า เค้าก็บอกฝันดี คุยเล่นน่ารักๆแบบนี้กับคนอื่นด้วยรึเปล่า ?
และแล้ววันนี้ก็มาถึง เราไปส่องเฟสเค้าเล่นๆ ส่องรูปที่เค้าลง แล้วก็ไปเจอคอมเมนท์ของผญ.คนนึงค่ะ รูปโปรไฟล์ของผญ.คนนั้นเป็นรูปที่เธอนั่งอยู่ในคาเฟ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคาเฟ่ที่พี่ที่เราคุยเคยไป แล้วเราก็เคยไปเพราะพี่เค้าแนะนำมาด้วยค่ะ เราเลยรีบกดเข้าไปดูด่วนๆ ก็เห็นชีลงรูปที่คนคุยเราถ่ายให้ ตามด้วยคอมเมนท์เพื่อนชีมาแซวต่างๆนาๆ จนเราเองก็คิดไปไกล รู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน (ลืมบอกว่าคนคุยเราเป็นตากล้องค่ะ) เราเลยปรึกษาเพื่อนสนิทว่าเห้ย เอายังไงดีวะ จะคุยต่อดีไหม หรือจะพอแค่นี้ ผญ.คนนี้เป็นคนที่เค้าชอบใช่ไหม ถ้างั้นจะมาคุยกับเราทำไม บลาๆ คำถามผุดขึ้นเต็มหัวเลยค่ะ ตอนนั้นมันก็คิดได้แล้วแหละว่า พี่เค้าไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียวแน่ๆ เอาจริงๆตัวเราเป็นคนค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้นะ เราเป็นคนนึงล่ะที่ไม่ชอบคุยเยอะ คุยไปทั่ว คุยไม่เลือก เพราะเรารู้สึกว่าเราควรให้เกียรติคนที่เราคุยด้วย อีกอย่างคือเราเลือกแล้วว่าคนนี้คือคนที่เราอยากศึกษาเค้าจริงจัง พูดง่ายๆก็คือชอบ รู้สึกดีนั่นแหละค่ะ เราเลยตัดทุกคนที่เข้ามา แล้วคุยกับเค้าแค่คนเดียว เพราะถ้ามันจะพัง อย่างน้อยเราก็ทำในส่วนของเราเต็มที่แล้วนี่เนอะ TT
สิ่งที่เราตัดสินใจทำในวันนั้น คือการทักไปคุยกับพี่เค้าตรงๆเลยค่ะ เราถามตรงๆเลยว่ามีคนคุยคนอื่นด้วยใช่ไหม พี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า 'ใช่ พี่คิดว่าถ้ายังไม่มีแฟนจะคุยกับใครก็ได้นะ' เราก็อื้อโอเค มันก็ถูกของพี่เค้านะ เราเลยบอกไปว่าขอถอยออกมาได้ไหม ให้พี่คุยกับคนของพี่ไป คำตอบที่ได้มันก็แบบ 'ทำไมอ่ะ จะถอยไปไหน ไม่ถอยได้ไหม พี่อยากรู้จักเรามากกว่านี้ ยังอยากคุยไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราเบื่อไม่อยากคุยกับพี่ พี่ก็ห้ามไม่ได้ครับ #ส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้'
เราเลยถามอีกว่า มาคุยกับเราเพราะอะไร แก้เหงาใช่ไหมม ?
พี่ : ไม่ได้แก้เหงานะ ตอนแรกก็น่ารักดีอยากรู้จัก แต่พอคุยไปคุยมามันก็ต้องคุยทุกวันอ่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน บางทีไม่ว่างก็ต้องหาเวลาตอบอ่ะ
เรา : ถ้างั้นน้องขอคุยกับอื่นด้วย พี่โอเคไหม
พี : ได้ครับ พี่โอเค
เราก็สตั๊นท์ไปแปปนะ ครส.มันเหมือนเราโดนกั๊กไว้เป็นตัวเลือกอ่ะ ไม่คิดจะห้ามตูเลยเหรอวะ เจ็บเด้อออออ....
สุดท้ายเราก็เป็นฝ่ายถอยออกมาค่ะ ทั้งๆที่พี่เค้าขอไว้ว่าไม่ถอยได้ไหม ไอ้เราก็บอกว่าได้ แต่ก็เป็นฝ่ายหายไปเองดื้อๆ เราไม่ทัก พี่เค้าก็ไม่ทักค่ะ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่ในเฟสเรากับเค้าต่างก็ยังไลค์รูป ในไอจีพี่เค้าก็ยังมาดูสตอรี่เราแทบทุกอัน เราก็ดูของเค้าเหมือนกัน (อารมณ์แบบรับรู้ความเคลื่อนไหวของเธอผ่านสตอรี่ก็พอแล้ว T^T) เราพยายามตัดใจแล้ว เราไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร มันเจ็บเสมอที่ได้ขึ้นชื่อว่าเราเป็นหนึ่งในตัวเลือกของเค้า แต่เหมือนเราก็ยังรู้สึกได้ว่าพี่เค้ายังวนเวียนอยู่รอบตัวเราค่ะ มากดไลค์ มาดูสตอรี่ มากดโหวตสตอรี่ มันทำให้เราแบบ ยังคิดอยู่อ่ะ เหมือนบทสนทนาในวันนั้นมันก็ยังคาราคาซัง ยังคุยกันไม่จบดีเราก็เป็นฝ่ายอ่านไม่ตอบเอง ก็มันเสียใจนี่เนอะ เลิกคุยกันมาสักพักแล้วนะ แต่ใจเรายังคถ.เค้าอยู่ทุกวัน ส่องเฟสส่องไอจีทุกวัน ทั้งๆที่มันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ถ้าพี่เค้าไล่เราตั้งแต่แรกว่าให้ไปเลย อยากเลิกคุยก็แล้วแต่ ให้ความชัดว่าเฉยๆที่จะคุยกับเรา เราคงไม่นั่งสับสนอยู่จนทุกวันนี้หรอก ฮือออออออออออออออออออออออออออ
ตอนนั้นยอมรับว่าใจแข็งค่ะ ยอมเดินออกมาทั้งๆที่เรายังรู้สึก รู้สึกมากๆด้วย แต่ตอนนี้เริ่มคิดละว่า เราทำถูกคิดถูกจริงๆใช่ไหม ? อยากทักไปคุยด้วยมากๆ คิดถึงมากกกกกก แต่เราเป็นคนเดินออกมาเองอ่ะ จะทักไปในฐานะอะไรล่ะใช่ไหม5555555 ปรึกษาเพื่อนคนแรก บอกให้ตัดใจทำใจถ้าไม่อยากเป็นตัวเลือกใคร เพื่อนคนสองบอกทำตามใจตัวเองเถอะ ถ้าจะสู้ก็เอาให้สุด ถ้าจะหยุดก็ต้องเด็ดขาด เราเลยสับสนกับตัวเอง สับสนกับสิ่งที่ถูกที่ควรมากๆ
เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ ควรทักเค้าไปไหม หรือควรทำใจตัดใจซะ ไม่อยากคาดหวังให้เค้ากลับมา แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆนะ เราอยากให้เค้ากลับมา กลับมาคุยกันแบบเดิม
ขอบคุณทุกๆคนที่สละเวลามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ ขอบคุณมากค่ะะะะ
ปล. ส่องเฟสไปมา เราเพิ่งมารู้ว่าพี่ที่เราคุยกับผญ.ในคาเฟ่คนนั้น (เราจะเรียกแบบนี้) รู้จักกันมานานแล้วค่ะ เป็นปีๆแล้วด้วย เราเพิ่งมารู้ตอนที่เราเลิกคุยกับพี่เค้าไปแล้ว แต่ถ้าถามว่าสองคนนั้นมีสถานะอะไรกัน ก็ไม่อาจทราบได้ค่ะ ไม่ใช่แฟนแน่นอน แต่คนพิเศษนี่ไม่แน่ใจ