เราเจอเขาในเว็บไซต์นึงก้คุยกันมาตลอด และเราก็โสดตลอด2ปี พยายามเปิดใจตลอด แต่ก้ไม่เจอ เลือกเยอะ ต้องดีอย่างงั้นอย่างดี หน้าที่การงาน การเงิน หลายๆอย่าง จนรุ้สึกว่าบางอย่างมันก็ไม่จำเป็น คนเราไม่สามารถดีพร้อมทุกอย่างได้ เราใช่ว่าจะดี ลองเปิดใจกว้างๆ อาจจะเจอก้ได้ เราใช้เวลาคุยกับเขาไม่นาน คุยได้2_3วันก้นัดเจอกันครั้งแรก เราไม่เขินอายอะไรทั้งนั้น ชินกับการอยุ่กับเขา ความรุ้สึกเหมือนผูกพันธ์กันมานาน เขาขอเราเปนแฟนเราก้ตกลง ช่วงแรกๆ เขาทักไลน์ โทหาตลอด คุยกันแบบสบายใจ อยากทำอะไร ไปไหนก็บอกกัน พูดได้ทุกเรื่อง เจอกันบ่อยขึ้น พอได้ประมาณ1เดือนเขาเริ่มเปลี่ยนไม่มีเวลามาหา ทักหาโทหา บอกว่าช่วงนี้งานเยอะ เราเริ่มมีปัญหา เอาจิงๆตลอดที่คบกับเขาเรามองข้ามเรื่องเงิน เพราะเราคิดว่าต่างคนมีหน้าที่รับผิดชอบต่างกัน เขาเลี้ยงอาหารเรามื้อเดียวคือวันแรกที่เจอกัน หลังจากนั้นก้มีแต่เงินเรา เราคิดว่าเราดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งใคร เราไปเที่ยว เปิดห้อง ก้มีแต่เงินเรา ไปเกาะล้านก้เงินเราเขาแทบไม่ต้องออกสักบาท แต่คบกันมารุปถ่ายสักใบยังไม่มี เขาบอกว่าไม่ชอบถ่ายรูป เขาไม่เคยพาเราไปเจอเพื่อน พ่อแม่พี่น้องเขาเลย อ้างว่าไม่เคยพาใครไปบ้าน เราก่เข้าใจว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่กับเพื่อนมันก้น่าจะได้ยุ่นะ อายเพื่อนหรอที่มีแฟนไม่สวย หรือไม่อยากใครรุ้ว่าเขามีแฟนแล้ว งคำถามกับเขาตลอดว่าอนาคตจะไปต่อยังไง เมื่อในชีวิตเขาไม่มีเราเลย เหมือนแอบคบกัน บางครั้งเขาก้ทำให้เรารุ้สึกว่าเขารักเรา แต่มันก้จะมีคำถามขึ้นมาตลอดว่ารักกันเขาทำกันแบบนี้หรอ เราจะทำไงต่อไป หรือเราผิดเองที่มองข้ามที่ควรจะเป็น
เราจะไปต่อดีไหมกับผู้ชายคนนี้