เริ่มเลยละกันเนอะ คิด ๆ ไปก็เหมือนนิยายนะ ออกตัวก่อนนะถ้าอ่านแล้วรำคานหรืออะไรก็ตามอย่าด่าเยอะนะ สำนึกไม่ทัน
วันนั้นมีปัญหานิดหน่อย คือ เบื่อ เซ็ง ตอนนั้นอยากหนีเข้าป่ามากกก ก็เลยออกจากบ้านไปเดินเล่นหาของกินแถว ๆ ท่าเรือแห่งหนึ่ง แล้วคืออากาศมันร้อนไงก็แวะร้านกาแฟซะหน่อย แต่ในร้านที่นั่งไม่พอเลยออกมานั่งด้านนอก ในมือก็ยังถือโทรศัพย์คุยกะเพื่อนแบบเอาเป็น เอาตาย ปรึกษาปัญหากันแบบหนักหน่วงมาก พอได้กาแฟก็ออกมานั่งด้านนอกซึ่งโต๊ะด้านนอกมันหันเข้าด้านในร้านและจะไปตรงกับโต๊ะด้านใน ซึ่งด้านในก็มีคนนั่งอยู่ซึ่งคน ๆ นั้นและ ต่อ ๆ
ขณะที่คุยโทรศัพย์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นไปเจอกับผู้ชายคนนึ่ง นั่งอยู่ด้านใน (ในใจตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรนะเพราะกำลังเครียด) แล้วผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านในก็ขวักมือทำท่าทำทางถามว่ามานั่งด้านในไม ตอนนั้นข้างนอกร้อนมากเลยพยักหน้า แล้วถือของเข้าไปนั่งด้านในแต่ก็ยังไม่ได้วางโทรศัพย์นะยังคุยต่ออีกประมาณเกือบสิบนาทีได้มั้ง พอคุยเสร็จวางสายจากเพื่อนก็หันไปขอบคุณ แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น เริ่มถามนู้นนี่นั้น พอเริ่มคุยไปสักพักทำไมไลฟ์สไตล์คล้าย ๆ กันว่ะ แล้วก็ขอไลน์เราก็ให้ไปพอแลกไลน์กันเสร็จ คุยไปคุยมาพี่เค้าชวนไปนั่งเรือเล่น ก็เลยตกลงไป (เหมือนจะใจง่ายนะ) นั่งเรือด่วนเจ้าพระยาไปสุดที่ท่านนท์ แล้วก็เดินเล่นกันแปบนึ่ง ระหว่างเดินเล่นก็มีแอบจับมือนะจร้า แล้วมีถาม
พี่: เราจับมือกันเราเป็นอะไรกันเนี่ย
เรา: จะจีบหนูหรอ
พี่: แล้วให้จีบป่ะละ
เรา : จะจีบก็จีบดิ
พี่ : งั้นเป็นแฟนกัน แก่แล้วไม่พูดเยอะเจ็บคอ
ไงละโดนขอเป็นแฟนแบบนี้ อายไปดิ เขิลไปเลย เกิดมาจะสี่สิบละยังไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้เลย (ลืมบอกเราอายุจะสี่สิบละ ส่วนพี่เค้าก็จะห้าสิบละ) พอเดินเล่นเสร็จพี่เค้าก็นั่งเรือด่วนกลับมาส่ง แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อย ๆ เจอกันทุกอาทิตย์ หลายเดือนที่ผ่านมาก็ดูแลดีมาตลอด เอาใจใส่ทุกอย่าง แล้วมีอยู่ครั้งนึ่งซึ่งไม่สบายหนักมาก คุยกันตั้งแต่กลางคืน เราก็บอกว่าไม่ไหว ไม่สบายมากแถบเลิกงานดึกด้วย พี่เค้าบอกกินยาแล้วนอนพักไม่ไหวให้บอกเลยนะ แล้วเช้ามาคือไม่ไหวมาก ๆ โทรลางานเสร็จ สักพักนางไลน์มาถามเป็นไงมั่งไหวไม ทำงานหรือป่าว เลยบอกไม่ไหวกำลังจะไปหาหมอ นางบอกให้รอก่อนเดียวรีบไปหา ประมาณชั่วโมงมาถึง หาซื้อโจ๊ก ซื้อยาให้กิน จะเช็ดตัวให้ อยู่ดูแลจนถึงดึกแล้วพี่เค้าก็กลับบ้าน ตอนนั้นคิดในใจละว่าถ้าพี่เค้าเป็นแบบนี้ตลอด กุฝากชีวิตไว้กับเค้าได้แน่นอน มันบรรยายไม่ถูกจริง ๆ นะ ที่มีผู้ชายที่ยอมหยุดงานมาเพื่อดูแลเรา แล้วจะไม่ให้เรารักผู้ชายคนนี้ได้ไง แล้วมีเรื่องที่นางเซอร์ไพร์มาก ๆ คือ คิดว่าเราทำกับข้าวไม่เป็นแล้วเราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องทำกับข้าวเลย แต่วันนั้นทำให้นางกิน นางดีใจใหญ่บอกไม่คิดว่าจะทำเป็น เลยทำให้กินเลื่อย ๆ ถ้ามีเวลาว่างหรือไม่เหนื่อยจากงานเกินไป บางทีพี่เค้าก็หิ้วท้องมาจากบ้านเค้านะเพื่อจะมากินกับข้าวฝีมือเรา มาถึงตอนนี้อย่าพึ่งอิจฉากันนะ เพราะว่าเราวางแผนกันไว้ว่าถ้าแก่ตัวลงจะไปปลูกบ้าน ทำสวนเล็ก ๆ ที่ต่างจังหวัดกัน จริง ๆ รายละเอียดมันเถอะกว่านี้แต่เล่าแบบรวบรัดละกันเดียวมันจะยาวไป
พบรักที่ร้านกาแฟ
วันนั้นมีปัญหานิดหน่อย คือ เบื่อ เซ็ง ตอนนั้นอยากหนีเข้าป่ามากกก ก็เลยออกจากบ้านไปเดินเล่นหาของกินแถว ๆ ท่าเรือแห่งหนึ่ง แล้วคืออากาศมันร้อนไงก็แวะร้านกาแฟซะหน่อย แต่ในร้านที่นั่งไม่พอเลยออกมานั่งด้านนอก ในมือก็ยังถือโทรศัพย์คุยกะเพื่อนแบบเอาเป็น เอาตาย ปรึกษาปัญหากันแบบหนักหน่วงมาก พอได้กาแฟก็ออกมานั่งด้านนอกซึ่งโต๊ะด้านนอกมันหันเข้าด้านในร้านและจะไปตรงกับโต๊ะด้านใน ซึ่งด้านในก็มีคนนั่งอยู่ซึ่งคน ๆ นั้นและ ต่อ ๆ
ขณะที่คุยโทรศัพย์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นไปเจอกับผู้ชายคนนึ่ง นั่งอยู่ด้านใน (ในใจตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรนะเพราะกำลังเครียด) แล้วผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านในก็ขวักมือทำท่าทำทางถามว่ามานั่งด้านในไม ตอนนั้นข้างนอกร้อนมากเลยพยักหน้า แล้วถือของเข้าไปนั่งด้านในแต่ก็ยังไม่ได้วางโทรศัพย์นะยังคุยต่ออีกประมาณเกือบสิบนาทีได้มั้ง พอคุยเสร็จวางสายจากเพื่อนก็หันไปขอบคุณ แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น เริ่มถามนู้นนี่นั้น พอเริ่มคุยไปสักพักทำไมไลฟ์สไตล์คล้าย ๆ กันว่ะ แล้วก็ขอไลน์เราก็ให้ไปพอแลกไลน์กันเสร็จ คุยไปคุยมาพี่เค้าชวนไปนั่งเรือเล่น ก็เลยตกลงไป (เหมือนจะใจง่ายนะ) นั่งเรือด่วนเจ้าพระยาไปสุดที่ท่านนท์ แล้วก็เดินเล่นกันแปบนึ่ง ระหว่างเดินเล่นก็มีแอบจับมือนะจร้า แล้วมีถาม
พี่: เราจับมือกันเราเป็นอะไรกันเนี่ย
เรา: จะจีบหนูหรอ
พี่: แล้วให้จีบป่ะละ
เรา : จะจีบก็จีบดิ
พี่ : งั้นเป็นแฟนกัน แก่แล้วไม่พูดเยอะเจ็บคอ
ไงละโดนขอเป็นแฟนแบบนี้ อายไปดิ เขิลไปเลย เกิดมาจะสี่สิบละยังไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้เลย (ลืมบอกเราอายุจะสี่สิบละ ส่วนพี่เค้าก็จะห้าสิบละ) พอเดินเล่นเสร็จพี่เค้าก็นั่งเรือด่วนกลับมาส่ง แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อย ๆ เจอกันทุกอาทิตย์ หลายเดือนที่ผ่านมาก็ดูแลดีมาตลอด เอาใจใส่ทุกอย่าง แล้วมีอยู่ครั้งนึ่งซึ่งไม่สบายหนักมาก คุยกันตั้งแต่กลางคืน เราก็บอกว่าไม่ไหว ไม่สบายมากแถบเลิกงานดึกด้วย พี่เค้าบอกกินยาแล้วนอนพักไม่ไหวให้บอกเลยนะ แล้วเช้ามาคือไม่ไหวมาก ๆ โทรลางานเสร็จ สักพักนางไลน์มาถามเป็นไงมั่งไหวไม ทำงานหรือป่าว เลยบอกไม่ไหวกำลังจะไปหาหมอ นางบอกให้รอก่อนเดียวรีบไปหา ประมาณชั่วโมงมาถึง หาซื้อโจ๊ก ซื้อยาให้กิน จะเช็ดตัวให้ อยู่ดูแลจนถึงดึกแล้วพี่เค้าก็กลับบ้าน ตอนนั้นคิดในใจละว่าถ้าพี่เค้าเป็นแบบนี้ตลอด กุฝากชีวิตไว้กับเค้าได้แน่นอน มันบรรยายไม่ถูกจริง ๆ นะ ที่มีผู้ชายที่ยอมหยุดงานมาเพื่อดูแลเรา แล้วจะไม่ให้เรารักผู้ชายคนนี้ได้ไง แล้วมีเรื่องที่นางเซอร์ไพร์มาก ๆ คือ คิดว่าเราทำกับข้าวไม่เป็นแล้วเราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องทำกับข้าวเลย แต่วันนั้นทำให้นางกิน นางดีใจใหญ่บอกไม่คิดว่าจะทำเป็น เลยทำให้กินเลื่อย ๆ ถ้ามีเวลาว่างหรือไม่เหนื่อยจากงานเกินไป บางทีพี่เค้าก็หิ้วท้องมาจากบ้านเค้านะเพื่อจะมากินกับข้าวฝีมือเรา มาถึงตอนนี้อย่าพึ่งอิจฉากันนะ เพราะว่าเราวางแผนกันไว้ว่าถ้าแก่ตัวลงจะไปปลูกบ้าน ทำสวนเล็ก ๆ ที่ต่างจังหวัดกัน จริง ๆ รายละเอียดมันเถอะกว่านี้แต่เล่าแบบรวบรัดละกันเดียวมันจะยาวไป