ผมใช้ อานาปานสติ มาตลอดครับก็ตามเห็นความไม่เที่ยงอยู่ตลอด เวลานั่งสมาธิก็ดูลมหายใจไป เมื่อก่อนตอนผมเริ่มทำใหม่ๆก็หงุดหงิดครับมันไม่สงบสักที แต่หลังๆมานี้เริ่มจะชินเหมือนจิตจะยอมรับว่า (อ๋อ มันไม่เที่ยง เป็นธรรมดา อยู่กับลมหายใจไม่ได้ตลอด) จากนั้นก็ปฏิบัติมาเรื่อยๆ จนปัจจุบันตอนนั่งสมาธิถึงจิตจะยังไปมาอยู่แต่ก็รู้สึกสงบ ไม่หงุดหงิดหรือเครียดจนเลิกนั่งสมาธิไป และก็มีความคิดอย่างนี้ว่า (เราควบคุมอะไรมันไม่ได้เลย มันจะใช่เราจริงๆหรอ) พอมีความคิดอย่างนี้ ตอนนั่งสมาธิพอมีความคิดมา ก็รู้สึกไม่เป็นหนึ่งเดี่ยวกับความคิด เหมือนมันแยกออกจากตัวตนที่แท้จริงอะไรแบบนี้ ประมาณว่าความคิดคือกิ่งไม้ริมทาง พอเห็นก็เดินผ่าน นี่เป็นประสบการณ์ทั้งหมดของผม แต่สิ่งที่ผมขาดไปคือ จิตไม่เคยตั้งมั่นเป็นอารมณ์อันเดียวเลยสักครั้ง

ซึ่งคำถามคือ

1.จะทำยังไงให้จิตตั้งมั่นตอนนั่งสมาธิดีครับ จริตแบบผมเหมาะกับวิธีใด

2.เวลาผมนั่งสมาธิพอบางทีจิตมันเริ่มนิ่ง รู้สึกเหมือนลงลึกไปเรื่อยๆ แต่ก็โดนความคิดหรือร่างกายทำให้ดีดกลับมา ประมาณว่า ฉันไม่ยอมให้แกได้สมาธิหรอก 55 *คำถามคือ อาการอย่างนี้ควรทำยังไงกับมัน หรือใครมีคำอธิบายเพิ่มเติมไหมครับ*

3.จากประสบการณ์ที่ผมเขียนไว้ด้านบน ผมควรปฏิบัติต่อไปยังไงดี แนวทาง คำแนะนำ หรือสิ่งที่ผมจำเป็นต้องรู้ เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยครับ