เราเคยทำงานที่หน่วยงานรัฐประจำจังหวัดช่วงหนึ่งค่ะ เคยออกหน่วยรับบริจาคเลือดต่างอำเภอ ร่วมกับเจ้าหน้าที่ประอำเภอนั้นๆบางส่วน แน่นอนว่าเราไม่ได้รู้จักมักคุ้นหรือเคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน (ที่ทำงานเราหมุนเวียนเจ้าหน้าที่ออกหน่วย แล้วหมุนเวียนสถานรับบริจาคเลือดค่ะ)
เข้าเรื่อง โต๊ะที่เรานั่งเขียนถุงเลือดแปะบาร์โค้ดอยู่ติดกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งออกสาวเล็กน้อย พี่เค้าทำหน้าที่วัดความดันและน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหรืออนามัยของที่นั่น หลังจากที่ผู้บริจาคเลือดเริ่มซาลง นายอำเภอที่เป็นผู้หญิงก็มาบริจาคเลือดด้วย เธอเป็นคนสวยเก่งดูทะมัดทะแมงและเป็นคนทันสมัยมากระดับหนึ่ง ตอนที่เราเขียนถุงเลือดให้นาย(นาง)อำเภอ เธอก็พูดชมเราขึ้นมาค่ะ
”หน้าตาสะสวยนะเนี่ย”
เราอึ้งไปนิดหนึ่งเพราะไม่ได้ยินคำชมนานมากๆ รู้สึกทั้งเขินทั้งประหม่าที่ถูกผู้หญิงที่เรามองว่าสวยชมต่อหน้าต่อตา เราพูดขอบคุณด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมาทันที เราก็ถือว่าหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ แต่ด้วยความที่เราเป็นสิวบ่อยมากและไม่เคยหายไปสักที ทั้งสิว หลุมสิวทั้งรอยดำประปรายจนเราลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งเราก็เคยหน้าตาใช้ได้
”นี่เหรอสวย หน้าตาบ้านๆ คนสวยไม่ใช่แบบนี้”
นี่เป็นคำพูดของพี่ผู้ชายที่นั่งใกล้โต๊ะเราค่ะ เราอึ้งนิดหนึ่งเพราะไม่คิดว่าคนที่ไม่รู้จักกันจะพูดไม่รักน้ำใจได้ แต่เราก็ไม่พูดอะไรนะ ก้มหน้าก้มตาเขียนถุงเลือดแปะบาร์โค้ดต่อไป ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรพี่เค้านะ แค่รู้สึกว่าไม่สมควรพูดแบบนี้กับคนไม่รู้จักมากกว่า แล้วเราก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยค่ะ ตอนนี้เราลาออกจากที่ทำงานเพื่อมาเรียนต่อ อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยมาแชร์ขำๆ
มีใครเคยเจอเรื่องทำนี้บ้างคะ
มีใครเคยโดนคนไม่รู้จักวิจารณ์หน้าตาบ้างคะ
เข้าเรื่อง โต๊ะที่เรานั่งเขียนถุงเลือดแปะบาร์โค้ดอยู่ติดกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งออกสาวเล็กน้อย พี่เค้าทำหน้าที่วัดความดันและน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหรืออนามัยของที่นั่น หลังจากที่ผู้บริจาคเลือดเริ่มซาลง นายอำเภอที่เป็นผู้หญิงก็มาบริจาคเลือดด้วย เธอเป็นคนสวยเก่งดูทะมัดทะแมงและเป็นคนทันสมัยมากระดับหนึ่ง ตอนที่เราเขียนถุงเลือดให้นาย(นาง)อำเภอ เธอก็พูดชมเราขึ้นมาค่ะ
”หน้าตาสะสวยนะเนี่ย”
เราอึ้งไปนิดหนึ่งเพราะไม่ได้ยินคำชมนานมากๆ รู้สึกทั้งเขินทั้งประหม่าที่ถูกผู้หญิงที่เรามองว่าสวยชมต่อหน้าต่อตา เราพูดขอบคุณด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมาทันที เราก็ถือว่าหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ แต่ด้วยความที่เราเป็นสิวบ่อยมากและไม่เคยหายไปสักที ทั้งสิว หลุมสิวทั้งรอยดำประปรายจนเราลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งเราก็เคยหน้าตาใช้ได้
”นี่เหรอสวย หน้าตาบ้านๆ คนสวยไม่ใช่แบบนี้”
นี่เป็นคำพูดของพี่ผู้ชายที่นั่งใกล้โต๊ะเราค่ะ เราอึ้งนิดหนึ่งเพราะไม่คิดว่าคนที่ไม่รู้จักกันจะพูดไม่รักน้ำใจได้ แต่เราก็ไม่พูดอะไรนะ ก้มหน้าก้มตาเขียนถุงเลือดแปะบาร์โค้ดต่อไป ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรพี่เค้านะ แค่รู้สึกว่าไม่สมควรพูดแบบนี้กับคนไม่รู้จักมากกว่า แล้วเราก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยค่ะ ตอนนี้เราลาออกจากที่ทำงานเพื่อมาเรียนต่อ อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยมาแชร์ขำๆ
มีใครเคยเจอเรื่องทำนี้บ้างคะ