วิธีรับมือกับแม่ที่ติดโรงพยาบาล อยากไปทุกวัน และจะให้ลูกอยู่บ้านตลอดเวลา

ขอเกริ่นก่อนนะคะ ขอเล่าเหตุการณ์ก่อนว่า แม่ของ จขกท. พบหมอบ่อยมาก ในหนึ่งอาทิตย์มีสามวันขั้นต่ำ เค้าชอบคิดว่าเค้าอาการหนักใกล้ตาย ซึ่งช่วงแรก จขกท.ก็คิดว่าเค้าเป็นหนักจริง พาไปทุกเย็นหลังเลิกงาน เสาร์อาทิตย์ก็ต้องไป จนเรารู้สึกอึดอัด เพราะหมอไม่ได้นัด ไปก็ไม่ได้รับการรักษาอะไร แล้วก็มาว่าหมอไม่เก่ง ไม่รู้เรื่อง เราก็รับฟังจนหลังๆเริ่มคิดว่าถ้าแม่อาการหนักจริง คงจะมานั่งว่าหมอไม่ไหว เพราะคนเป็นมะเร็งยังไปรพ.น้อยกว่าแม่
จนทุกวันนี้ผ่านมาสามปี ที่จขกท.มาขอความเห็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหวทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิตที่เกิดจากความเครียด เพราะแม่บังคับห้ามออกจากบ้าน อ้างว่ากลัวต้องไปรพ. จะไม่มีใครพาไป ทุกวันนี้ฟังแต่อาการของโรค ของแม่วัย64 ปี ที่เราคิดเองว่าอายุขนาดนี้ก็ต้องมีโรคภัย และไม่มีแรงเหมือนก่อน ซึ่งรายละเอียดที่ทำให้เครียดนั้นมีเยอะมาก ทุกการใช้ชีวิต ทำอะไรไม่เคยถูกใจ จนลามไปเพื่อนบ้าน ญาติๆ ที่ไปทำให้เค้าเครียดไปบังคับและมองเค้าในแง่ร้ายว่าเค้าไม่คุยด้วยเพราะไม่มีเงิน ขนาดกับเรา แม่บอกที่ลูกๆเงียบไม่ตอบเพราะเค้าไม่มีเงินใช่มั้ย ส่วนอาการของโรคที่แม่เป็นจากที่สังเกตุ เป็นอาการที่กินยาแล้วพักก็หาย ส่วนการที่บอกไม่มีแรง เพราะจำกัดอาหารการกินเองจนไม่มีแรง หมอที่รพ.ทุกคนบอกให้ไปพบหมอจิตเวช ตอนนี้แม่จะอ้างว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า แต่แม่เล่นและคุยโทรศัพท์ทุกวัน ถ้าเฉลี่ย คุยวันละ สองถึงสามชม. เล่นโทรศัพท์ประมาณสามสี่ชม. และแม่ชอบโกหกจับได้หลายครั้งมาก บอกว่าไม่ไหว พอถามอาการว่าเป็นยังไง เค้าบอกแย่ไม่ไหว เราต้องทำงานบ้านบอกขอเวลาเดี๋ยวพาไป ดราม่าเกิดทันที ไปตอนนี้ไม่ได้หรอ เราก็โอเค รีบทำนู่นนี่ให้เสร็จ เวลาผ่านไปสามสิบนาที บอกไม่ไปแล้ว เหตุผลคือไม่ยอมพาไปตอนที่บอกจะไปทันที ซึ่งแม่เองก็ต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุด ก็ต้องใช้เวลาประมานสามสิบนาทีนี่ล่ะ แต่คือเหมือนโดนแกล้ง รู้สึกอึดอัด เพราะเค้าชอบไปเล่าให้คนอื่นฟังอีกแบบ

สิ่งที่เราเป็นตอนนี้ มีอาการเครียด พอคุยกับแม่จะมีอาการปวด เวียนหัว และแน่นหน้าอก เพราะแม่ไม่รับฟังสิ่งที่เราพูด เคยลองเงียบไปพูดด้วยเราอาการดีขึ้น แต่แม่ไปฟ้องญาติๆโทมาบอกให้เราคุยกับแม่ ตอนนี้เราอึดอัด ชีวิตขาดอิสระ บางครั้งคิดวิธีแก้ปัญหาไม่ได้ จนอยากฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งเพราะอยากพ้นจากปัญหาที่แม่บอกว่ามันคือหน้าที่ของลูก ถ้าทิ้งแม่ก็อกตัญญู อยู่แบบไม่คุยเพื่อที่เราจะดำรงชีวิตอยู่ได้ก็พูดจนคนอื่นมาต่อว่าเรา แต่เราก็กลัวตายไม่กล้าทำใจไม่แข็งพอ กลัวว่าสักวันถ้ามันคิดบ่อยกว่านี้อาจจะกล้าขึ้นมาสักวันเพราะทนกับสภาสะนี้ไม่ไหว อาจจะเล่าแบบสับไปสับมา ขออภัยด้วย