ผมยอมรับว่าผมเป็นเกย์ แบบไม่แสดงออก ไม่ใช่ว่าเราแอ็บแมนนะ เราก็ใช้ชีวิตปกติ เพียงแต่เราไม่ได้ไปประกาศว่าเรามีรสนิยมทางเพศแบบนั้น ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นเกย์ ครอบครัว เพื่อน พี่น้อง เพราะผมกลัวว่าหากจะบอกทุกคนว่าผมเป็นเกย์ ก็กลัวว่าทุกคนจะรังเกียจ ผมกลัวว่าเพื่อนจะรับไม่ได้ เพราะผมมีเพื่อนผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิง กลัวครอบครัวจะรับไม่ได้เพราะทุกคนต่างคาดหวังให้ผมมีภรรยาและลูกให้เร็ว ทุกวันนี้ถามผมทุกวันว่าเมื่อไรจะมีเมียมีลูกให้พ่อแม่ได้เลี้ยงหลานสักที ซึ่งใจผมถามว่าผมอยากมีลูกไหม ผมอยากมีมากครับ แต่ก็นั้นแหละครับไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบเกย์หรอกครับ
แต่วันหนึ่งผมมาทำงานไกลบ้าน คนในที่ทำงานถามผมว่าผมเป็นเกย์รึปล่าว ผมเลยตัดสินใจบอกว่าผมเป็นเกย์ครับ เท่านั้นแหละครับ เรียกผมคุณแม่กันทั้งออฟฟิค เรียกซิส บ้าง แบบโครตน่ารำคาญอะครับ แบบมาคุยกับผมเรื่อง เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์  อะไรแบบนี้ ซึ่งผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย แต่นั้นแหละครับ ผมมักจะถูกถามว่า เป็นเกย์ ไม่รู้เลยเรื่องได้งั้น อ้าว เราเป็นเกย์นี่ไม่ได้หมายความว่าเราอยากเป็นผญ.นะ เราไม่เคยอยากสวย ไม่ได้อยากใส่ส้นสูง เราก็แค่เป็นผู้ชายที่ชอบกีฬาอเวนเจอร์ เล่นเกมส์ ดูบอล เหมือนคนปกติทั่วไป  หลายครั้งที่โดนล้อว่าใส่ส้นสูงมั้ย เอากระโปรงมั้ย คือก็ไม่ได้ตลกไปซะทุกครั้ง ก็เกย์มันก็คือผู้ชายที่มีรสนิยมชอบเกย์เหมือนกันแค่นั้น ผู้หญิงกูก็ชอบ กูชอบมองอะไรที่มันสวยงาม ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องรู้เรื่องพวกนั้นด้วย ผู้หญิงกูก็เอาได้ไม่รังเกียจเหมือนกัน แค่นั้นแหละครับสาวๆนั้นออฟฟิคก็ไม่ค่อยเข้ามาคุยกับผมเลย เพราะเพวกเขาคงคิดว่าผมเป็นผู้ชายมากเกินไป ส่วนเพื่อนผู้ชายบางคนก็ไม่มาสุสิงกับผมกลับคิดว่าผมอ่อนหวานเกินไป แต่บางคนก็ยังคุยได้ปกติ
ซึ่งผู้หญิงและผู้ชายบางคนคงจะจำมาจากสื่อที่ยังคงวนเวียนกับการสร้างคาแรกเตอร์ให้เกย์เป็นตัวละครที่แสดงถึงการเป็น ‘เกย์สาว’ สะดีดสะดิ้ง แต่งตัวสีสันจัดจ้าน ปากจัด บ้าผู้ชาย ที่สุดท้ายก็ต้องโดนเหมารวมกันไปว่า ‘นี่ไง เกย์เป็นแบบนี้’ ซึ่งผมก็ไม่โทษหรอกครับ  ซึ่งอยากจะบอกว่าเกย์ทุกคนไม่ได้บ้าผู้ชาย บ้าเซ็กส์ นะครับ ผู้หญิง เกย์ก็ชอบนะครับ เพราะยังไงเกย์ก็คือผู้ชายอยู่ดี