เจ็บแค่ไหน ขอแค่ได้รักเทอเรายอม

..   ครั้งนึ่งเราเคยรักกันมาก  มากจนเวลามาถึง 10ปี   แทนที่เราต้องรักกันมากขึ้นกลับกลายเป้นว่าทุกๆวัน เรากับมีแต่บาดแผลในใจ  ต่างคนต่างมีข้อเสียในตัวเอง   จนหลังๆมานี้ ผมไม่รู้เลยว่าเรายังรัก.หรือ.รุ้สึกดีต่อกันยุ่รึป้าว   หรือแค่เราแค่ทำในสิ่งที่เราเคยทำ   อยู่ด้วยความชินชา หรืออะไรก้แร้วแต่   ก็อยู่มาเลื่อยๆจนวันนึ่งเรื่องที่เลวร้ายที่สุดกับผมก็เกิด  .แต่ไม่รู้ว่ารัก?หลงอะไรก็แล้วแต่เรายังคงอยู่ด้วยกัน  มันกลายเป็นแผลใจที่มันทรมาน จนใจผมมันด้านชา  มันเหมือนทุกๆอย่างจะพัง  แต่ด้วยที่เราสู้ด้วยกันมาเยอะมากๆๆ จับมือกันฝ่าฟันทุกอย่างไม่เคยถอยหนี จนบางครั้งเราสองคนเหนือยจนต้องนั่งร้องไห้ด้วยกันเพราะชีวิตมันแย่จิงๆ  ผมยังคงเลือกที่จะอยู่ ที่จะไดรักกันเหมือนเดิม  "คิดคนเดียวคับ"  บางเวลา
ผมอยากอ่อนแอ  อยากร้องให้จนไม่มีน้ำตาที่จะไหล แต่ไม่มีไคเลยที่จะมาให้กำลังใจ  ผมอยากให้เค้าไปน่ะ แต่ผมกลัว กลัวการที่ผมจะอยุ่ตัวคนเดียว  มันอาจจะดูว่าผมรังเค้า ผมให้เค้าเลือกทางเดินตลอด   คำขออย่างเดียวของผมคือ "ซื่อสัตย์ มั่นคงในรัก"   :มีคนถามผมว่า "จะอยุ่กับมันอีกทำมัย "   คำตอบผมคือ   ผมยอมเจ็บยอมปวด ขอแค่ได้รักยังได้อยุ่ด้วยกันจะเสียใจเท่าไรผมก็ยอม......    ซึ้งในวันนึ่งผมไม่รุ้จะมีเรื่องร้ายๆอีกมัย     :: แค่จะมาบอกว่า  "หากคุณมั่นคงในความรัก  ต่อให้มี มือที่1-10  มันก็พังความรักคุณไม่ได้ถ้าคุณซื่อสัตย์ กับคู่ชีวิต     
         .....พิมผิดต้องขอโทดด้วยน่ะคับ.
  ฝากไว้สอนใจคนที่มีรักอยู่แล้ว มีอะไรเราควรคุยกัน นึกถึงตอนที่ลำบาก ที่สู้มาด้วยก้น^_^ จะได้ไม่เสียใจในวันที่สายไป.. ขอบคุณที่อ่านคับ แนะนำผมได้คับ