เรื่องราวของเราถ้าใครได้อ่าน เราคิดว่าคงจะต้องอดทนและเหนื่อยกับการแอบชอบคนๆหนึ่งมา8ปี เอาหล่ะเข้าเรื่องราวเลยดีกว่า ย้อนไป6ปีก่อนเรามีโอกาสได้ทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์แห่งหนึ่ง หน้าที่ของเราเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์ จนวันหนึ่งมีนิสิตสัตวแพทย์มาฝึกงานในตอนนั้นน้องเขาเองอยู่ปี4 เขาเป็นคนน่ารัก นิสัยดี และก็เรียนเก่ง เราเองในตอนนั้นก็แอบชอบเขานะ แต่ว่าเราเองสภาพตอนนั้นออกจะเชยๆใส่แว่น ผมก็รกๆ ด้วยสถานการณ์อะไรหลายๆอย่าง เราไม่เคยคิดจะกล้าจีบเพราะกลัวแห้ว เพราะเขาเองมีคนชอบอยู่แล้ว ระหว่างนั้นเราเองก็ได้แต่คอยดูเขาผ่านเฟส คุยทางwhat app บ้างเพราะแต่ก่อนใช้บีบี เราคิดถึงเขาและทำไดอารี่ให้เขามาตลอด ในวันเกิดของเขาทุกปีเราก็ชื้อการ์ดมาเขียนและถ่ายรูปส่งทางโทรศัพท์ให้เขา เพราะเราไม่มีโอกาสเจอเขาเลย ทำแบบนั้นจนครบ4ใบจำนวนการ์ด ระหว่างที่เขาเรียนอยู่เรารู้ว่าเขาพักหออยู่แถวอนุสาวรีย์ ในตอนนั้นเราอยากเจอหน้าน้องเขา เราจึงรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปดักรอเขาขึ้นbts รอชั่วโมงกว่าๆได้ ซึ่งในตอนนั้นเราเองไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาเลยหรือเปล่า? ไม่นานเราก็ได้เห็นเขากะลังจะไปเรียน ความรู้สึกเราในตอนนั้นโคตรมีความสุขเลย ไม่เสียแรงตื่น วันเวลาผ่านไปเขาเรียนจบสัตวแพทย์ ตัวเราเองอยากไปแสดงความยินดี ในใจก็ไม่กล้าไป ทั้งๆที่ได้สั่งทำตุ๊กตาหมีรับปริญญาให้แล้วจะเก็บไว้ก็กะไรอยู่ จนในที่สุดมีอีเมล์แจ้งแนะนำหมอใหม่ภายในองค์กร น้องเขาเองมาเป็นหมอที่นี่ เราเองดีใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ยิ้มและมีความสุข เราจะได้เจอเขาอีกครั้ง แต่โรงพยาบาลแห่งนี้มีหลายสาขา เราไม่ได้ทำที่สาขาเดียวกันหรอก เขาทำอีกที่หนึ่ง แต่มันก็สุขใจอย่างน้อยเราก็องค์กรเดียวกัน มีอยู่ครั้งหนึ่งเรารู้ว่าน้องเขาจะไปเข้าสาขานี้ ของที่เราเคยทำให้เขาไม่ว่าไดอารี่ การ์ดวันเกิด ตุ๊กตาหมีรับปริญญา มันยังอยู่กับเรา เราอยากให้เขาแต่ไม่มีโอกาส เราเลยตัดสินใจขนของทั้งหมดนำไปให้เขาที่ศาลายา ตอนนั้นใจเต้นแรงมาก พอได้เจอหน้าเขาก็พูดอะไรไม่ถูก ได้แต่บอกว่าพี่เอาของมาให้เรายินดีด้วยนะ ตอนนั้นในใจมันหน่วงๆ แต่เราก็ดีใจเพราะเรารอวันนี้มานานมาก นั่งรถเมล์กลับบ้านตอนนั้นน้ำตามันไหลออกมาเอง ร้องไห้ด้วยความดีใจ นึกในใจสุดยอดว่ะให้ของกับน้องเขาแล้วนะ ชีวิตเรา

เหมือนละครเลยว่ะ ตลกปนน้ำตา โรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้ทุกๆปีจะมีการจัดสัมมนา นั่นเป็นเรื่องดีที่เราจะได้เจอน้องเขา ในทุกครั้งที่ไปสัมมนาเราเองจะคอยถามและสืบว่าเขาไปรอบไหน เราก็ไปรอบนั้น ไม่ว่าเขาจะเดินสวน หรือเล่นเกมส์เราจะแอบมองเขาและแอบยิ้มเสมอ และมานึกๆว่าไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลับมาทำงานที่แห่งนี้ เราไม่กล้าทักเพราะเราขี้อาย ขนาดถ่ายรูปให้ ยังเขินเลย ช่วงตอนงานปีใหม่เราก็เห็นเขาเล่นกิจกรรม มีอยู่ปีเรามีโอกาสได้ถ่ายรูปข้างๆน้องเขา ให้ตายเถอะตัวแข็งเป็นหินทำอะไรไม่ค่อยถูกเหมือนกัน ตลอด8ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดที่จะลืมและก็ยังคิดถึงเขาอยู่เสมอ เคยอยากเลิกชอบก็ทำไม่ได้ เราเองคอยได้แต่ส่งกำลังใจอยู่ห่างๆ โรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้บางทีมีevent ตามห้างจัดบูท ถ้าเกิดน้องคนนี้ไปเป็นหมอประจำงาน เราเองต้องไปยืนดูเขาอยู่ห่างๆ เพราะเรากับเขาไม่ค่อยได้เจอกัน เราได้แต่แอบดูและก็ยิ้มแบบมีความสุขและก็ไปเข้าเวรตามปกติ อยากถามว่าถ้าวันหนึ่งเรามีโอกาสกับความรักครั้งนี้ เราควรลงสนามรบอีกครั้งหรือถอยกลับทัพดีค่ะ บอกก่อนว่าเราไม่ได้ชอบผู้ชายและคนที่แอบชอบคือผู้หญิง เดี๋ยวคนเข้ามาอ่านจะงงกัน แต่ก็นั่นแหละค่ะเราเป็นแต่คนธรรมดา ก็ไม่ค่อยจะกล้าเอื้อมเท่าไหร่ ขอบคุณคนเข้ามาอ่านและมาคอมเม้มนะค่า มุมเล็กๆของเจ้าขนมปัง 😊
แอบชอบมา8ปี ถ้ามีโอกาสอีกครั้งจะสู้หรือพักดีค่า?