สวัสดีค่ะ..นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของแซน
เรื่องมีอยู่ว่า..ช่วงกลางเดือน พย.61 ที่ผ่านมา มีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงซึ่งเราไปTraining งานใหม่ที่เดียวกัน แวปแรกที่เห็นเค้าก็รู้สึกว่าเอ๊!! ผู้ชายคนนี้น่ารักจัง แต่ก็ไม่ได้อะไรจนในวันนั้นระหว่างที่นั่งเทรนก็มีแชทเฟสเด้งขึ้นมา..ตอนแรกเราก็จำไม่ได้ คุยไปคุยมาก็จับไต๋ได้ว่า..ออ คนเดียวกันกับที่เราเจอนี่น่า..ต้องเรียนให้ทราบก่อนว่าคือคือก่อนวันรุ่งขึ้นที่จะไปเทรนทางเพจแม่สื่อแม่ชักได้ลงโปรโมทของแซนไปซึ่งเพื่อนแซนก็ส่งข้อมูลไปทางเพจนานมากแล้วแต่เพิ่งได้คิวลง ช่วงนั้นมีคน@มาแบบเยอะมาก แชทก็เยอะมากเช่นกัน แต่ความบังเอิญมันอยู่ที่ว่า..ผู้ชายคนนี้เห็นเราตั้งแต่ในเพจแม่สื่อแม่ชักมาก่อนแล้ว ซึ่งเค้าก็มาบอกเราทีหลังว่ารู้สึกอึ้งมากไม่คิดว่าวันรุ่งขึ้นจะบังเอิญเจอตัวเป็นๆเมื่อคืนเพิ่งส่องเฟสเราอยู่เลย😅 ก็เมื่อมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น..เราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น ตอนนั้นก็ยอมปฎิเสธทุกคนแล้วก็เลือกที่จะคุยกับเค้าแค่คนเดียว..ช่วงนั้นมีความสุขมากค่ะเหมือนหัวใจเรากลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้งจากที่ก่อนหน้านี้ใจเราก็เพิ่งบอบช้ำมา..และเค้าก็เข้ามาในช่วงที่เรากำลังมีปัญหาเหมือนเค้าเข้ามาเติมเต็มในสิ่งที่เราขาดหายไป มีอะไรเราก็ปรึกษากัน คุยกันตลอดเป็นกำลังใจให้กันและกัน จนเราเองก็รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกที่ให้เค้าไปมันเกินคำว่า “รู้สึกดี”ไปแล้ว..จนผ่านไประยะนึงเค้าก็ยังไม่ขอเราเป็นแฟน เราก็คิดนะจนมันเกิดเป็นความน้อยใจและเป็นฉนวนที่ทำให้เรามีปัญหากันบ่อยๆจนวันนึงเราจึงตัดสินใจคุยกันซึ่งซึ่งหน้า..ว่าเออจะยังไง? ผลสรุปเค้าก็พูดกับเราประมาณว่า..เค้ายังไม่ได้รู้สึกกับเราถึงขั้นที่จะไม่ได้อยากให้เราไม่มีใคร เค้าเองยังอยากให้เราเจอคนที่ดีกว่าเค้าพร้อมกว่าเค้าอยากให้เราเจอคนที่สามารถดูแลเราได้ดีกว่าเค้าและอีกหลายๆอย่างแซนขอไม่เล่าทั้งหมดนะคะ!! มันเจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไง มันพูดไม่ออก ไปต่อไม่ถูก คือเค้าเองก็ไม่ได้มีแฟน เราเองก็ไม่ได้มีแฟนแต่เราก็เป็นแฟนกันไม่ได้ความรู้สึกที่แย่กว่านี้มีอีกมั้ย? เราเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเสียใจขนาดนี้ แต่เค้าก็ยังไม่หายไปจากชีวิตเรานะคะ แต่เราก็เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป แต่เราเองยังทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่เค้าติดต่อมาเราก็ใจอ่อนเสมอ!! มันเหมือนนาฬิกาที่เดินวนกลับมาที่เดิม😞 จนวันนึงงานที่แซนทำผู้ใหญ่ก็บอกว่าเดี๋ยวจะได้ย้ายสาขากลับภูเก็ตแล้วนะคะ คือแวปแรกก็ดีใจนะจะได้ย้ายกลับมาใกล้บ้าน..แต่อีกนัยยะนึงคือเราต้องห่างเค้าแล้วจริงๆทุกอย่างมันต้องจบ ผลสุดท้ายก็ไม่จบพยายามยื้อกันไปยื้อกันมา เพราะเค้าเองก็คงไม่มีใครเวลาที่เหงาเค้าก็คงอยากคุยกับเราอยู่..จนล่าสุดเรามีปัญหากันแซนตั้งใจที่ออกมาจากชีวิตเค้า ผ่านไปประมาณ2อาทิตย์ที่เราไม่คุยกันมันเป็นช่วงที่
ทรามานมากค่ะ คิดถึงเค้ามากแต่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ติดต่อเค้าไป..จนทนไม่ไหวตัดสินใจsmsไปหาเค้า เพราะเค้าบล็อกเฟสบล็อกไลน์เราหมดเลย☹️เค้าก็โทรกลับมาก็คุยกันความรู้สึกก็กลับมาดีขึ้นมีแพลนนัดเจอกันจะบินไปหา..แต่พอมาอีกวัน เค้าก็บอกกับเราว่าตอนนี้มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตเค้าค่ะ เพิ่งเริ่มคุยกัน..ตอนนั้นใจเราเต้นแรงมาก เราพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนอกหักอีกรอบนึงกับคนคนเดิม
**เคยถามเค้า..ยังอยากให้เราอยู่ตรงนี้อีกมั้ย?
ยังมีกันและกันอยู่มั้ย?..คำตอบมันไม่เคยชัดเจนเราเองก็พยายามหลอกตัวเองเรื่อยมาเผื่อสักวันอาจจะชนะใจเค้าได้..แต่ไม่เลย
**ก็เจ็บมาทุกครั้งแต่ก็ไม่เท่าครั้งนี้ที่เค้ามีอีกคน
**เค้าเคยบอกว่าหวงสถานะมากโอเค..งั้นเราจะไม่ผูกมัดให้เค้าต้องอึดอัด ไม่ต้องมีสถานะอะไรก็ได้ขอแค่อย่าหายไปจากกัน มีไรก็ปรึกษากันคอยเป็นกำลังใจให้กันและกันแค่นี้จะได้มั้ย?ยอมแล้วทุกอย่างแต่มันก็ยังไม่พอ
ชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมา..ไม่เคยง้อใครขนาดนี้ ทำไมถึงรักเค้าขนาดนี้ ยอมลดค่าของตัวเองเพื่อที่จะไม่อยากสูญเสียเขาไป...บางครั้งก็เกลียดตัวเองว่าทำไมถึงทำร้ายความรู้สึกตัวเองมากขนาดนี้ ต่อให้ใครทำร้ายความรู้สึกเรายังไง มันก็ไม่เท่าเราทำร้ายความรู้สึกของตัวเราเอง
ไม่มีใครที่อยากนับ1ใหม่บ่อยๆ ทุกครั้งที่แซนรักใครไม่เคยเผื่อใจหรือเผื่อเลือก รักก็คือรักและทุกครั้งที่เริ่มรักใครก็มักเจอกับความเสียใจเสมอบางครั้งก็แอบน้อยใจในโชคชะตาทำไมฟ้าถึงใจร้ายกับเราขนาดนี้ ขอรักดีๆบ้างจะได้มั้ย?😔 เหนื่อยเหลือเกินหัวใจ
วันนี้จึงขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้เผื่อกระทู้นี้อาจจะแชร์ไปถึงเค้า..แซนทำดีที่สุดแล้ว ที่เหลือก็แค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองยอมรับความจริงว่าคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณฟ้าที่ครั้งนึงทำให้เรามาเจอกัน..มีเวลาดีๆร่วมกัน อย่างน้อยครั้งนึงเราก็เคยมีกันและกัน #รักเธอ #B
ถ้าจะมีรักอีกครั้ง..ขอให้เป็นรักที่ซื่อสัตย์ จริงใจ และชัดเจน😥 คงจะมีสักวัน
รักอย่างไรให้ไม่เจ็บ💔
เรื่องมีอยู่ว่า..ช่วงกลางเดือน พย.61 ที่ผ่านมา มีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงซึ่งเราไปTraining งานใหม่ที่เดียวกัน แวปแรกที่เห็นเค้าก็รู้สึกว่าเอ๊!! ผู้ชายคนนี้น่ารักจัง แต่ก็ไม่ได้อะไรจนในวันนั้นระหว่างที่นั่งเทรนก็มีแชทเฟสเด้งขึ้นมา..ตอนแรกเราก็จำไม่ได้ คุยไปคุยมาก็จับไต๋ได้ว่า..ออ คนเดียวกันกับที่เราเจอนี่น่า..ต้องเรียนให้ทราบก่อนว่าคือคือก่อนวันรุ่งขึ้นที่จะไปเทรนทางเพจแม่สื่อแม่ชักได้ลงโปรโมทของแซนไปซึ่งเพื่อนแซนก็ส่งข้อมูลไปทางเพจนานมากแล้วแต่เพิ่งได้คิวลง ช่วงนั้นมีคน@มาแบบเยอะมาก แชทก็เยอะมากเช่นกัน แต่ความบังเอิญมันอยู่ที่ว่า..ผู้ชายคนนี้เห็นเราตั้งแต่ในเพจแม่สื่อแม่ชักมาก่อนแล้ว ซึ่งเค้าก็มาบอกเราทีหลังว่ารู้สึกอึ้งมากไม่คิดว่าวันรุ่งขึ้นจะบังเอิญเจอตัวเป็นๆเมื่อคืนเพิ่งส่องเฟสเราอยู่เลย😅 ก็เมื่อมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น..เราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น ตอนนั้นก็ยอมปฎิเสธทุกคนแล้วก็เลือกที่จะคุยกับเค้าแค่คนเดียว..ช่วงนั้นมีความสุขมากค่ะเหมือนหัวใจเรากลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้งจากที่ก่อนหน้านี้ใจเราก็เพิ่งบอบช้ำมา..และเค้าก็เข้ามาในช่วงที่เรากำลังมีปัญหาเหมือนเค้าเข้ามาเติมเต็มในสิ่งที่เราขาดหายไป มีอะไรเราก็ปรึกษากัน คุยกันตลอดเป็นกำลังใจให้กันและกัน จนเราเองก็รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกที่ให้เค้าไปมันเกินคำว่า “รู้สึกดี”ไปแล้ว..จนผ่านไประยะนึงเค้าก็ยังไม่ขอเราเป็นแฟน เราก็คิดนะจนมันเกิดเป็นความน้อยใจและเป็นฉนวนที่ทำให้เรามีปัญหากันบ่อยๆจนวันนึงเราจึงตัดสินใจคุยกันซึ่งซึ่งหน้า..ว่าเออจะยังไง? ผลสรุปเค้าก็พูดกับเราประมาณว่า..เค้ายังไม่ได้รู้สึกกับเราถึงขั้นที่จะไม่ได้อยากให้เราไม่มีใคร เค้าเองยังอยากให้เราเจอคนที่ดีกว่าเค้าพร้อมกว่าเค้าอยากให้เราเจอคนที่สามารถดูแลเราได้ดีกว่าเค้าและอีกหลายๆอย่างแซนขอไม่เล่าทั้งหมดนะคะ!! มันเจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไง มันพูดไม่ออก ไปต่อไม่ถูก คือเค้าเองก็ไม่ได้มีแฟน เราเองก็ไม่ได้มีแฟนแต่เราก็เป็นแฟนกันไม่ได้ความรู้สึกที่แย่กว่านี้มีอีกมั้ย? เราเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเสียใจขนาดนี้ แต่เค้าก็ยังไม่หายไปจากชีวิตเรานะคะ แต่เราก็เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป แต่เราเองยังทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่เค้าติดต่อมาเราก็ใจอ่อนเสมอ!! มันเหมือนนาฬิกาที่เดินวนกลับมาที่เดิม😞 จนวันนึงงานที่แซนทำผู้ใหญ่ก็บอกว่าเดี๋ยวจะได้ย้ายสาขากลับภูเก็ตแล้วนะคะ คือแวปแรกก็ดีใจนะจะได้ย้ายกลับมาใกล้บ้าน..แต่อีกนัยยะนึงคือเราต้องห่างเค้าแล้วจริงๆทุกอย่างมันต้องจบ ผลสุดท้ายก็ไม่จบพยายามยื้อกันไปยื้อกันมา เพราะเค้าเองก็คงไม่มีใครเวลาที่เหงาเค้าก็คงอยากคุยกับเราอยู่..จนล่าสุดเรามีปัญหากันแซนตั้งใจที่ออกมาจากชีวิตเค้า ผ่านไปประมาณ2อาทิตย์ที่เราไม่คุยกันมันเป็นช่วงที่
ทรามานมากค่ะ คิดถึงเค้ามากแต่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ติดต่อเค้าไป..จนทนไม่ไหวตัดสินใจsmsไปหาเค้า เพราะเค้าบล็อกเฟสบล็อกไลน์เราหมดเลย☹️เค้าก็โทรกลับมาก็คุยกันความรู้สึกก็กลับมาดีขึ้นมีแพลนนัดเจอกันจะบินไปหา..แต่พอมาอีกวัน เค้าก็บอกกับเราว่าตอนนี้มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตเค้าค่ะ เพิ่งเริ่มคุยกัน..ตอนนั้นใจเราเต้นแรงมาก เราพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนอกหักอีกรอบนึงกับคนคนเดิม
**เคยถามเค้า..ยังอยากให้เราอยู่ตรงนี้อีกมั้ย?
ยังมีกันและกันอยู่มั้ย?..คำตอบมันไม่เคยชัดเจนเราเองก็พยายามหลอกตัวเองเรื่อยมาเผื่อสักวันอาจจะชนะใจเค้าได้..แต่ไม่เลย
**ก็เจ็บมาทุกครั้งแต่ก็ไม่เท่าครั้งนี้ที่เค้ามีอีกคน
**เค้าเคยบอกว่าหวงสถานะมากโอเค..งั้นเราจะไม่ผูกมัดให้เค้าต้องอึดอัด ไม่ต้องมีสถานะอะไรก็ได้ขอแค่อย่าหายไปจากกัน มีไรก็ปรึกษากันคอยเป็นกำลังใจให้กันและกันแค่นี้จะได้มั้ย?ยอมแล้วทุกอย่างแต่มันก็ยังไม่พอ
ชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมา..ไม่เคยง้อใครขนาดนี้ ทำไมถึงรักเค้าขนาดนี้ ยอมลดค่าของตัวเองเพื่อที่จะไม่อยากสูญเสียเขาไป...บางครั้งก็เกลียดตัวเองว่าทำไมถึงทำร้ายความรู้สึกตัวเองมากขนาดนี้ ต่อให้ใครทำร้ายความรู้สึกเรายังไง มันก็ไม่เท่าเราทำร้ายความรู้สึกของตัวเราเอง
ไม่มีใครที่อยากนับ1ใหม่บ่อยๆ ทุกครั้งที่แซนรักใครไม่เคยเผื่อใจหรือเผื่อเลือก รักก็คือรักและทุกครั้งที่เริ่มรักใครก็มักเจอกับความเสียใจเสมอบางครั้งก็แอบน้อยใจในโชคชะตาทำไมฟ้าถึงใจร้ายกับเราขนาดนี้ ขอรักดีๆบ้างจะได้มั้ย?😔 เหนื่อยเหลือเกินหัวใจ
วันนี้จึงขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้เผื่อกระทู้นี้อาจจะแชร์ไปถึงเค้า..แซนทำดีที่สุดแล้ว ที่เหลือก็แค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองยอมรับความจริงว่าคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณฟ้าที่ครั้งนึงทำให้เรามาเจอกัน..มีเวลาดีๆร่วมกัน อย่างน้อยครั้งนึงเราก็เคยมีกันและกัน #รักเธอ #B
ถ้าจะมีรักอีกครั้ง..ขอให้เป็นรักที่ซื่อสัตย์ จริงใจ และชัดเจน😥 คงจะมีสักวัน