นึกถึงคำพูดว่า ใครทำอะไรก็เป็นกรรมของเขา หากเราไปยุ่งจะเป็นกรรมของเรา ผมก็พยายามทำใจให้เป็นอุเบกขาไม่ยุ่ง แต่ไม่ยุ่งได้ไงเรื่องครอบครัวตัวเองเรื่องพี่น้องตัวเอง ด้วยความที่เราเป็นห่วงเราอยากให้ได้ดี ก็มีต่อว่าเพราะอารมณ์ตัวเองไปด้วย แต่ก็อยากให้ได้ดี พยายามทนมองแต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ มันอดอารมณ์ไม่ได้ พอตกเย็นนั่งสมาธิทบทวนดูก็ไม่น่ายุ่งจริงๆ แต่พอารมณ์มันเกิดแล้วการกระทำมันตามนี่สิ เพราะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยชอบให้พลั้งเผลอทำบาปตลอดเลย  พอเริ่มมีสติสมาธิ ก็รู้สึกผิดกลัวบาปอีก