อยากออกจากพยาบาล...
เป็นสิ่งเดียวที่คิดมาตลอดตั้งเเต่ปี 1 เพราะเป็นคณะที่โดนทางบ้านบังคับให้เรียน แต่ว่าขอแม่ซิ่วก็ไม่ให้ ก็เลยอดทนเรียนต่อแม้ว่ามันจะไม่โอเคเลยสักนิด แต่ละวันหายใจด้วยคำว่ากูมาทำอะไรอยู่ที่นี่ โคตรนรก เป็นแบบนั้นวนเวียนมาตลอด 4 ปี ร้องไห้แทบทุกวัน บางครั้งโวยวายใส่แม่ทางมือถือบ้างอะไรบ้าง จนเรียนจบ ไม่เคยรู้สึกยืนดีกับตัวเอง ช่างกล้องไม่จ้าง ไม่ถ่ายรูปอะไรทั้งนั้น แม่จะซื้อดอกไม้ให้ก็บอกไม่เอา ไม่อยากได้ ไม่มีความภูมิใจที่จบ แค่คิดว่าจบไปก็ต้องไปทำงานพยาบาลต่อเพื่อใช้ทุน 4 ปี ไม่งั้นต้องเสีย 240000 ก็ไม่อยากมองหน้าใครที่บ้าน คิดว่านี่ต้องรู้สึกยังไงกับการที่ครอบครัวดีใจกับชาวบ้านแต่นี่เหมือนกำลังตกนรกทั้งเป็น ตอนเเรกคิดว่าตัวเองทนได้เเต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้ มันไม่ไหวแล้ว มันไม่โอเคเลย เริ่มกลัวความคิดตัวเองเพราะเริ่มคิดว่าถ้ากูฆ่าตัวตายขึ้นมาจะเป็นยังไง ความคิดนี้เริ่มถี่เรื่อยๆ ตอนแรกก็ประมาณอาทตย์ละครั้ง หรือตอนที่เจออะไรเเย่ๆ แต่ตอนนี้มันเป็นทุกวัน ทุกวันจริงๆ กลัวว่าตัวเองจะบ้าทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ
เเละเราก็ไปขอหัวหน้าวอร์ดลาออก เขาเอาเเต่พูดว่าถ้าเราลาออกเเสดงว่าเราเนรคุณเพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย บอกว่าเราออกคือเห็นแก่ตัว คิดถึงเเต่ตัวเอง
เราก็ได้เเต่ถามว่าทำไมเราต้องทนกับสิ่งที่เราไม่โอเคเพื่อให้คนอื่นโอเค
และตอนนี้ก็กำลังคิดว่าถ้าพรุ่งนี้พ่อแม่ออกไปทำงาน แล้วกูทำแบบนั้นขึ้นมามันจะเป็นยังไงต่อนะ กูจะหนีกับวงโคจรนี้พ้นใช่ไหม
ไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครเเม้เเต่กับเพื่อนๆ
ไม่รู้ว่าคำว่าลาก่อนมันหดหู่มากไหม แต่ตอนนี้ก็อยากจะพูดมัน
ใครอยากพูดอะไรหรือเตือนสติเรา แอดไลน์มาได้เลย @jam271
เพราะตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว
เราอยากฆ่าตัวตาย.... 5 มี.ค 2562
เป็นสิ่งเดียวที่คิดมาตลอดตั้งเเต่ปี 1 เพราะเป็นคณะที่โดนทางบ้านบังคับให้เรียน แต่ว่าขอแม่ซิ่วก็ไม่ให้ ก็เลยอดทนเรียนต่อแม้ว่ามันจะไม่โอเคเลยสักนิด แต่ละวันหายใจด้วยคำว่ากูมาทำอะไรอยู่ที่นี่ โคตรนรก เป็นแบบนั้นวนเวียนมาตลอด 4 ปี ร้องไห้แทบทุกวัน บางครั้งโวยวายใส่แม่ทางมือถือบ้างอะไรบ้าง จนเรียนจบ ไม่เคยรู้สึกยืนดีกับตัวเอง ช่างกล้องไม่จ้าง ไม่ถ่ายรูปอะไรทั้งนั้น แม่จะซื้อดอกไม้ให้ก็บอกไม่เอา ไม่อยากได้ ไม่มีความภูมิใจที่จบ แค่คิดว่าจบไปก็ต้องไปทำงานพยาบาลต่อเพื่อใช้ทุน 4 ปี ไม่งั้นต้องเสีย 240000 ก็ไม่อยากมองหน้าใครที่บ้าน คิดว่านี่ต้องรู้สึกยังไงกับการที่ครอบครัวดีใจกับชาวบ้านแต่นี่เหมือนกำลังตกนรกทั้งเป็น ตอนเเรกคิดว่าตัวเองทนได้เเต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้ มันไม่ไหวแล้ว มันไม่โอเคเลย เริ่มกลัวความคิดตัวเองเพราะเริ่มคิดว่าถ้ากูฆ่าตัวตายขึ้นมาจะเป็นยังไง ความคิดนี้เริ่มถี่เรื่อยๆ ตอนแรกก็ประมาณอาทตย์ละครั้ง หรือตอนที่เจออะไรเเย่ๆ แต่ตอนนี้มันเป็นทุกวัน ทุกวันจริงๆ กลัวว่าตัวเองจะบ้าทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ
เเละเราก็ไปขอหัวหน้าวอร์ดลาออก เขาเอาเเต่พูดว่าถ้าเราลาออกเเสดงว่าเราเนรคุณเพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย บอกว่าเราออกคือเห็นแก่ตัว คิดถึงเเต่ตัวเอง
เราก็ได้เเต่ถามว่าทำไมเราต้องทนกับสิ่งที่เราไม่โอเคเพื่อให้คนอื่นโอเค
และตอนนี้ก็กำลังคิดว่าถ้าพรุ่งนี้พ่อแม่ออกไปทำงาน แล้วกูทำแบบนั้นขึ้นมามันจะเป็นยังไงต่อนะ กูจะหนีกับวงโคจรนี้พ้นใช่ไหม
ไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครเเม้เเต่กับเพื่อนๆ
ไม่รู้ว่าคำว่าลาก่อนมันหดหู่มากไหม แต่ตอนนี้ก็อยากจะพูดมัน
ใครอยากพูดอะไรหรือเตือนสติเรา แอดไลน์มาได้เลย @jam271
เพราะตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว