ผู้ชายคนหนึ่ง

เราคบกับคนๆหนึ่ง ตอนแรกเราชอบเขา เพื่อนๆหรือคนรู้จักก็คิดว่าเราชอบเขาเพราะหน้าตา แต่ป่าวเลย เราชอบเขาตอนยิ้ม เขาเป็นคนที่ยิ้มสวยดูมีเสน่ห์ แต่ถ้าถามว่าหล่อเกี่ยวมั้ย? ก็เกี่ยวนะ ใครจะไม่อยากมีแฟนหล่อล่ะ เขาเป็นคนที่มาเต็มเติมทุกอย่างของเรา ถึงจะชอบจู้จี้จุกจิก แต่เราก็ชอบนะมันดูใส่ใจ จนบางครั้งหลายๆคนบอกเขางี่เง่าเราทนได้ไง เราไม่ได้ทนดิ ไม่ทนแต่เรารักในตัวของผู้ชายคนนี้ไปแล้ว เรารับได้ทุกอย่าง ถึงแม้จะทะเลาะจะห่างกันไปบ้าง แต่ในทุกๆครั้งเราก็มักจะกลับมาเครียกันมาปรับความเข้าใจกันใหม่ เขาขี้หวงมากจนเพื่อนผู้ชายเราแทบไม่กล้ายุ่งกับเราเลยอ่ะ เรามีความสุขที่ได้อยู่กับเขาได้คุยกับเขา เขาคือแฟนคนแรกและเป็นคนแรกของหลายๆอย่าง เรารักเขามากจนเคยคิดว่าถ้าตรงหน้านี้จะไม่มีเขาอยู่แล้วเราจะยังยิ้มได้แบบนี้มั้ย เราจะยังหัวเราะจริงๆแบบนี้ได้มั้ย แต่แล้วทุกอย่างมันก็พัง เรากับเขาเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น มีผู้หญิงมายุ่งกับเขาจนเราหึง เราหึงมาก เราแทบไม่ฟังคำอธิบายของเขา แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่า เราไม่ควรทำแบบนั้น เราต้องถามคนของเราก่อนว่ามันยังไงกันแน่ พอมารู้ทีหลังว่าเป็นน้องเขาก็ตกใจเว้ย แบบทำไรไม่ถูก เราเลยไปขอโทษเขาก็ไม่โกรธไรมาก เขาเป็นคนที่กอดเรา เป็นผู้ชายคนแรกที่กอดเราแล้วเรากอดตอบ เป็นคนที่เรากล้าจับมือแบบไม่ปิดบังใคร เราชอบถ่ายรูปกับวีดีโอเขา เราขอบจ้องหน้าเขา เราชอบกัดเขา บางครั้งเราก็กลัวเขาเจ็บนะ แต่มันหมั่นไส้ แล้ววันนึงเขาก็เดินออกจากชีวิตเราไป เราก็เข้าใจว่าเราคงน่าเบื่อ เราชอบดื้อ เราชอบทำให้เขาคิดมาก แต่เราก็อยากจะบอกเขานะ ว่าทุกอย่างที่เราทำกับเขามันเป็นของจริง ที่เราบอกรักเขา กอดเขา จับมือเขา เราไม่ได้แค่ทำตามหน้าที่คนเป็นแฟน แต่ที่เราทำล้วนออกมาจากความรู้สึกเราจริงๆ และเราก็คงคิดว่าไม่มีใครที่จะทำให้เรารู้สึกได้มากเท่าเขาแล้วแหละ คุณคือเบอร์1ของเราเสมอนะ เรารักคุณว่ะ