“ตามความโลกจิตนการของคนที่มีโรคประจำตัว มีความสุขจริงหรือ” ผมหนึ่งในที่มีโรคประจำตัว 2 โรคด้วยกัน คือ โรคลมชัก และ โรคซึมเศร้า ไม่ต้องถามถึงเรื่องยา กินทุกวัน วันละ หลายเม็ด ทำสิ่งอื่นๆ เหมือนคนทั่วไปไม่ได้ต้องมีการประมาณว่าทำได้ไหม ทำไม่ได้ให้ยอมแพ้ แต่ความจริงในจิตใจกลับรู้สึกเสียดายว่า ทำไมทำสิ่งอื่นๆ ไม่ได้เหมือนคนอื่นในโลกใบนี้ มีคำคมหลายคำคมที่โดดเด่นขึ้นในโลกใบนี้ขึ้นเรื่อยๆ จนปรับสภาพไม่ทัน
ผมเป็นนักศึกษาที่เรียนในมหาวิทยาลัยที่หนึ่งในประเทศไทยแต่การใช้ชีวิตของผมไม่เหมือนคนอื่นที่ดูสื่อต่างประเทศมากกว่า ชอบพูดภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ และ คนไทย ผมมีความคิดในการใช้ชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่น คือ ทำมากกว่าพูด ขยัน พูดน้อย เข้ากับกับคนอื่นได้ นั้นคือ ข้อดีของผม แต่ ผม ไม่สามารถเข้ากับเพื่อนได้ จนวันหนึ่งผมตัดสินใจพบจิตแพทย์ ผลออกมาว่า เป็นโรคซึมเศร้า จนผมตกใจ นิดหน่อย จนผมบอกเพื่อนบางคนกลับไม่เชื่อและพูดกับผมว่า บ้า หรือเปล่า แต่ผมคิดมาก นิดหน่อย ผมเป็นคนกลัวหน้า กลัวเสียงพูดรอบข้างมาก จนเกือบเก็บมาคิดแล้วคิดสั้น แต่โชคดี เพื่อนห้ามไว้
ผมใช้ชีวิตวันต่อวันเท่านั้นไม่ได้หวังอะไรมากมาย แต่ผมเจอเรื่องเครียดทุกวัน ผมรับไม่ได้ก็ถอยแล้ว หลบหน้าคนอื่นมาร้องไห้ อยู่คนเดียว
#เพื่อนๆมีอะไรจะแนะนำผม แสดงความคิดเห็นได้ครับ ผมออกมาแชร์ประสบการณ์เรื่องนี้ ผมกล้าที่จะยอมรับความจริงครับ #
โลกความจริงคนที่มีโรคประจำตัว
ผมเป็นนักศึกษาที่เรียนในมหาวิทยาลัยที่หนึ่งในประเทศไทยแต่การใช้ชีวิตของผมไม่เหมือนคนอื่นที่ดูสื่อต่างประเทศมากกว่า ชอบพูดภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ และ คนไทย ผมมีความคิดในการใช้ชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่น คือ ทำมากกว่าพูด ขยัน พูดน้อย เข้ากับกับคนอื่นได้ นั้นคือ ข้อดีของผม แต่ ผม ไม่สามารถเข้ากับเพื่อนได้ จนวันหนึ่งผมตัดสินใจพบจิตแพทย์ ผลออกมาว่า เป็นโรคซึมเศร้า จนผมตกใจ นิดหน่อย จนผมบอกเพื่อนบางคนกลับไม่เชื่อและพูดกับผมว่า บ้า หรือเปล่า แต่ผมคิดมาก นิดหน่อย ผมเป็นคนกลัวหน้า กลัวเสียงพูดรอบข้างมาก จนเกือบเก็บมาคิดแล้วคิดสั้น แต่โชคดี เพื่อนห้ามไว้
ผมใช้ชีวิตวันต่อวันเท่านั้นไม่ได้หวังอะไรมากมาย แต่ผมเจอเรื่องเครียดทุกวัน ผมรับไม่ได้ก็ถอยแล้ว หลบหน้าคนอื่นมาร้องไห้ อยู่คนเดียว
#เพื่อนๆมีอะไรจะแนะนำผม แสดงความคิดเห็นได้ครับ ผมออกมาแชร์ประสบการณ์เรื่องนี้ ผมกล้าที่จะยอมรับความจริงครับ #