.
วิชัยยิ้มอย่างปลาบปลื้มเมื่อตรวจสอบรายรับรายจ่ายในรอบไตรมาสที่ผ่านมา ร้านอาหาร ‘เปิบวิตถาร’ ของเขา กำลังเจริญรุดหน้าไปด้วยดี ด้วยรายได้ที่พุ่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากเปลี่ยนธุรกิจหลายครั้ง ล้มลุกคลุกคลานไม่รู้กี่รอบแบบสิ้นหวังในการหาเงินมาบำเรอความสุขทางโลกของตัวเอง เขาก็เริ่มคิดได้ว่า ถ้าจะลงทุนเงินก้อนสุดท้ายกับกิจการบางอย่างที่ทำเงินได้ดี ก็น่าจะเกี่ยวข้องการกับกิน หรือที่ถูกให้เป็นทางการหน่อยก็คือ ‘รับประทาน’ หรือจะเรียกให้สะใจว่า ‘สวาปาม’ ก็ได้ บางคนอาจชอบคำว่า ‘สะแตก’ มากกว่าด้วยซ้ำ ขาโจ๋อาจเรียกหนักไปกว่านั้น เป็น แด๊ก ตามด้วยชื่อผีอีกชนิดหนึ่งที่ชอบกินของดิบๆ
หลักการของเขาคือ คน หรือ มนุษย์ (เขาเองก็ไม่รู้ว่าสองคำนี้มันต่างกันตรงไหน) จัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีการกินได้มากมายหลายหลากที่สุด ในขณะที่สัตว์อย่างอื่นกินเพื่อความอยู่รอดตามสัญชาตญาณ สัตว์ป่าหายากเท่าไร ยิ่งเป็นที่ต้องการของลูกค้า
ใช่แล้ว...คนเรากินเพื่อความสุขในการบริโภค วิชัยคิดอย่างกระหยิ่มใจเมื่อแน่ใจว่าร้านอาหารมาถูกทาง คนรวยมีเยอะ พวกนี้หลายคนชอบกินอาหารแปลกๆ เช่น กิ้งกือ ไส้เดือน งู สุนัข แมว หนอน ทาก ตุ๊กแก เสือดำ ลิงดำ ตะกวด และสัตว์อื่นๆ เรียกว่าแทบไม่มีสัตว์ชนิดไหนรอดพ้นจากเมนูของร้าน ไม่ใช่การกินเพื่อความอยู่รอดอย่างเดียว แต่คนเรากินเพื่อสนงตัณหาความอยากอันไม่ใช่ปัจจัยพื้นฐาน
เขาเพียงสนองความต้องการนั้น
ส่วนวัตถุดิบของเมนู ถ้ามีเงินเสียอย่างก็หาไม่ยาก มีนายพรานในสายงานเยอะแยะ ที่เข้าไปล่าสัตว์ในป่าสงวน หรือไม่ก็สั่งตรงจากประเทศเพื่อนบ้าน สัตว์ถูกบรรจุกล่อง ลักลอบเข้าเมืองจนได้
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประเภทไหน ก็มักจะมากับความเชื่อว่า มีสรรพคุณบำรุงเรื่องอย่างว่า ดังนั้นแต่ละวันร้านของวิชัยมีคนแวะเวียนมามากมายไม่เคยขาด ทั้งหญิงและชาย หนุ่มสาว คนเฒ่า คนแก่วัยใกล้ปิดฝาโลงก็ยังอุตส่าห์มี
เมนูเด็ดของร้านไม่ว่าจะเป็น อุ้งตีนหมาตุ๋น พายตุ๊กแก ไอศกรีมหน้าแมงป่อง ชีสหนอนดึ๊บดั๊บ (ชีสนี้จะกินได้ต่อเมื่อมีตัวอ่อนของหนอนแมลงมาชอนไชเยอะๆเท่านั้น)
ทากน้อยแช่อิ่ม สมองลิงซกเล็ก ยำงูเหลือม ย่างพวงนมแรด ซาชิมิกระซู่ เป็นต้น
การกินคือการปรนเปรอความสุข นี่คือข้อความที่ติดหราไว้หน้าร้าน
มีคนเคยเตือนเขา เรื่องบาปบุญคุณโทษ แต่วิชัยหัวเราะบอกว่า “บาป มันไม่ได้ขี่ช้างสูบบุหรี่มาหรอก จะกลัวอะไร”
เขาคิดเพียงเรื่องเงิน ที่ไม่รู้จักพอ
เพราะทำงานใกล้ชิดกับร้านอาหาร ทำให้วิชัย พลอยรับรู้รสชาติและเข้าถึงเมนูต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี อาหารบางอย่างอร่อยอย่างคาดไม่ถึง ทำให้เขาตระหนักว่าในโลกนี้ไม่มีสัตว์ประเภทไหนที่กินไม่ได้ เป็นเส้นทางใหม่ของรสชาติอาหารอย่างแท้จริง
เมื่อมองเห็นสัตว์ถูกจับมัดมาในสภาพทรมาน เขาไม่เคยรู้สึกสงสารแม้สักน้อย สัตว์พวกนั้นเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของสัตว์ที่แข็งแรงกว่า จะผิดตรงไหนในเมื่อมนุษย์ยืนอยู่ส่วนบนสุดของปิรามิดหรือห่วงโซ่อาหาร ถ้าจะหาฝ่ายผิด ก็คงเป็นสัตว์พวกนั้นที่ไม่รู้จักหลบหนีเอาตัวรอด
แต่ยิ่งกินเท่าไร ความกระหายของเขายิ่งมากขึ้นเป็นเงาตามตัว จะเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน วิชัยเริ่มมองน้องเมียคนสวยด้วยความอยากกิน ดีว่าภรรยาของเขาไม่เคยปล่อยโอกาส
ช่างเถอะ ยังมีเด็กใจแตกมากมายในสังคมให้กิน ขอเพียงมีเงินซึ่งทรงพลังอำนาจสุดแสน
ลูกค้าที่มาในร้านวันนี้ก็เช่นกัน ครอบครัวนี้มีพ่อแม่วัยทำงานและลูกชายหญิงวัยประถมอีกสองคน เป็นลูกค้าประจำของร้านและกระเป๋าหนัก
“มีเมนูเด็ดไหมครับวันนี้” ผู้เป็นพ่อกระซิบ ดวงตาเป็นประกายแห่งความหวัง วิชัยเอียงหูเข้าไปกระซิบบ้าง ด้วยประกายตาแห่งใบสีม่วงของเงินตราเป็นปึกกำลังลอยมา
“มีสิครับ คนของผมจับเลียงผาและละมั่งได้ กำลังท้องอ่อน ๆ รอลูกค้าอยู่พอดีครับ
โอ...สัตว์สงวนเสียด้วย” ลูกค้าวัยกลางคนหัวเราะหันไปบอกผู้เป็นภรรยา “ที่รัก เรามีเมนูเด็ดแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม หล่อนกำลังมองดูชายพุงพลุ้ยคนหนึ่ง ที่กำลังใช้ฟันทึ้งดึงกัดกินปลิงควายทอดกรอบอย่างอร่อยจนน้ำลายไหลย้อย นั่นก็ลูกค้าประจำเหมือนกัน รายนี้ชอบกินอะไรพิสดารเหลือเชื่อแต่ทางร้านก็หามาให้ได้เสมอ
“ฉันหิวแล้วค่ะ” ท่าทางเอร็ดอร่อยของชายคนนั้น คงทำให้เธอรู้สึกหิวขึ้นมาในทันใด วิชัยพยักหน้ายิ้ม พาเดินไปหลังร้านห้องวีไอพี ที่มีไว้ต้อนรับลูกค้าพิเศษกระเป๋าหนักโดยเฉพาะ
“จะเอาละมั่ง หรือเลียงผาก่อนครับ”
เขาถามเมื่อลูกค้านั่งเรียบร้อยกับชุดโต๊ะอาหารกลางห้อง พลางเสิร์ฟลูกค้าด้วยเลือดค่างผสมวิสกี้ราคาแพง ลูกค้าเด็กขอเป็นเลือดค่างผสมโซดาและน้ำหวานแทน วันนี้วิชัยลงทุนดูแลลูกค้าด้วยตัวเอง
“เอาละมั่งดีกว่าครับ หายากดี สด ๆ นะครับ ว่ากันว่าเนื้อละมั่งสดๆ หวานอร่อย ใช่ไหมที่รัก”
ประโยคหลังลูกค้าหันไปถามความเห็นของภรรยา ฝ่ายนั้นยิ้มรับ บอกรายละเอียดอีกเล็กน้อย
“เลือดเยอะๆ นะคะ”
เนื้อละมั่งหั่นบางๆชุ่มเลือดนำมาวางในอีกไม่กี่นาที ด้วยความชำนาญของวิชัยผู้ผันตัวเองจากเจ้าของร้านมาเป็นเชฟพิเศษ บริการเฉพาะลูกค้าวิไอพีเท่านั้น มองดูลูกค้ากินเนื้อกันอย่างสุขใจ
“มันก็คล้ายๆ เนื้อวัวนะครับ” ลูกค้าชายให้ความเห็นหลังกินเนื้อเข้าไปสามสี่ชิ้น “ แหม...ผมนึกว่าจะอร่อยกว่านี้เสียอีก”
งั้นลองเนื้อเลียงผาดูนะครับ” วิชัยบอกมีสีหน้าผิดหวัง แน่นอนละ สำหรับอาชีพพ่อครัว จะมีอะไรทำร้ายจิตใจได้มากกว่า มีคนบอกว่าอาหารไม่อร่อย
เนื้อเลียงผามาเสิร์ฟแบบแช่ในเลือดเต็มถ้วย ลูกค้าฝ่ายชายทดลองชิมดูสองสามคำแล้วส่ายหน้า
“ผมว่ามันก็คล้าย ๆ กันละครับ สงสัยหาเมนูให้เราแล้วละ คุณมีอะไรบ้างครับ”
วิชัยเลือดขึ้นหน้าทันที จะมาหยามศักดิ์ศรีเชฟมือดีเกินไปแล้ว จะสะแตกอะไรกันยากนักหนา เขายืนจ้องหน้าลูกค้า ถามเสียงห้วน
“ผมยังมีเนื้อนายพราน เหลืออยู่ค่อนตัวเชียวนะครับ จะลองไหม ผมเพิ่งหั่นเขาเช้ามืดวันนี้เองตอนที่เขามาส่งของ นี่เป็นเมนูวิเศษสุดไม่เคยบอกใครเลยนะครับ แช่เย็นไว้อย่างดี สดๆจากร่างเลย”
ลูกค้าพากันหัวเราะชอบใจทันที เด็ก ๆพากันปรบมือดีใจเป็นการใหญ่ ให้วิชัยเริ่มยิ้มออก
เป็นพ่อครัว ก็ต้องบริการให้ถึงที่สุด! อะไรจะสุขใจเท่าเห็นลูกค้าพอในรสชาติอาหาร
“เยี่ยมเลยครับ แต่วันนี้เราไม่อยากกินเนื้อแช่เย็น อยากกินสดๆ มากกว่าครับ”
ทันใดนั้น วิชัยรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณต้นคอ หันไปมองพบลูกค้าสาวยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง กำลังหดลิ้นที่มีลักษณะคล้ายลิ้นของงูถอยกลับเข้าไปในปาก
ความรู้สึกของเชฟหนุ่มดับลง
วิชัยรู้สึกตัวอีกครั้ง พบว่าตัวเองถูกมัดตรึงแน่นหนามือกางเท้ากางบนโต๊ะอาหาร ในสภาพเปลือยเปล่า เขาใจหายวาบพยายามผงกหัวมองไปมา ลูกค้าทั้งสี่ยังคงนั่งอยู่มุมของใครของมัน ในมือแต่ละคนมีส้อมและมีดหั่นเนื้อวาววับ ใบหน้าท่าทางหิวกระหายอย่างน่ากลัวและสยดสยอง ปากเผยอเห็นฟันคมกริบราวฟันฉลาม ลูกค้าชายหัวเราะพูดด้วยปากที่แยกกว้างออกไปทุกขณะ
“พอดีว่า วันนี้ครอบครัวเราอยากกินเนื้อพ่อครัวสดๆ มากกว่าครับ โดยเฉพาะพ่อครัวที่ชอบทำเมนูพิสดาร เขาว่าอร่อยกันนัก อ้อ...พิษจากภรรยาของผมจะทำให้คุณไม่หมดสติง่ายๆ ถูกเรากินครึ่งตัวคุณอาจยังรู้สึกได้ มองเห็นภาพการกินของพวกเราอย่างถนัดชัดเจนเลยทีเดียวเชียวละครับ”
วิชัยตาเหลือกด้วยความหวาดกลัว ทำให้นึกถึงสัตว์ป่าที่เขาเคยลากล่ามาในห้องเชือด เชฟหนุ่มตำรับเมนูวิตถารเริ่มดิ้นรนเสียงร้องกึกก้องแต่เขาทำห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงลับเฉพาะตัว จะมีใครได้ยิน
“กลัวเข้ามากๆ ร้องให้มากๆ นะคะ” เสียงลูกค้าสาวพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน “ ความกลัวจะทำให้เนื้อคุณรสชาติดีขึ้น รู้แล้วสินะคะว่า เวลาสัตว์อื่นโดนเชือด รู้สึกยังไง เราจะค่อยๆเฉือนแล่บางๆให้สมกับเป็นเนื้อพ่อครัวเมนูพิสดารค่ะ”
เสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมานดังเนิ่นนาน เนื้อสดๆ ถูกแล่เป็นแผ่นชุ่มเลือดเจ็บปวดไหวระริกร้าวตามเสียงร้องและการเต้นของหัวใจ เป็นอาหารมื้อวิเศษสุด อร่อยสมใจของลูกค้าพิเศษ
เป็นพ่อครัว ก็ต้องบริการให้ถึงที่สุด! อะไรจะสุขใจเท่าเห็นลูกค้าพอใจรสชาติอาหาร!
จบ
.
เปิบวิตถาร
วิชัยยิ้มอย่างปลาบปลื้มเมื่อตรวจสอบรายรับรายจ่ายในรอบไตรมาสที่ผ่านมา ร้านอาหาร ‘เปิบวิตถาร’ ของเขา กำลังเจริญรุดหน้าไปด้วยดี ด้วยรายได้ที่พุ่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากเปลี่ยนธุรกิจหลายครั้ง ล้มลุกคลุกคลานไม่รู้กี่รอบแบบสิ้นหวังในการหาเงินมาบำเรอความสุขทางโลกของตัวเอง เขาก็เริ่มคิดได้ว่า ถ้าจะลงทุนเงินก้อนสุดท้ายกับกิจการบางอย่างที่ทำเงินได้ดี ก็น่าจะเกี่ยวข้องการกับกิน หรือที่ถูกให้เป็นทางการหน่อยก็คือ ‘รับประทาน’ หรือจะเรียกให้สะใจว่า ‘สวาปาม’ ก็ได้ บางคนอาจชอบคำว่า ‘สะแตก’ มากกว่าด้วยซ้ำ ขาโจ๋อาจเรียกหนักไปกว่านั้น เป็น แด๊ก ตามด้วยชื่อผีอีกชนิดหนึ่งที่ชอบกินของดิบๆ
หลักการของเขาคือ คน หรือ มนุษย์ (เขาเองก็ไม่รู้ว่าสองคำนี้มันต่างกันตรงไหน) จัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีการกินได้มากมายหลายหลากที่สุด ในขณะที่สัตว์อย่างอื่นกินเพื่อความอยู่รอดตามสัญชาตญาณ สัตว์ป่าหายากเท่าไร ยิ่งเป็นที่ต้องการของลูกค้า
ใช่แล้ว...คนเรากินเพื่อความสุขในการบริโภค วิชัยคิดอย่างกระหยิ่มใจเมื่อแน่ใจว่าร้านอาหารมาถูกทาง คนรวยมีเยอะ พวกนี้หลายคนชอบกินอาหารแปลกๆ เช่น กิ้งกือ ไส้เดือน งู สุนัข แมว หนอน ทาก ตุ๊กแก เสือดำ ลิงดำ ตะกวด และสัตว์อื่นๆ เรียกว่าแทบไม่มีสัตว์ชนิดไหนรอดพ้นจากเมนูของร้าน ไม่ใช่การกินเพื่อความอยู่รอดอย่างเดียว แต่คนเรากินเพื่อสนงตัณหาความอยากอันไม่ใช่ปัจจัยพื้นฐาน
เขาเพียงสนองความต้องการนั้น
ส่วนวัตถุดิบของเมนู ถ้ามีเงินเสียอย่างก็หาไม่ยาก มีนายพรานในสายงานเยอะแยะ ที่เข้าไปล่าสัตว์ในป่าสงวน หรือไม่ก็สั่งตรงจากประเทศเพื่อนบ้าน สัตว์ถูกบรรจุกล่อง ลักลอบเข้าเมืองจนได้
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประเภทไหน ก็มักจะมากับความเชื่อว่า มีสรรพคุณบำรุงเรื่องอย่างว่า ดังนั้นแต่ละวันร้านของวิชัยมีคนแวะเวียนมามากมายไม่เคยขาด ทั้งหญิงและชาย หนุ่มสาว คนเฒ่า คนแก่วัยใกล้ปิดฝาโลงก็ยังอุตส่าห์มี
เมนูเด็ดของร้านไม่ว่าจะเป็น อุ้งตีนหมาตุ๋น พายตุ๊กแก ไอศกรีมหน้าแมงป่อง ชีสหนอนดึ๊บดั๊บ (ชีสนี้จะกินได้ต่อเมื่อมีตัวอ่อนของหนอนแมลงมาชอนไชเยอะๆเท่านั้น)
ทากน้อยแช่อิ่ม สมองลิงซกเล็ก ยำงูเหลือม ย่างพวงนมแรด ซาชิมิกระซู่ เป็นต้น
การกินคือการปรนเปรอความสุข นี่คือข้อความที่ติดหราไว้หน้าร้าน
มีคนเคยเตือนเขา เรื่องบาปบุญคุณโทษ แต่วิชัยหัวเราะบอกว่า “บาป มันไม่ได้ขี่ช้างสูบบุหรี่มาหรอก จะกลัวอะไร”
เขาคิดเพียงเรื่องเงิน ที่ไม่รู้จักพอ
เพราะทำงานใกล้ชิดกับร้านอาหาร ทำให้วิชัย พลอยรับรู้รสชาติและเข้าถึงเมนูต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี อาหารบางอย่างอร่อยอย่างคาดไม่ถึง ทำให้เขาตระหนักว่าในโลกนี้ไม่มีสัตว์ประเภทไหนที่กินไม่ได้ เป็นเส้นทางใหม่ของรสชาติอาหารอย่างแท้จริง
เมื่อมองเห็นสัตว์ถูกจับมัดมาในสภาพทรมาน เขาไม่เคยรู้สึกสงสารแม้สักน้อย สัตว์พวกนั้นเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของสัตว์ที่แข็งแรงกว่า จะผิดตรงไหนในเมื่อมนุษย์ยืนอยู่ส่วนบนสุดของปิรามิดหรือห่วงโซ่อาหาร ถ้าจะหาฝ่ายผิด ก็คงเป็นสัตว์พวกนั้นที่ไม่รู้จักหลบหนีเอาตัวรอด
แต่ยิ่งกินเท่าไร ความกระหายของเขายิ่งมากขึ้นเป็นเงาตามตัว จะเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน วิชัยเริ่มมองน้องเมียคนสวยด้วยความอยากกิน ดีว่าภรรยาของเขาไม่เคยปล่อยโอกาส
ช่างเถอะ ยังมีเด็กใจแตกมากมายในสังคมให้กิน ขอเพียงมีเงินซึ่งทรงพลังอำนาจสุดแสน
ลูกค้าที่มาในร้านวันนี้ก็เช่นกัน ครอบครัวนี้มีพ่อแม่วัยทำงานและลูกชายหญิงวัยประถมอีกสองคน เป็นลูกค้าประจำของร้านและกระเป๋าหนัก
“มีเมนูเด็ดไหมครับวันนี้” ผู้เป็นพ่อกระซิบ ดวงตาเป็นประกายแห่งความหวัง วิชัยเอียงหูเข้าไปกระซิบบ้าง ด้วยประกายตาแห่งใบสีม่วงของเงินตราเป็นปึกกำลังลอยมา
“มีสิครับ คนของผมจับเลียงผาและละมั่งได้ กำลังท้องอ่อน ๆ รอลูกค้าอยู่พอดีครับ
โอ...สัตว์สงวนเสียด้วย” ลูกค้าวัยกลางคนหัวเราะหันไปบอกผู้เป็นภรรยา “ที่รัก เรามีเมนูเด็ดแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม หล่อนกำลังมองดูชายพุงพลุ้ยคนหนึ่ง ที่กำลังใช้ฟันทึ้งดึงกัดกินปลิงควายทอดกรอบอย่างอร่อยจนน้ำลายไหลย้อย นั่นก็ลูกค้าประจำเหมือนกัน รายนี้ชอบกินอะไรพิสดารเหลือเชื่อแต่ทางร้านก็หามาให้ได้เสมอ
“ฉันหิวแล้วค่ะ” ท่าทางเอร็ดอร่อยของชายคนนั้น คงทำให้เธอรู้สึกหิวขึ้นมาในทันใด วิชัยพยักหน้ายิ้ม พาเดินไปหลังร้านห้องวีไอพี ที่มีไว้ต้อนรับลูกค้าพิเศษกระเป๋าหนักโดยเฉพาะ
“จะเอาละมั่ง หรือเลียงผาก่อนครับ”
เขาถามเมื่อลูกค้านั่งเรียบร้อยกับชุดโต๊ะอาหารกลางห้อง พลางเสิร์ฟลูกค้าด้วยเลือดค่างผสมวิสกี้ราคาแพง ลูกค้าเด็กขอเป็นเลือดค่างผสมโซดาและน้ำหวานแทน วันนี้วิชัยลงทุนดูแลลูกค้าด้วยตัวเอง
“เอาละมั่งดีกว่าครับ หายากดี สด ๆ นะครับ ว่ากันว่าเนื้อละมั่งสดๆ หวานอร่อย ใช่ไหมที่รัก”
ประโยคหลังลูกค้าหันไปถามความเห็นของภรรยา ฝ่ายนั้นยิ้มรับ บอกรายละเอียดอีกเล็กน้อย
“เลือดเยอะๆ นะคะ”
เนื้อละมั่งหั่นบางๆชุ่มเลือดนำมาวางในอีกไม่กี่นาที ด้วยความชำนาญของวิชัยผู้ผันตัวเองจากเจ้าของร้านมาเป็นเชฟพิเศษ บริการเฉพาะลูกค้าวิไอพีเท่านั้น มองดูลูกค้ากินเนื้อกันอย่างสุขใจ
“มันก็คล้ายๆ เนื้อวัวนะครับ” ลูกค้าชายให้ความเห็นหลังกินเนื้อเข้าไปสามสี่ชิ้น “ แหม...ผมนึกว่าจะอร่อยกว่านี้เสียอีก”
งั้นลองเนื้อเลียงผาดูนะครับ” วิชัยบอกมีสีหน้าผิดหวัง แน่นอนละ สำหรับอาชีพพ่อครัว จะมีอะไรทำร้ายจิตใจได้มากกว่า มีคนบอกว่าอาหารไม่อร่อย
เนื้อเลียงผามาเสิร์ฟแบบแช่ในเลือดเต็มถ้วย ลูกค้าฝ่ายชายทดลองชิมดูสองสามคำแล้วส่ายหน้า
“ผมว่ามันก็คล้าย ๆ กันละครับ สงสัยหาเมนูให้เราแล้วละ คุณมีอะไรบ้างครับ”
วิชัยเลือดขึ้นหน้าทันที จะมาหยามศักดิ์ศรีเชฟมือดีเกินไปแล้ว จะสะแตกอะไรกันยากนักหนา เขายืนจ้องหน้าลูกค้า ถามเสียงห้วน
“ผมยังมีเนื้อนายพราน เหลืออยู่ค่อนตัวเชียวนะครับ จะลองไหม ผมเพิ่งหั่นเขาเช้ามืดวันนี้เองตอนที่เขามาส่งของ นี่เป็นเมนูวิเศษสุดไม่เคยบอกใครเลยนะครับ แช่เย็นไว้อย่างดี สดๆจากร่างเลย”
ลูกค้าพากันหัวเราะชอบใจทันที เด็ก ๆพากันปรบมือดีใจเป็นการใหญ่ ให้วิชัยเริ่มยิ้มออก
เป็นพ่อครัว ก็ต้องบริการให้ถึงที่สุด! อะไรจะสุขใจเท่าเห็นลูกค้าพอในรสชาติอาหาร
“เยี่ยมเลยครับ แต่วันนี้เราไม่อยากกินเนื้อแช่เย็น อยากกินสดๆ มากกว่าครับ”
ทันใดนั้น วิชัยรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณต้นคอ หันไปมองพบลูกค้าสาวยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง กำลังหดลิ้นที่มีลักษณะคล้ายลิ้นของงูถอยกลับเข้าไปในปาก
ความรู้สึกของเชฟหนุ่มดับลง
วิชัยรู้สึกตัวอีกครั้ง พบว่าตัวเองถูกมัดตรึงแน่นหนามือกางเท้ากางบนโต๊ะอาหาร ในสภาพเปลือยเปล่า เขาใจหายวาบพยายามผงกหัวมองไปมา ลูกค้าทั้งสี่ยังคงนั่งอยู่มุมของใครของมัน ในมือแต่ละคนมีส้อมและมีดหั่นเนื้อวาววับ ใบหน้าท่าทางหิวกระหายอย่างน่ากลัวและสยดสยอง ปากเผยอเห็นฟันคมกริบราวฟันฉลาม ลูกค้าชายหัวเราะพูดด้วยปากที่แยกกว้างออกไปทุกขณะ
“พอดีว่า วันนี้ครอบครัวเราอยากกินเนื้อพ่อครัวสดๆ มากกว่าครับ โดยเฉพาะพ่อครัวที่ชอบทำเมนูพิสดาร เขาว่าอร่อยกันนัก อ้อ...พิษจากภรรยาของผมจะทำให้คุณไม่หมดสติง่ายๆ ถูกเรากินครึ่งตัวคุณอาจยังรู้สึกได้ มองเห็นภาพการกินของพวกเราอย่างถนัดชัดเจนเลยทีเดียวเชียวละครับ”
วิชัยตาเหลือกด้วยความหวาดกลัว ทำให้นึกถึงสัตว์ป่าที่เขาเคยลากล่ามาในห้องเชือด เชฟหนุ่มตำรับเมนูวิตถารเริ่มดิ้นรนเสียงร้องกึกก้องแต่เขาทำห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงลับเฉพาะตัว จะมีใครได้ยิน
“กลัวเข้ามากๆ ร้องให้มากๆ นะคะ” เสียงลูกค้าสาวพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน “ ความกลัวจะทำให้เนื้อคุณรสชาติดีขึ้น รู้แล้วสินะคะว่า เวลาสัตว์อื่นโดนเชือด รู้สึกยังไง เราจะค่อยๆเฉือนแล่บางๆให้สมกับเป็นเนื้อพ่อครัวเมนูพิสดารค่ะ”
เสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมานดังเนิ่นนาน เนื้อสดๆ ถูกแล่เป็นแผ่นชุ่มเลือดเจ็บปวดไหวระริกร้าวตามเสียงร้องและการเต้นของหัวใจ เป็นอาหารมื้อวิเศษสุด อร่อยสมใจของลูกค้าพิเศษ
เป็นพ่อครัว ก็ต้องบริการให้ถึงที่สุด! อะไรจะสุขใจเท่าเห็นลูกค้าพอใจรสชาติอาหาร!
จบ
.