เคยคิดจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักมั้ยคะ??

บางครั้งและหลายครั้งมันเหนื่อยมากๆเลยค่ะ เหนื่อยกับตัวเอง จัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต เคยมีความฝัน มีความทะเยอทะยานสูงแต่ความพยายามต่ำ เพราะการผิดหวังซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกท้อและเดียวดายตลอดเวลาแม้ว่าจะอยู่กับเพื่อนก็ตาม หลายครั้งที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว แต่ก็กลัวเพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน ถ้าหายไปก็คงจะดี แต่ถ้าไม่ไปไหนแล้วต้องมาตายที่เดิมซ้ำๆแบบในหนังก็คงแย่ไปกว่าตอนมีชีวิตอยู่ ทั้งหมดทั้งมวลคือเรื่องแย่ๆที่เราสร้างมันขึ้นมาเองค่ะ ไม่มีใครทำร้าย เราทำตัวเองทั้งนั้น สงสารก็แต่พ่อแม่ ส่งมาให้เรียนก็ยังเรียนไม่จบไม่รับผิดชอบชีวิตตัวเองจนบางทีละอายใจจนไม่กล้าจะสู้หน้า คนสนิทแต่ละคนเริ่มถอยห่าง (น่าจะเป็นเพราะใครพูดอะไรเราไม่ค่อยฟัง เราค่อนข้างเคารพการตัดสินใจของตัวเอง) จนบางครั้งไม่รู้ว่านอกจากพ่อกับแม่แล้วจะมีคนที่รักและเป็นห่วงเราจริงๆหรือเปล่า จนกระทั่งตอนนี้มีความคิดว่าอยากไปอยู่ที่อื่น ที่ไม่มีใครรู้จักไปเริ่มต้นกับอะไรใหม่ๆ อยากไปใช้ชีวิตที่ไม่มีสังคมจอมปลอม อยู่บนดอยไปเลยได้ยิ่งดีค่ะ เอาความรู้ที่พอมีน้อยนิดไปแบ่งปันให้คนอื่นที่เค้าไม่ค่อยมีโอกาสได้รับ จะได้รู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ขึ้นมาหน่อย ถ้าเราจะไปอยู่ตามอาสาต่างๆมีใครพอมีความรู้แนะนำเรื่องนี้ได้มั้ยคะ?
ที่ไม่อยากกลับบ้านเพราะละอายใจจริงๆค่ะ ไม่กล้าสู้หน้าพ่อกับแม่ ไม่อยากให้เค้าอายคนแถวบ้านว่าลูกเรียนไม่จบ ล้มเหลว ไม่ประสบความสำเร็จ ที่บ้านเราฐานะปานกลางลงไปทางล่างๆหน่อยค่ะ พ่อแม่เก่งมากตัวเองไม่มีความรู้แต่ส่งลูกเรียนได้ถึง ป.ตรี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นที่เราเป็นแบบนี้เพราะมีปัจจัยหลายอย่างค่ะ แต่ขอไม่เอ่ยถึงมัน

ปล.จริงๆเราเคยไปหาหมอทางด้านจิตเวชนะคะ เพราะตอนนั้นสับสนกับความคิดและอารมณ์ตัวเองหลายอย่าง แต่ก็ไปได้แค่ 2 ครั้งค่ะ เหมือนทางบ้านเค้าไม่อยากยอมรับว่าเราจิตใจไม่ปกติ หมอก็วินิจฉัยคร่าวๆ ว่าเราอาจจะเป็นซึมเศร้าหรือไบโพลาห์ จากนั้นก็ไม่เคยเข้ารับการรักษาอีกค่ะ