เราไม่เคยเข้าใจกับคำว่ารัก กับคำว่าชอบ จนตอนนี้เราได้รับรู้มันแล้ว
ความรักในนิยายมักจบแบบสวยงามเสมอ อย่างว่าแหละค่ะนิยายกับชีวิตจริงมันต่างกัน เรื่องนี้มันอาจดูน่าเบื่อ แต่เราอยากแชร์มันนะคะ
เราเกิดมาใครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์มากนัก ง่ายๆพ่อมีเมียน้อยค่ะบ้านเลยแตก โตมาได้เพราะพี่สาวที่อายุห่างกัน แค่ 4-5 ปี เป็นคนเลี้ยงก็นั่นแหละมันแค่ความหลังตอนนี้มาอยู่กับแม่แม้จะต้องทำงานช่วยกันหนักแค่ไหนเราก็ยังผ่านกันมาได้ ถึงครอบครัวเราจะไม่สมบูรณ์อย่างที่บอก เราไม่ได้เกเรนะ ยังเรียนดี ได้คณะมหาลัยที่ดี ไม่เคยคิดเรื่องแฟนเลย ไม่เคยแอบชอบผู้ชายคนไหนด้วย ชีวิตช่างดูน่าเบื่อใช่มั้ย ก็จริงมันน่าเบื่อสิ่งที่ทำให้เราแก้เบื่อได้คือสังคมเกมคะ เรื่องราวที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารักแบบต่างเพศคือเกมนี้แหละ พี่เจ (ขอใช่นามสมมุตินะคะ) เป็นคนตลก กวนๆ คุยสนุก เรากับพี่เจ นิสัยไม่ได้ต่างกันมาก เลยทำให้สนิทกันเร็ว พี่เจบอกเราตั้งแต่แรกๆที่เล่นเกมด้วยกันว่า พี่เค้ามีแฟนแล้ว แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะเราไม่ได้ชอบพี่เค้าอยู่แล้วเราเริ่มเล่นเกมหลายๆเกมด้วยกันคุยกันทุกวันผ่านทางเกม ไม่ได้คุยกันนอกเกมเลย วันหนึ่งพี่เจเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังเราแลกเปลี่ยนเรื่องเล่ากัน น่าแปลกนะครอบครัวเราดันเจอปัญหาเหมือนกัน เลยยิ่งทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นไปอีก แต่แล้วความที่คุยกันทุกวันเราเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเองเราเริ่มรอพี่เจ เราอยากคุยกะเค้ามากขึ้นเราเริ่มคิดแล้วว่ามันคืออะไร สุดท้ายถามหลายๆคนคำตอบคือมันคืออาการชอบ แต่มันเป็นไปไม่ได้พี่เจมีแฟนแล้ว เราเลยเก็บความรู้สึกนั้นไว้กับตัวเอง หลายๆครั้งเราต้องมาฟังเรื่องราวของพี่กับแฟนเค้าทะเลาะกันเพราะเค้าทั้งสองคนแทบไม่คุยกันเลยเหมือนมีแค่สถานะเท่านั้น เราจึงคอยปลอบ คอยให้คำปรึกษา คอยอยู่เป็นเพื่อนถึงตัวเราจะเจ็บก็ตาม หลังจากนั้นเราเริ่มคุยกันมากขึ้นผ่านทางโทรศัพท์ คุยกันมากกว่าพี่เจคุยกับแฟนเค้าซะอีก จนเราหลุดปากบอกชอบพี่เจไป หลายคนคงคิดว่าบอกไปอะดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกนั้นไป แต่สำหรับเรามันไม่ใช่แบบนั้นมันมีแต่ความรู้สึกผิด ผิดที่ไม่ยับยั้งตัวเอง ผิดที่บอกเค้าไปทั้งๆที่เค้ามีแฟนแล้ว แต่รู้อะไรมั้ยคำพูดของพี่เจคือ "พี่ก็ชอบแกเหมือนกัน" "แกคือคนที่พี่คิดว่าใช่แกเหมือนคนที่พี่อยากเจออยากคบด้วย พี่ชอบนิสัยแบบนี้ ชอบสิ่งที่แกทำ พี่ชอบแกพี่ติดแกมากขึ้นเพราะด้วยความที่เราคุยกันทุกวัน พี่ยอมรับว่าพี่เห็นแกตัวมาก" เราสองคนร้องไห้ด้วยกันทั้งวัน พี่เจบอกซ้ำไปซ้ำมาตลอดทำไมเรามาเจอกันช้าไป เหมือนโดนแกล้งที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ใช่เหมือนโดนแกล้ง รักแล้วไงแต่เรารู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงพี่เจก็ทิ้งคนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆไม่ได้อยู่แล้ว เสียงที่พร่ำบอกขอโทษที่เห็นแกตัว ขอโทษที่ทำแกร้องไห้ ขอโทษนะ พี่ขอโทษ แม้จะเสียใจที่ต้องจากกันแต่เราเลือก เลือกที่จะไป เพราะอยางน้อยเค้าสองคนก็ยังได้คบกันอยู่ เค้าจะได้ไม่ต้องมาผิดใจอะไรกันอีก ทุกครั้งที่นึกถึงเสียงที่คอยเล่นมุกกากๆ เสียงที่ดีดกีต้าให้ฟัง ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เสียงที่มันจะไม่มีอีกแล้ว น้ำตามันก็พรานจะไหลทุกครั้ง หนูจำคำของของพี่ได้นะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ลืมพี่
จะพยามไม่ร้องไห้ เเละยังรอพี่เสมอถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม พี่คือพี่ชายของหนู และน้องคนนี้จะคอยรับฟังพี่เสมอ วันใดที่พี่ท้อ อ่อนแอ ร้องให้ หนูจะเป็นความเข้มแข็งให้พี่เอง รักนะค่ะพี่เจพี่ชายของหนู ขอบคุณที่ทำให้รู้จักคำว่าชอบ คำว่ารัก ชอบคุณเกมที่ทำให้เราได้เจออกัน ถึงมันจะแย่แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันมีความสุขมาก สุดท้ายขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านจนจบถึงตรงนี้ มันอาจจะดูไร้สาระสำหรับใครบางคน ยังไงก็ขอโทษแล้วกันนะคะ เราก็จะพยายามตัดใจ และทำหน้าที่ของเราต่อเช่นเดิม ใครมีคำแนะนำอะไรบอกได้นะเราชอบอ่านความคิดของคนอื่นเพราะมันเหมือนเรามีกำลังใจมากขึ้น ขอบคุณนะค่ะที่ทนอ่าน บะบายครับ
เรื่องเล่าความรักที่มาช้าไป
ความรักในนิยายมักจบแบบสวยงามเสมอ อย่างว่าแหละค่ะนิยายกับชีวิตจริงมันต่างกัน เรื่องนี้มันอาจดูน่าเบื่อ แต่เราอยากแชร์มันนะคะ
เราเกิดมาใครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์มากนัก ง่ายๆพ่อมีเมียน้อยค่ะบ้านเลยแตก โตมาได้เพราะพี่สาวที่อายุห่างกัน แค่ 4-5 ปี เป็นคนเลี้ยงก็นั่นแหละมันแค่ความหลังตอนนี้มาอยู่กับแม่แม้จะต้องทำงานช่วยกันหนักแค่ไหนเราก็ยังผ่านกันมาได้ ถึงครอบครัวเราจะไม่สมบูรณ์อย่างที่บอก เราไม่ได้เกเรนะ ยังเรียนดี ได้คณะมหาลัยที่ดี ไม่เคยคิดเรื่องแฟนเลย ไม่เคยแอบชอบผู้ชายคนไหนด้วย ชีวิตช่างดูน่าเบื่อใช่มั้ย ก็จริงมันน่าเบื่อสิ่งที่ทำให้เราแก้เบื่อได้คือสังคมเกมคะ เรื่องราวที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารักแบบต่างเพศคือเกมนี้แหละ พี่เจ (ขอใช่นามสมมุตินะคะ) เป็นคนตลก กวนๆ คุยสนุก เรากับพี่เจ นิสัยไม่ได้ต่างกันมาก เลยทำให้สนิทกันเร็ว พี่เจบอกเราตั้งแต่แรกๆที่เล่นเกมด้วยกันว่า พี่เค้ามีแฟนแล้ว แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะเราไม่ได้ชอบพี่เค้าอยู่แล้วเราเริ่มเล่นเกมหลายๆเกมด้วยกันคุยกันทุกวันผ่านทางเกม ไม่ได้คุยกันนอกเกมเลย วันหนึ่งพี่เจเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังเราแลกเปลี่ยนเรื่องเล่ากัน น่าแปลกนะครอบครัวเราดันเจอปัญหาเหมือนกัน เลยยิ่งทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นไปอีก แต่แล้วความที่คุยกันทุกวันเราเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเองเราเริ่มรอพี่เจ เราอยากคุยกะเค้ามากขึ้นเราเริ่มคิดแล้วว่ามันคืออะไร สุดท้ายถามหลายๆคนคำตอบคือมันคืออาการชอบ แต่มันเป็นไปไม่ได้พี่เจมีแฟนแล้ว เราเลยเก็บความรู้สึกนั้นไว้กับตัวเอง หลายๆครั้งเราต้องมาฟังเรื่องราวของพี่กับแฟนเค้าทะเลาะกันเพราะเค้าทั้งสองคนแทบไม่คุยกันเลยเหมือนมีแค่สถานะเท่านั้น เราจึงคอยปลอบ คอยให้คำปรึกษา คอยอยู่เป็นเพื่อนถึงตัวเราจะเจ็บก็ตาม หลังจากนั้นเราเริ่มคุยกันมากขึ้นผ่านทางโทรศัพท์ คุยกันมากกว่าพี่เจคุยกับแฟนเค้าซะอีก จนเราหลุดปากบอกชอบพี่เจไป หลายคนคงคิดว่าบอกไปอะดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกนั้นไป แต่สำหรับเรามันไม่ใช่แบบนั้นมันมีแต่ความรู้สึกผิด ผิดที่ไม่ยับยั้งตัวเอง ผิดที่บอกเค้าไปทั้งๆที่เค้ามีแฟนแล้ว แต่รู้อะไรมั้ยคำพูดของพี่เจคือ "พี่ก็ชอบแกเหมือนกัน" "แกคือคนที่พี่คิดว่าใช่แกเหมือนคนที่พี่อยากเจออยากคบด้วย พี่ชอบนิสัยแบบนี้ ชอบสิ่งที่แกทำ พี่ชอบแกพี่ติดแกมากขึ้นเพราะด้วยความที่เราคุยกันทุกวัน พี่ยอมรับว่าพี่เห็นแกตัวมาก" เราสองคนร้องไห้ด้วยกันทั้งวัน พี่เจบอกซ้ำไปซ้ำมาตลอดทำไมเรามาเจอกันช้าไป เหมือนโดนแกล้งที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ใช่เหมือนโดนแกล้ง รักแล้วไงแต่เรารู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงพี่เจก็ทิ้งคนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆไม่ได้อยู่แล้ว เสียงที่พร่ำบอกขอโทษที่เห็นแกตัว ขอโทษที่ทำแกร้องไห้ ขอโทษนะ พี่ขอโทษ แม้จะเสียใจที่ต้องจากกันแต่เราเลือก เลือกที่จะไป เพราะอยางน้อยเค้าสองคนก็ยังได้คบกันอยู่ เค้าจะได้ไม่ต้องมาผิดใจอะไรกันอีก ทุกครั้งที่นึกถึงเสียงที่คอยเล่นมุกกากๆ เสียงที่ดีดกีต้าให้ฟัง ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เสียงที่มันจะไม่มีอีกแล้ว น้ำตามันก็พรานจะไหลทุกครั้ง หนูจำคำของของพี่ได้นะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ลืมพี่
จะพยามไม่ร้องไห้ เเละยังรอพี่เสมอถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม พี่คือพี่ชายของหนู และน้องคนนี้จะคอยรับฟังพี่เสมอ วันใดที่พี่ท้อ อ่อนแอ ร้องให้ หนูจะเป็นความเข้มแข็งให้พี่เอง รักนะค่ะพี่เจพี่ชายของหนู ขอบคุณที่ทำให้รู้จักคำว่าชอบ คำว่ารัก ชอบคุณเกมที่ทำให้เราได้เจออกัน ถึงมันจะแย่แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันมีความสุขมาก สุดท้ายขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านจนจบถึงตรงนี้ มันอาจจะดูไร้สาระสำหรับใครบางคน ยังไงก็ขอโทษแล้วกันนะคะ เราก็จะพยายามตัดใจ และทำหน้าที่ของเราต่อเช่นเดิม ใครมีคำแนะนำอะไรบอกได้นะเราชอบอ่านความคิดของคนอื่นเพราะมันเหมือนเรามีกำลังใจมากขึ้น ขอบคุณนะค่ะที่ทนอ่าน บะบายครับ