กริ๊งงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำลายความเงียบเวลา 03 . 00 น.
บุษบาเอื้อมมือไปปิดนาฬกาปลุก แล้วนอนลืมตาโพลงท่ามกลางความมืด
ความเหนื่อยล้า ความขี้เกียจ ทำให้เธอไม่อยากขยับตัว
แต่ด้วยงานที่ทำ สิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้เธอไล่ความคิดต่างๆออกจากสมอง
เธอลุกออกจากที่นอน อาบน้ำท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น
แต่งตัวเสร็จเดินมาที่โรงรถ มองดูรถโฟวิลคู่ใจพร้อมถอนหายใจ
เง้อนี่หละมั้งที่เขาว่ารถก็เก่าคนก็แก่เธอบ่นกับตัวเองในใจ
สต๊าร์ทรถเสร็จ เปิดเพลงฟังเป็นเพื่อน ถนนทั้งสายมีรถเธอวิ่งอยู่คันเดียว
ระยะทางจากบ้านไปที่ทำงานประมาณ 5 กิโล บุษบาให้เส้นทางเส้นนี้จนชิน
มีเสียงลือเสียงเล่าของชาวบ้านว่าบริเวณนี้ผีดุ แต่จะทำไงได้งานคือเงิน
แสงไฟจากหน้ารถสาดไปที่ป้ายข้างทาง "ป่าช้าประจำหมู่บ้าน" เป็นไม้เก่าๆจะล้มมิล้มแหล่
ให้ตายเถอะ เธอคิดในใจ ไม่ชอบป้ายนี้เลย ต้นไม้ใหญ่ๆสองข้างทางว่าน่ากลัวแล้ว
เจอป้ายนี้เข้าไปยิ่งเพื่มความน่ากลัวไปอีก ถัดจากป้ายเป็นหลุมศพ อุโมงค์ศพตั้งเรียงรายตาม
ข้างถนนลูกรัง ช่องว่างระหว่างอุโมงค์มีกอไผ่เอนไปเอนมาแทบจะขวางทางรถ
บุษบาร้องเพลงคลอไปกับเครื่องเสียงในรถเพื่อกลบเกลื่อนความกลัว
ยังไม่จบเด้อ
ผีไม่มีจริง (เรื่องเล่าจากชีวิตจริง)