ผีไม่มีจริง (เรื่องเล่าจากชีวิตจริง)

 
กริ๊งงงงงงง
 
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำลายความเงียบเวลา 03 . 00 น.
 
บุษบาเอื้อมมือไปปิดนาฬกาปลุก แล้วนอนลืมตาโพลงท่ามกลางความมืด
 
ความเหนื่อยล้า ความขี้เกียจ ทำให้เธอไม่อยากขยับตัว
 
แต่ด้วยงานที่ทำ สิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้เธอไล่ความคิดต่างๆออกจากสมอง
 
เธอลุกออกจากที่นอน อาบน้ำท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น
 
แต่งตัวเสร็จเดินมาที่โรงรถ มองดูรถโฟวิลคู่ใจพร้อมถอนหายใจ
 
เง้อนี่หละมั้งที่เขาว่ารถก็เก่าคนก็แก่เธอบ่นกับตัวเองในใจ
 
สต๊าร์ทรถเสร็จ เปิดเพลงฟังเป็นเพื่อน ถนนทั้งสายมีรถเธอวิ่งอยู่คันเดียว
 
ระยะทางจากบ้านไปที่ทำงานประมาณ 5 กิโล บุษบาให้เส้นทางเส้นนี้จนชิน
 
มีเสียงลือเสียงเล่าของชาวบ้านว่าบริเวณนี้ผีดุ แต่จะทำไงได้งานคือเงิน
 
แสงไฟจากหน้ารถสาดไปที่ป้ายข้างทาง "ป่าช้าประจำหมู่บ้าน" เป็นไม้เก่าๆจะล้มมิล้มแหล่
 
ให้ตายเถอะ เธอคิดในใจ ไม่ชอบป้ายนี้เลย ต้นไม้ใหญ่ๆสองข้างทางว่าน่ากลัวแล้ว
 
เจอป้ายนี้เข้าไปยิ่งเพื่มความน่ากลัวไปอีก ถัดจากป้ายเป็นหลุมศพ อุโมงค์ศพตั้งเรียงรายตาม
 
ข้างถนนลูกรัง ช่องว่างระหว่างอุโมงค์มีกอไผ่เอนไปเอนมาแทบจะขวางทางรถ
 
บุษบาร้องเพลงคลอไปกับเครื่องเสียงในรถเพื่อกลบเกลื่อนความกลัว
 
ยังไม่จบเด้อ
 
 
 
 
 
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่