สวัสดีคับเรื่องราวของเราที่เล่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมด มันเริ่มต้นจากสมัยอยู่มัธยมเรารู้ตัวเองว่าเรารู้สึกดีกับทุกเพศสภาวะอย่าบอกไม่ถูกแล้ว ก็ไปรู้สึกดีกับเพื่อนคนนึงในห้อง แรกเราก็ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ได้แต่แอบมองคนนั้นตรงหน้าห้อง จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาก็รู้สึกว่าเรารู้สึกดีกับเขา มันก็เริ่มความสัมพันธ์แบบคนคุยแหย่ๆกันไปเรื่อยๆ แต่เรายอมรับอย่างหนึ่งว่าสมองเราเป็นคนที่คิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ จนพยายามที่จะออกห่างเขานะ แต่มันก็ทำไม่ได้แล้ว ก็ต้องคงสถานะเพื่อนที่รู้จัก แต่ลับหลังเราก็คิดไม่ซื่ออยู่ดีแหละ 5555 แต่เขาก็รับรู้มาโดยตลอด ซึ่งเราไม่เคยเอ๋ยชอบเขาเลยนะสักครั้งก็ไม่มี พยายามมานั่งด้วย ทักแชทมาคุยด้วย เรื่อยๆ จนกระทั่งวันนึงเราก็คุยกันในห้องกับกลุ่มเพื่อนเขาก็เดินมายืนข้างๆ เราแล้วเผลอมาโอบเอวเรา เราเขินม๊ากกกก แต่ในใจก็คิดว่ามันคงบังเอิญมั้ง 5555 จนสุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลยไปอย่างนั้นแหละ จนช่วง Summer เขาเริ่มทักมาหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วเขาก็หายไป เราก็ดีใจนะที่เขาหายไปช่วงนั้น เพราะอย่างน้อยมันก็ยังคงสถานะเพื่อนได้อยู่ว่ะ จนเราสองคนแยกกันไป จนมารู้อีกทีว่าเขาไปเรียนเตรียมทหารแล้ว ความรู้สึกแรกมันใจหายมากๆ เลย แต่เขาก็ไปตามทางที่เขาเลือกแล้ว เราก็ได้แต่ยินดีอยู่ในใจ จนในที่สุดเราก็ห่ากันไป เหมือนเราเดินคนละทางจนตอนนี้เราจบมหาลัยแล้วทำงานแล้ว แต่ก็ยังคิดถึงช่วงเวลาดีดีแบบนั้นมาก แต่ที่เรารู้สึกไม่โอเครกับชีวิตเราคือ ตลอดเวลาที่เราห่างกัน เราไม่เคยลืมเขาได้เลยนะ เรามีคนมาจีบ มาชอบสุดท้ายเราก็ปฎิเสธกับทุกความสัมพันธ์ว่าเราลืมคนเก่าไม่ได้ พอมันนานเขาก็กลายเป็นคนไม่เชื่อว่ารักมันมีจริงแล้ว เริ่มเขาสู่วงการนัดผ่านแอบฯ แต่เชื่อไหมทุกครั้งที่นัด มันแย่สุดท้ายก็จบที่ปฎิเสธเขาไป ละก็ตัดสินใจลบพวกนี้ทิ้งหมด แต่มีครั้งหนึ่งจู่ๆ ช่วงปลายปี 4 มีคนเขามาทักละชวนออกเดท แต่ใจเรามันไม่เชื่อว่ารักมันมีจริงแล้ว เราเรื่องที่จะเดทแบบห่วยๆ ไปจนตอนนี้ก็หายไปแล้ว เพราะเราเลือกที่จะห่างเขาเองแหละ พอมาตอนนี้เราก็อยากมีใครสักคนจริงๆ แต่มันไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ก็จะ 25 อีกไม่กี่ปี เราไม่รู้ว่าเราควรเชื่อว่ารักมันมีจริงไหม ที่ผ่านมาเราเจอความรักจากพ่อแม่ ญติพี่น้องเพื่อน มันเติมเต็มชีวิตเรา จนมันกลบรักแบบคู่รักไปแล้ว แต่พอเราทำงาน เอาจริงๆ เราก็อยากมีใครแล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าเราจะเริ่มมันยังไง คือด้วยพื้นฐานที่เราสร้างว่ารักไม่มีจริงแล้ว เราไม่รู้ว่าเราจะเริ่มต้นยังไง เราปิดตัวเองมานานมากกับความรัก กับการไม่อยากเสียความสัมพันธ์ทุกสถานะให้แย่ลงไป จนมันเหงามากกับชีวิตวัยทำงานในตอนนี้
เคยเป็นไหมไม่เคยลืมใครบางคนได้สักทีจนแทบไม่เชื่อว่ามีรักแท้อีกต่อไป