............ไดอารี่

๐..บางบทในบทกวีมีสารเศร้า ไหวสะท้านแผ่วเบาบนรู้สึก พาจิตสู่ห้วงภวังค์,เวิ้งสำนึก คราผู้อ่านตรองตรึก,ยิ่งย้ำคิด ฯ ๐..เมื่อกวีหว่านถ้อยถูกรอยแผล สะกิดจี้ดวงแดสะท้อนจิต บทกวีบทนั้นก็สัมฤทธิ์ ประทับติดห้

.. อยากพับแผ่นฟ้าเข้ามาซักครึ่ง .. คราคิดถึง คะนึงหา ล้า.. อ่อนไหว ระยะทาง ห่างห้วง สองดวงใจ ผืนฟ้าไกล ได้ขยับ พับร่นมา .. อยากเขียนถ้อยคำไว้บนก้อนเมฆ .. อีกเป่าเสก เมฆผ่อง ล่องลอยหา นำถ้อยความ หวามไ

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

ขอบคุณเธอเดินเข้ามาในชีวิต มืดสนิทเพราะยังจมกับความหลัง เธอเป็นเหมือนหยาดน้ำค้างเติมพลัง ชุ่มชื่นดั่งสวรรค์โปรยหยาดละไม ใสวะวับกับน้ำใจของเกล็ดแก้ว จุดประกายเพริศแพร้วมุมมองใหม่ มีชีวิตต่างจากเดิมเติ