เหงาไม่เท่ารู้สึก

พิศสายรุ้งโค้งเรียวเกี่ยวขอบฟ้า ปรารถนาย่างสู่สะพานสรวง เก็บม่วงครามน้ำเงินมาร้อยรวง พ่วงเขียวเหลืองแสดแดงคละเคล้ากัน จะหอบฝันเสรีภาพที่มั่นหมาย ใส่ประกายสายรุ้งจรุงสรรค์ สร้างประตูเสมอภาคและแบ่งปัน

เฝ้ามองคลื่นกระแซะทรายยามโพล้เพล้ ฟองขาวเห่ฟูฟ่องล่องขยับ สุดเวิ้งโค้งโยงทรายพรายระยับ ขับม่านฟ้ากรุ่นหนุนรัตติกาล ขอราตรีนี้เห็นคลองทางช้างเผือก ทอทอดเทือกกาแลคซึ่แผ่ไพศาล อบอุ่นเครือดวงดาวพราวพิมาน

https://www.youtube.com/watch?v=KHH89PMpGPo ขอบคุณภาพและเพลงจากเนตและยูทูปครับผม โอ้มาพราก รักของคน คนช่างฝัน ล่องลิ่วพลัน ดุจธารน้ำ ไหลไกลห่าง จากสายน้ำ สู่ทะเล แล้วเลือนลาง ความอ้างว้าง เข้าแ

ทานตะวันเฝ้าหมายปองจ้องอาทิตย์ หวังเพียงสิทธิ์ชิดใกล้กลับปั่นป่วน ชะตารักขมขื่นกลืนรัญจวน คิดคร่ำครวญทีท่าเธอสะท้านใจ ท่ามร้อนแดดแผดเผาบรรลัยกัลป์ จะพร้อมหันสมัครภักดิ์เจ้าไถง มีคืนวันดีดีไม่ผละไกล ต

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน