เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมมีแฟนอยู่คนนึ่ง ขอเรียกชื่อว่า A แล้วกันนะครับ เป็นแฟนคนแรกของผม เราคบกันมาเกือบ 8 ปี คบมาตั้งแต่ มัธยมปลาย ผมรัก A มากๆ ผู้ใหญ่รับรู้ทั้ง 2 ฝ่ายเราเติมเต็มให้กันและกัน ไม่ว่าทุกหรือสุขเราอยู่ข้างๆกันเสมอ เราเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่เรียนคนละคณะ เราก็เหมือนคนทั่วๆไป เวลาคบกันก็มีทะเลาะกันบ้าง มีร้องไห มีความสุขด้วยกัน มีบอกเลิกกันบ้าง แต่ง้อคืนดีกันได้ตามเดิม เราไม่เคยมีเรื่องมือที่ 3 เลยตลอดเวลาที่เราอยุด้วยกัน
เรื่องมันเริ่มจาก เมื่อประมานเกือบ 2 ปีที่แล้ว ผมเรียนจบก่อน และเริ่มทำงาน ส่วน A ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เป็นเวลา 2 ปี สมัยนี้ระยะทางไม่ใช่ปัญหาในการติดต่อสื่อสาร ตลอดเวลาที่ A เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เราคุยกันแทบจะทุกวันในตอนเย็น ช่วย support กันทุกอย่าง วางแผนชีวิตหลังเรียนจบด้วยกัน ปิดเทอมก็ไปเที่ยวกันบ้าง ผมพยายามจะหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน เนื่องจากระยะทางมันไกล จึงไม่ค่อยสะดวกที่จะเครียปัญหาต่างๆ เราจึงไม่ค่อยทะเลาะกันเลย ทุกอย่างดูจะราบลื่น ไม่มีปัญหาอะไร
จนมาถึงตอนนี้ เหลือเวลาไม่ถึง 3 เดือน A จะเรียนจบ แล้วกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย ผมยอมรับว่าผมตั้งตารอวันนั้น วันที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ปัญหามันเกิดขึ้นเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ช่วงหลังปีใหม่ เป็นช่วงสอบของ A ก็เป็นปกติที่ A จะต้องอ่านหนังสือ ไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน ซึ่งผมก้เข้าใจ และให้กำลังใจ พอ A สอบเสร็จวันสุดท้าย เราก็มีเวลาคุยกันอีกครั้ง ทุกอย่างก็ดูปกติ ผมไม่ได้แปลกใจหรือสงสัยอะไรเลย ซักพัก A ก็พูดขึ้นมาว่า เราเลิกกันเถอะ พร้อมทั้งร้องไหออกมา ผมพยายามถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น A ตอบผมแค่ว่า A กำลังคบกับอีกคนซึ่งเป็นชาวต่างชาติ แล้วก็ตัดสายไป และไม่ยอมคุยกับผม
ผมไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ตลอดเวลาที่เราคบกัน ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลย ผมคิดว่าผมรู้จัก A ดีพอ และคิดว่ามันไม่ปกติ ผมจึงพยายามติดต่อง้อทุกวิธีที่ทำได้ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจึงลองไปหาแม่ของ A เพื่อถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซึ่งแม่ก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว รู้ก่อนผมซะอีก ผมไม่รู้ว่า A กับแม่คุยอะไรกันบ้าง แม่บอกกับผมว่า A มาขออนุญาติแม่แล้ว ว่าจะคบกันคนอื่น แต่เพื่อเรียนรู้ภาษาเท่านั้น พอกลับประเทศก็เลิกติดต่อกัน แล้วจะกลับมาคบกับผมเหมือนเดิม แม่อยากให้ผมรอ A กลับมา
ผมจึงตัดสินใจรอ ทุกๆวันผมจะเล่าเรื่องต่างๆที่ผมไปเจอมา ให้ A ฟังในแชท แต่ไม่ตอบกลับมาเลย ถ้าผมคิดถึง A ผมได้แค่โทหาแม่ เพื่อถามว่า A เป็นยังไงบ้าง A ไม่ยอมตอบผมเลยประมาน เดือนกว่าๆ บ้างครั้งผมอยากจะหยุดความทรมานนี้ แม่ของ A ยังบอกให้ผมอดทนรอต่อไปเหมือนเดิม เมื่อไม่นานมานี้ A ยอมตอบผมบ้างแต่น้อยมากๆ เท่าที่คุยกันก็รู้สึกได้ว่าเรายังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ผมเคยลองถามว่า ยังรักกันอยู่ไหม คำตอบที่ผมได้คือ ไม่รู้ ถ้าคุยเรื่องนี้ A จะไม่ยอมตอบอะไรผมเลย คำตอบที่ได้มีแค่ ขอโทษ
ผมไม่รู้ว่า A คิดอะไรอยู่ คนรักกันเขาทำกันแบบนี้ได้หลอ เราเห็นคนที่เรารักเจ็บเป็นเดือนๆได้หลอ หรือเขาไม่รักเราแล้ว ถ้าไม่รักกันแล้วทำไมไม่ให้ผมตัดใจไปเลย จะให้ผมรอทำไม ผมสับสน ไม่มีคำอธิบายใดๆ ผมไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ จะหยุดแม่ก็ดึงผมกลับมา จะคุยกับ A ให้รู้เรื่องก็ได้แต่คำตอบที่ไม่อยากได้ยิน ผมทำได้แค่อยู่เฉยๆ และรอต่อไป ถึงเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันจริงๆ เราจะเชื่อใจกันได้อีกไหม? เราจะอยู่แบบมีความสุข หรืออยู่อย่างหวาดระแวง
ถ้าคุณเป็น A คุณคิดอะไรอยู่?
ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำยังไง? จะรอต่อไปหรือหยุดไว้แค่นี้
ปล.ใจจริงผมอยากรอเพราะมันยังมีหวัง แต่ระหว่างทางมันทรมานมากๆ ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าสุดทางแล้ว มันจะสมหวัง บางครั้งก็คิดอยากจะหยุดความทรมานไว้เท่านี้
คุณคิดอะไรอยู่? ถ้าคุณเป็นผมจะทำยังไง?
เรื่องมันเริ่มจาก เมื่อประมานเกือบ 2 ปีที่แล้ว ผมเรียนจบก่อน และเริ่มทำงาน ส่วน A ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เป็นเวลา 2 ปี สมัยนี้ระยะทางไม่ใช่ปัญหาในการติดต่อสื่อสาร ตลอดเวลาที่ A เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เราคุยกันแทบจะทุกวันในตอนเย็น ช่วย support กันทุกอย่าง วางแผนชีวิตหลังเรียนจบด้วยกัน ปิดเทอมก็ไปเที่ยวกันบ้าง ผมพยายามจะหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน เนื่องจากระยะทางมันไกล จึงไม่ค่อยสะดวกที่จะเครียปัญหาต่างๆ เราจึงไม่ค่อยทะเลาะกันเลย ทุกอย่างดูจะราบลื่น ไม่มีปัญหาอะไร
จนมาถึงตอนนี้ เหลือเวลาไม่ถึง 3 เดือน A จะเรียนจบ แล้วกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย ผมยอมรับว่าผมตั้งตารอวันนั้น วันที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ปัญหามันเกิดขึ้นเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ช่วงหลังปีใหม่ เป็นช่วงสอบของ A ก็เป็นปกติที่ A จะต้องอ่านหนังสือ ไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน ซึ่งผมก้เข้าใจ และให้กำลังใจ พอ A สอบเสร็จวันสุดท้าย เราก็มีเวลาคุยกันอีกครั้ง ทุกอย่างก็ดูปกติ ผมไม่ได้แปลกใจหรือสงสัยอะไรเลย ซักพัก A ก็พูดขึ้นมาว่า เราเลิกกันเถอะ พร้อมทั้งร้องไหออกมา ผมพยายามถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น A ตอบผมแค่ว่า A กำลังคบกับอีกคนซึ่งเป็นชาวต่างชาติ แล้วก็ตัดสายไป และไม่ยอมคุยกับผม
ผมไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ตลอดเวลาที่เราคบกัน ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลย ผมคิดว่าผมรู้จัก A ดีพอ และคิดว่ามันไม่ปกติ ผมจึงพยายามติดต่อง้อทุกวิธีที่ทำได้ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจึงลองไปหาแม่ของ A เพื่อถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซึ่งแม่ก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว รู้ก่อนผมซะอีก ผมไม่รู้ว่า A กับแม่คุยอะไรกันบ้าง แม่บอกกับผมว่า A มาขออนุญาติแม่แล้ว ว่าจะคบกันคนอื่น แต่เพื่อเรียนรู้ภาษาเท่านั้น พอกลับประเทศก็เลิกติดต่อกัน แล้วจะกลับมาคบกับผมเหมือนเดิม แม่อยากให้ผมรอ A กลับมา
ผมจึงตัดสินใจรอ ทุกๆวันผมจะเล่าเรื่องต่างๆที่ผมไปเจอมา ให้ A ฟังในแชท แต่ไม่ตอบกลับมาเลย ถ้าผมคิดถึง A ผมได้แค่โทหาแม่ เพื่อถามว่า A เป็นยังไงบ้าง A ไม่ยอมตอบผมเลยประมาน เดือนกว่าๆ บ้างครั้งผมอยากจะหยุดความทรมานนี้ แม่ของ A ยังบอกให้ผมอดทนรอต่อไปเหมือนเดิม เมื่อไม่นานมานี้ A ยอมตอบผมบ้างแต่น้อยมากๆ เท่าที่คุยกันก็รู้สึกได้ว่าเรายังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ผมเคยลองถามว่า ยังรักกันอยู่ไหม คำตอบที่ผมได้คือ ไม่รู้ ถ้าคุยเรื่องนี้ A จะไม่ยอมตอบอะไรผมเลย คำตอบที่ได้มีแค่ ขอโทษ
ผมไม่รู้ว่า A คิดอะไรอยู่ คนรักกันเขาทำกันแบบนี้ได้หลอ เราเห็นคนที่เรารักเจ็บเป็นเดือนๆได้หลอ หรือเขาไม่รักเราแล้ว ถ้าไม่รักกันแล้วทำไมไม่ให้ผมตัดใจไปเลย จะให้ผมรอทำไม ผมสับสน ไม่มีคำอธิบายใดๆ ผมไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ จะหยุดแม่ก็ดึงผมกลับมา จะคุยกับ A ให้รู้เรื่องก็ได้แต่คำตอบที่ไม่อยากได้ยิน ผมทำได้แค่อยู่เฉยๆ และรอต่อไป ถึงเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันจริงๆ เราจะเชื่อใจกันได้อีกไหม? เราจะอยู่แบบมีความสุข หรืออยู่อย่างหวาดระแวง
ถ้าคุณเป็น A คุณคิดอะไรอยู่?
ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำยังไง? จะรอต่อไปหรือหยุดไว้แค่นี้
ปล.ใจจริงผมอยากรอเพราะมันยังมีหวัง แต่ระหว่างทางมันทรมานมากๆ ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าสุดทางแล้ว มันจะสมหวัง บางครั้งก็คิดอยากจะหยุดความทรมานไว้เท่านี้