เรื่องราวความบังเอิญ!!

สวัสดีนะ??
เราก้อมีเรื่องจะมาเล่าล้ะน้ะ เป็นเรื่องที่บังเอิญหรือเปล่าไม่รู้หรอก เเต่สำหรับชั้นเเล้ว มันอาจจะบังเอิญหรือเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของเราเอง ตอนนี้ชั้นอยู่ชั้นม.3 มีความเเอบชอบรุ่นน้อง เเต่ด้วยความที่ว่าพ่อเเม่เรากับน้องเค้ารู้จักกันอ่าน้ะเ เลยเขิลๆยังไงไม่รู้  เละยิ่งกว่านั่นน้องเต้าไม่เคยมีเเฟน🙃🙃 (ทุกคนอาจคิดว่าเป็นโอกาศที่ดีสิน้ะ) เเต่มันกลับกันค้ะ น้องเค้าคงไม่รู้สึกชอบรือรักใครเลย เคยทักเฟสหาน้องเค้าถามน้องว่า ทำไมถึงไม่มีเเฟน น้องเค้าตอบเเบบเจ็บดี(หรือเปล่า) "มีเเฟนไปทำไมล่ะ" เรานี้เงิบเลยครับบ!! เเต่ด้วยความพยายามของเราเเละเพื่อนในกลุ่มอ่าน้ะ ชอบล้อเรากับน้องเค้ามาก  มีรูปคู่กันด้วยย(>\\<) เเบบเขิลอ่า เเต่พอผาานมาก้อหลายเดือนเเหละที่เราเเอบชอบเค้าอ่า จยมาถึงวันนึ่งคิดว่าครวหยุดได้เเล้ว เพราะเวลาเราทักไปหาน้องเค้า น้องเค้าก้อไม่ค่อยจะตอบหรืออ่านเลย มันเลยท้อล้ะมั้ง ด้วยความเเบบว่าเราก้อเป็นคนใส่ใจอ่า น้องเค้าคงไม่สนหรอกเลยคิดจะปล่อยไป เเต่มันก้อคงรู้สึกขาดหายไปเหมือนกันล้ะมั้ง😂😂 เเต่คงไม่เป็นไรหรอก สักวันน้องเค้าอาจจะหันมามองก้อได้ใครจะไปรู้เรื่องของวันพรุ่งนี้ สุดท้ายชั้นก้อตัดไม่ได้อยู่ดีอ่า การเเอบรักอ่ามันง่ายน้ะเเต่พอจะเลิกชอบเเมร่งยากจริง😔😔 คิดๆเเล้วไม่น่าไปชอบเลย ทั้งที่เเต่ก่อนชั้นก้อไม่เคยมองไม่เคยสนน้องเค้าด้วยซ่ำอ่า