ติดอยู่กับอะไรบางอย่าง ไปต่อกับชีวิตได้ยังไงคะ เหนื่อยมาก

เคยตั้งกระทู้ระบายหลายครั้งละคะ วันนี้สับสนในตัวเองอะ ไม่รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่เราบอกตัวเองเสมอว่าเราตายไม่ได้ ยังไงเราก็ไม่ยอมตาย ชอบมีความคิดวนเวียนคิดแต่เรื่องอดีตอนาคตจนไม่มีความสุขแม้แต่วินาทีเดียว เราโดนหลอก คนรักหักหลัง ไม่ขอเล่ารายละเอียดแต่มันก็เจ็บหนักพอสมควร ทำให้เราทุกวันนี้ไม่มีความสุขเพราะยังคิดถึงเขา ทั้งที่เขาก็เลือกคนอื่นแล้ว(แต่ยังโทรมาถามไถ่)​เราก็ไม่ได้โทษเขาหรอก ผิดที่เรายังตัดใจไม่ได้เอง100%สามวันดีสี่วันไข้เหมือนจะดีขึ้นก็มาแย่อีก เวลาเหนื่อยก็ทำให้ใจเรากลับไปอดีต พอจะดีขึ้นคิดกังวลอนาคต แกว่งไปมาอยู่แบบนี้ 4เดือนละ เราทนไม่ได้อะเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ไม่ได้จริงๆพยายามทุกวันตั้งแต่เกิดเรื่องไม่รู้ว่ามันจะเปนครั้งสุดท้ายจริงๆซักทีที่ตัดใจได้ ยังพยายามทุกวันรู้ว่ายาก แต่ก็ตั้งใจจริงๆจะตัดใจให้ได้ แต่เรื่องลืมมันทำไม่ได้ แต่เราต้องเลิกรักเลิกหลงสักที เราอยู่ที่นี่เงียบๆมันก็สงบดีนะ สถานที่ที่เราอยู่ ไกลบ้านพอสมควรนานๆทีกลับ พ่อแม่คือคนที่เราแคร์ความรู้สึกที่สุด เราให้พ่อแม่รับรู้เพียงแค่เราเอาตัวรอดได้นะ เราดูแลตัวเองได้ดี เราเข้มแข็ง เราผ่านได้ทุกสถานการณ์​เราแฮ้ปปี้นี่คือมุมของพ่อและแม่ที่เห็นเรา และเขาก็มั่นใจกะเราปล่อยเราเพราะเราเลี้ยงตัวได้แล้วเราไม่ค่อยกลับบ้านใจเรารู้สึกอยากสร้างตัวเอง คิดจะไปสร้างตัว เหมือนเราต้องไปทำบางอย่างให้สำเร็จซึ่งเราไม่รู้เลยค่ะว่าสิ่งนั้นคืออไร เครียดอยากจะทำตัวเองให้ถึงจุดที่stable พร้อมละนะ ตอนนี้มีบ้านมีรถสักคัน คืออยู่ได้ถ้าชีวิตนี้มีแค่ตัวคนเดียว วันนั้นเราคงจะกล้าที่จะบอกพ่อแม่จิงๆว่าเราอยู่รอดละนะถ้าเขาไม่อยู่แล้ว ันนี้เรามีงานมั่นคงก็จริงแต่เราไม่มีอะไรเลยอย่างอื่นมันทำให้เรารุ้สึกว่าจริงๆเรายังดูแลตัวเองไม่ได้100%หรอก หลังจากทำงานเกือบจะครบปีเราก็เลยตัดสินใจว่าจะย้ายไปอยู่กทม บอกได้เลยว่าเราไม่เคยคิดว่าจะไปอยู่กทม เคยคิดจะไปที่อื่นแต่ไม่ใช่กทม เพราะเรากลัวถนนที่กทมอะ  แค่นั้นจริงๆ555แต่ตรงอื่นคือคิดว่าโอเคมาก จนเราเลิกกับแฟน กทม ก็เลยกลายเปนที่เราตัดสินใจจะไป เพราะรู้สึกว่ามันหางานง่ายแน่นอน เราจะได้เจออะไรใหม่ๆเยอะมาก อยากไปจากห้องนอนเดิมๆที่เรานอนร้องไห้ ถนนที่เคยรถล้มด้วยกัน ที่ที่เขาเคยมาเหยียบตรงนี้ เราอยากออกจากตรงนี้ไปสุดๆๆ และด้วย สิ่งแวดล้อมที่นี่มันไม่ตอบโจทย์ เป็นอำเภอเลกมากแทบไม่มีอะไรทำให้เราคิดจะย้ายตั้งแต่แรกแล้ว พอดีสังคมที่นี่ก็ไม่ถูกจริตอีกด้วย ก็เลยตัดสินใจจย้ายละถึงเวลาพอดีครบปีออกไปแบบบดูดี แต่เชื่อไหมในใจเรารู้สึกว่าเราหนีคววามผิดหวังอะ เราก็เลยกลัว เราหนีอะไรเราหนีได้สถานที่เราไม่อยากอยู่ตรงนี้เพราะสิ่งแวดล้อมไม่เจริญตา เราหนีไปเราก็หนีได้ เราหนีเพื่อนร่วมงานขี้นินทา เอาเปรียบและขี้เกียจเราก็หนีได้ แต่กับใจเราที่ยังคิดถึงแฟนเก่าทุกวัน เราจะหนีได้ไหม เรากลัวแค่นี้จริงๆๆ เรารู้ว่าถ้าเราไปเราจะมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้ แต่ใจเรากลัวมากกว่าว่าเราไปอยุ่ลำพังในที่ใหม่เราจะอยุ่ได้ใช่ไหม จะไม่แคว้งจะsadกับเรื่องคนรักเก่า กว่าเดิมรึป่าวเราคงแค่กังวลไปเอง ตอนนี้เลยเครียดจัด