เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวของผมเอง แต่อาจจะไม่ได้เจอเป็นกิจลักษณะ
ส่วนตัวไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนี้มากมาย แต่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วยังทำให้ผมกลัว ๆ มาจนถึงทุกวันนี้เลยครับ พูดง่าย ๆ เข็ดครับ
อยากจะแชร์ให้หลาย ๆ คนได้อ่านครับ อาจจะไม่หลอน ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ ที่ผ่านมานานแล้ว
เริ่มเรื่องครับ
ผมอาศัยอยู่ในจังหวัดหนึ่งในโซนภาคอิสานในวันนั้นผมได้เดินทางไปหาแฟนผมซึ่งเรียนอยู่อีกจังหวัดหนึ่งคนละจังหวัดห่างกันประมาณ 40-50 กม. เมื่อเดินทางไปถึงผมนอนเล่นอยู่ห้องแฟนพักเหนื่อย แฟนก็เอ่ยขึ้นว่าอยากไปเดินตลาดนัดในมหาลัย... ผมก็โอเคสักค่ำ ๆ ค่อยไปแล้วกัน ก็นอนรอจนจะ 5 โมงเย็นและ
ปรากฎว่าฟ้าครึ้มแล้วฝนก็โถมลงมาหนักมาก จนทำให้ผมเริ่มหมดอารมณ์จะไป ตกแบบทั้งลมแรง ทั้งน้ำก็ขัง ผมก็เริ่มไม่อยากไป คาดว่าตลาดไม่น่าจะเปิด แต่แฟนผมก็ยังอยากไปผมก็ตามใจ ๆ ไปก็ได้ สัก 6 โมงกว่า ๆ ฝนก็หยุดเอง เลยตัดสินใจไปกลัวว่าฝนจะตกอีก ไปถึงทางเข้าด้านหลัง ปรากฎว่ามีการก่อสร้าง เต็มไปด้วยโคลนหลุมน้ำขัง รถติดมาก ผมนี่เริ่มหงุดหงิดมาและ เลยบ่นในใจไป “สภาพม.หรอเนี่ย โคตรสกปรก แย่ ๆ นึกไม่ถึงเลยถ้ามาเรียนต้องมาทนอยู่สภาพแบบนี้ อกแตกตายพอดี” พอขี่มาถึงทางเข้า อ้าวเข้าไม่ได้อีก ปิดทางต้องอ้อมไปอีกทางซึ่งอยู่ถัดไปอีก 3-4 กม. หงุดหงิดเพิ่มขึ้น พอไปถึงทางเข้าอีกทางปรากฎว่าสภาพเดียวกันครับ หลุดเป็นร้อย น้ำขัง โคลน รถเหยียบน้ำใส่ หงุดหงิดเพิ่มอีก
“ม.ก็ดังนะ ไม่ได้ไม่มีเงิน เอามาปรับปรุงพื้นที่รอบ ๆ ก็ได้ หรือเป็นกับจังหวัดวะเนี่ย โคตรดีที่ไม่ได้มาเรียนถ้าจะแย่ขนาดนี้”
จนในที่สุดก็เข้ามาถึงตลาดนัดจนได้ตลาดเปิดครับ แต่สภาพแย่เหมือนกันพื้นเป็นดินที่เปียกชุ่มโคลน เดินนี่หลบหลุมมันส์เลยครับ ผมหงุดหงิดอีก “เอาเงินมาพัฒนาบ้างสิ฿;@@/)&-“”&:&-@- ม.นี่ทำไมมุมมองแคบไม่สนใจรอบ ๆ ดีใจสุด ๆ ที่ไม่ได้เรียนที่นี่โว้ยย” หลังจากฝ่าด่านมาแล้ว ก็ต้องมาเจอด่านใหม่นั่นคือทางออกอีกทางซึ่งสภาพเช่นเดียวกันกับทางเข้าครับ ผมหงุดหงิดจริงและ “มีลูกมีหลานจะไม่ส่งมาเรียนนี่ล่ะ มาเจอสภาพม.แบบนี้ ทุเรศ!”
หลังจากนั้นผมก็มาถึงหอแล้วก็เตรียมอาบน้ำนอน คืนนั้นผมฝันครับในฝันผมเข้าไปรับน้องในม.แห่งนั้นครับผมก็ยังงง ๆ ในฝัน เห้ยเราเรียนจบมานานแล้วนะ แต่ก็ช่างเหอะ ก็ทำกิจกรรมไปสนุกสนานมีเพื่อนจนเวลาพลบค่ำ ได้ไปหาอะไรทานหลังเลิกกิจกรรม เป็นโรงอาหารอยู่บนดาดฟ้าซึ่งไปอยู่ทำไมตั้งสูงก็งง ผมได้เดินไปสั่งข้าวร้านหนึ่ง หลังจากสั่งเสร็จผมได้เหลือบไปเห็นร้านข้าง ๆ มีคนยืนอยู่ผมก็นึกว่าแม่ค้า เลยทำการสำรวจร้านว่าขายอะไร แต่ร้านไม่ได้เปิดครับผมก็เอะใจ แล้วจะไปยืนทำไมตรงนั้น ผมเลยหันมามองร้านที่ผมสั่งข้าวไป ปรากฎว่าแม่ค้าหายไปเลย มองไปรอบ ๆ หันไปเจอคนที่ยืนอยู่ร้านข้าง ๆ กำลังจะโดนคนร้ายเอามีดแทง ผมก็ตกใจกำลังยืนงงๆ คนที่โดนแทงก็หันหน้ามาทางผม พร้อมกับลูกตาที่ถลนออกมา แล้วพรุ่งมาใส่หน้าผม ผมตกใจมาก! รีบหลับตาลงแต่ภาพนั้นมันยังอยู่ครับ มันเล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัวผม จนผมตัดสินใจวิ่งหนีไปหาเพื่อนที่กำลังทำป้ายกิจกรรมอยู่ เพื่อนก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เล่าให้ฟัง เพื่อนก็บอกว่า”เห้ย ธรรมดาแหละเพื่อชื่อเสียงต้องมีการสังเวยเป็นธรรมดา อย่าคิดมาก” ผมก็เห้ยยย ไม่ใช่แล้วมั้ง หลังจากนั้น ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่ตะโกนเรียกจากด้านล่าง ผมยังอยู่บนดาดฟ้านะ แล้วในฝัน ฝนก็ตกแรงมาก ผมเองพอได้ยินรุ่นพี่เรียก ก็จะเดินไปดูว่าเรียกทำไมหว่า
ในขณะที่กำลังจะเดินไปเพื่อนผมคนนึงได้เดินมาดึงแขนผมไว้ว่าห้ามไป ผมก็งง ๆ เอ้าพี่เรียกก็ต้องไปดูสิเผื่อมีอะไร เพื่อนอีกคนเลยบอกว่า “ห้ามไป เขาต้องการคนมาสังเวยระวังเองจะโดน เองทำไรไว้ไม่รู้ตัวหรอ” ผมก็งง ไปทำอะไรตอนไหนวะ?! ผมก็เชื่อเพื่อนและเริ่มกลัว ๆ เพื่อนก็เลยบอกว่าเราต้องไปจากตรงนี้ นับ 1-3 วิ่งไปบันได้ลงไปให้เร็วที่สุดอย่ามองข้าง ๆ ถ้าอยากรอด ผมวิ่งไม่คิดชีวิตครับ ไม่มองไปข้าง ๆ ระหว่งบันไดภาพนั้นยังจำได้ครับ ตาถลนพุ่งใส่หน้าผม ผมได้แต่วิ่งไปขอโทษไปในใจ ทำอะไรไม่พอใจก็ขอโทษ จนมาถึงชั้นที่ 1
เห็นเพื่อนนั่งรวมกัน ผมก็รีบเข้าไปนั่งแปลกครับ ฝนหยุดแล้ว พร้อมมีพวกพี่ ๆ มายืนล้อมวงไว้ มีรุ่นพี่คนหนึ่งได้พูดขึ้น
“ที่นี่เป็นเหมือนบ้านของพวกผม ผมรักและดูแลแทบจะเท่าชีวิตแล้วคุณเป็นใครถึงได้กล้ามาดูถูกสถานที่แห่งนี้ ขอนะครับไม่รักก็อย่าได้มาคิดมาทำไม่ดีกับบ้านคนอื่น”
ผมอึ้งพร้อมขนลุกหลังจากพี่พูดเสร็จทุกสายตาจ้องมาที่ผม เหมือนไม่ใช่คนแล้วทุกคนก็ค่อย ๆ พูดออกมาว่า “เองทำอะไรลงไปรู้ตัวมั้ย” ผมสสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แฟนก็ตกใจถามว่าเกิดไรขึ้นผมก็ตอบไปว่าไม่มีอะไร ผมกลัวมากครับ ไม่กล้านอนต่อจนถึงเช้า จนถึงกลับบ้านผมได้แวะไปไหว้และขอขมาลาโทษถึงได้รู้สึกดีขึ้น
จบแล้วครับ จริงคำพูดพวกนี้มันหยาบแต่ไม่อยากพิมพ์มากกลัวดูไม่เหมาะ อีกอย่างผมบ่นยาวครับ จำไม่ได้หมดแต่ที่แน่ ๆ ไม่ดีครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ เพิ่งหัดเขียน ขอบคุณครับ
เรื่องไม่จริงที่เกิดขึ้นจริง
ส่วนตัวไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนี้มากมาย แต่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วยังทำให้ผมกลัว ๆ มาจนถึงทุกวันนี้เลยครับ พูดง่าย ๆ เข็ดครับ
อยากจะแชร์ให้หลาย ๆ คนได้อ่านครับ อาจจะไม่หลอน ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ ที่ผ่านมานานแล้ว
เริ่มเรื่องครับ
ผมอาศัยอยู่ในจังหวัดหนึ่งในโซนภาคอิสานในวันนั้นผมได้เดินทางไปหาแฟนผมซึ่งเรียนอยู่อีกจังหวัดหนึ่งคนละจังหวัดห่างกันประมาณ 40-50 กม. เมื่อเดินทางไปถึงผมนอนเล่นอยู่ห้องแฟนพักเหนื่อย แฟนก็เอ่ยขึ้นว่าอยากไปเดินตลาดนัดในมหาลัย... ผมก็โอเคสักค่ำ ๆ ค่อยไปแล้วกัน ก็นอนรอจนจะ 5 โมงเย็นและ
ปรากฎว่าฟ้าครึ้มแล้วฝนก็โถมลงมาหนักมาก จนทำให้ผมเริ่มหมดอารมณ์จะไป ตกแบบทั้งลมแรง ทั้งน้ำก็ขัง ผมก็เริ่มไม่อยากไป คาดว่าตลาดไม่น่าจะเปิด แต่แฟนผมก็ยังอยากไปผมก็ตามใจ ๆ ไปก็ได้ สัก 6 โมงกว่า ๆ ฝนก็หยุดเอง เลยตัดสินใจไปกลัวว่าฝนจะตกอีก ไปถึงทางเข้าด้านหลัง ปรากฎว่ามีการก่อสร้าง เต็มไปด้วยโคลนหลุมน้ำขัง รถติดมาก ผมนี่เริ่มหงุดหงิดมาและ เลยบ่นในใจไป “สภาพม.หรอเนี่ย โคตรสกปรก แย่ ๆ นึกไม่ถึงเลยถ้ามาเรียนต้องมาทนอยู่สภาพแบบนี้ อกแตกตายพอดี” พอขี่มาถึงทางเข้า อ้าวเข้าไม่ได้อีก ปิดทางต้องอ้อมไปอีกทางซึ่งอยู่ถัดไปอีก 3-4 กม. หงุดหงิดเพิ่มขึ้น พอไปถึงทางเข้าอีกทางปรากฎว่าสภาพเดียวกันครับ หลุดเป็นร้อย น้ำขัง โคลน รถเหยียบน้ำใส่ หงุดหงิดเพิ่มอีก
“ม.ก็ดังนะ ไม่ได้ไม่มีเงิน เอามาปรับปรุงพื้นที่รอบ ๆ ก็ได้ หรือเป็นกับจังหวัดวะเนี่ย โคตรดีที่ไม่ได้มาเรียนถ้าจะแย่ขนาดนี้”
จนในที่สุดก็เข้ามาถึงตลาดนัดจนได้ตลาดเปิดครับ แต่สภาพแย่เหมือนกันพื้นเป็นดินที่เปียกชุ่มโคลน เดินนี่หลบหลุมมันส์เลยครับ ผมหงุดหงิดอีก “เอาเงินมาพัฒนาบ้างสิ฿;@@/)&-“”&:&-@- ม.นี่ทำไมมุมมองแคบไม่สนใจรอบ ๆ ดีใจสุด ๆ ที่ไม่ได้เรียนที่นี่โว้ยย” หลังจากฝ่าด่านมาแล้ว ก็ต้องมาเจอด่านใหม่นั่นคือทางออกอีกทางซึ่งสภาพเช่นเดียวกันกับทางเข้าครับ ผมหงุดหงิดจริงและ “มีลูกมีหลานจะไม่ส่งมาเรียนนี่ล่ะ มาเจอสภาพม.แบบนี้ ทุเรศ!”
หลังจากนั้นผมก็มาถึงหอแล้วก็เตรียมอาบน้ำนอน คืนนั้นผมฝันครับในฝันผมเข้าไปรับน้องในม.แห่งนั้นครับผมก็ยังงง ๆ ในฝัน เห้ยเราเรียนจบมานานแล้วนะ แต่ก็ช่างเหอะ ก็ทำกิจกรรมไปสนุกสนานมีเพื่อนจนเวลาพลบค่ำ ได้ไปหาอะไรทานหลังเลิกกิจกรรม เป็นโรงอาหารอยู่บนดาดฟ้าซึ่งไปอยู่ทำไมตั้งสูงก็งง ผมได้เดินไปสั่งข้าวร้านหนึ่ง หลังจากสั่งเสร็จผมได้เหลือบไปเห็นร้านข้าง ๆ มีคนยืนอยู่ผมก็นึกว่าแม่ค้า เลยทำการสำรวจร้านว่าขายอะไร แต่ร้านไม่ได้เปิดครับผมก็เอะใจ แล้วจะไปยืนทำไมตรงนั้น ผมเลยหันมามองร้านที่ผมสั่งข้าวไป ปรากฎว่าแม่ค้าหายไปเลย มองไปรอบ ๆ หันไปเจอคนที่ยืนอยู่ร้านข้าง ๆ กำลังจะโดนคนร้ายเอามีดแทง ผมก็ตกใจกำลังยืนงงๆ คนที่โดนแทงก็หันหน้ามาทางผม พร้อมกับลูกตาที่ถลนออกมา แล้วพรุ่งมาใส่หน้าผม ผมตกใจมาก! รีบหลับตาลงแต่ภาพนั้นมันยังอยู่ครับ มันเล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัวผม จนผมตัดสินใจวิ่งหนีไปหาเพื่อนที่กำลังทำป้ายกิจกรรมอยู่ เพื่อนก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เล่าให้ฟัง เพื่อนก็บอกว่า”เห้ย ธรรมดาแหละเพื่อชื่อเสียงต้องมีการสังเวยเป็นธรรมดา อย่าคิดมาก” ผมก็เห้ยยย ไม่ใช่แล้วมั้ง หลังจากนั้น ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่ตะโกนเรียกจากด้านล่าง ผมยังอยู่บนดาดฟ้านะ แล้วในฝัน ฝนก็ตกแรงมาก ผมเองพอได้ยินรุ่นพี่เรียก ก็จะเดินไปดูว่าเรียกทำไมหว่า
ในขณะที่กำลังจะเดินไปเพื่อนผมคนนึงได้เดินมาดึงแขนผมไว้ว่าห้ามไป ผมก็งง ๆ เอ้าพี่เรียกก็ต้องไปดูสิเผื่อมีอะไร เพื่อนอีกคนเลยบอกว่า “ห้ามไป เขาต้องการคนมาสังเวยระวังเองจะโดน เองทำไรไว้ไม่รู้ตัวหรอ” ผมก็งง ไปทำอะไรตอนไหนวะ?! ผมก็เชื่อเพื่อนและเริ่มกลัว ๆ เพื่อนก็เลยบอกว่าเราต้องไปจากตรงนี้ นับ 1-3 วิ่งไปบันได้ลงไปให้เร็วที่สุดอย่ามองข้าง ๆ ถ้าอยากรอด ผมวิ่งไม่คิดชีวิตครับ ไม่มองไปข้าง ๆ ระหว่งบันไดภาพนั้นยังจำได้ครับ ตาถลนพุ่งใส่หน้าผม ผมได้แต่วิ่งไปขอโทษไปในใจ ทำอะไรไม่พอใจก็ขอโทษ จนมาถึงชั้นที่ 1
เห็นเพื่อนนั่งรวมกัน ผมก็รีบเข้าไปนั่งแปลกครับ ฝนหยุดแล้ว พร้อมมีพวกพี่ ๆ มายืนล้อมวงไว้ มีรุ่นพี่คนหนึ่งได้พูดขึ้น
“ที่นี่เป็นเหมือนบ้านของพวกผม ผมรักและดูแลแทบจะเท่าชีวิตแล้วคุณเป็นใครถึงได้กล้ามาดูถูกสถานที่แห่งนี้ ขอนะครับไม่รักก็อย่าได้มาคิดมาทำไม่ดีกับบ้านคนอื่น”
ผมอึ้งพร้อมขนลุกหลังจากพี่พูดเสร็จทุกสายตาจ้องมาที่ผม เหมือนไม่ใช่คนแล้วทุกคนก็ค่อย ๆ พูดออกมาว่า “เองทำอะไรลงไปรู้ตัวมั้ย” ผมสสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แฟนก็ตกใจถามว่าเกิดไรขึ้นผมก็ตอบไปว่าไม่มีอะไร ผมกลัวมากครับ ไม่กล้านอนต่อจนถึงเช้า จนถึงกลับบ้านผมได้แวะไปไหว้และขอขมาลาโทษถึงได้รู้สึกดีขึ้น
จบแล้วครับ จริงคำพูดพวกนี้มันหยาบแต่ไม่อยากพิมพ์มากกลัวดูไม่เหมาะ อีกอย่างผมบ่นยาวครับ จำไม่ได้หมดแต่ที่แน่ ๆ ไม่ดีครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ เพิ่งหัดเขียน ขอบคุณครับ