มันไม่แฟร์กับผมเลย เธอขอให้ผมอยู่กับเธอไปก่อน

เรื่องราวมันมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมาได้ 1 ปี ซึ่งใน 1 ปีนี้ผมเคยอยู่ด้วยกันกับเธอแค่เพียง2เดือนเท่านั้น หลังจากนั้นเธอก็ตัดสินใจไปทำงานที่ต่างประเทศโดยผมก็มารู้ทีหลัง หลังจากที่เธอดำเนินการทุกอย่างไปหมดแล้ว เธอถึงค่อยบอกผม ที่คุยกันไว้คือ3ปี เราก็พยายามจะไม่รั้งเธอเพราะตอนนั้นเพิ่งคบกันใหม่ๆ พยายามเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือก เราก็ยืนยันที่จะรอ ด้วยเหตุการณ์ต่างๆเกี่ยวกับงานและเพื่อนร่วมงานเธอเลยตัดสินใจอยู่แค่ 1 ปี เราก็อาศัยคุยวีดีโอคอลเวลาคิดถึงกัน อีก4-5เดือนเธอก็จะได้กลับมาแล้ว ผมดีใจมากนะที่จะได้เจอกันได้ไปไหนมาไหน ทำอะไรด้วยกันได้มาอยู่ใกล้ๆกันสักทีแต่มาวันนี้เธอมาบอกกับผมว่าพอกลับมาเมืองไทยเธอจะไปทำงานที่ประเทศอื่นอีก แล้วผมก็รู้ทีหลังอีกโดยเธอก็ทำแบบครั้งแรกที่ทำคือเตรียมการทุกอย่างแล้วค่อยบอกผม ผมพูดกับเธอหลายครั้งมากว่าไม่อยากให้ไปไหนอีกเนื่องด้วยเธอจะเล่าสิ่งที่เธอเจอเวลาทำงานที่ต่างประเทศให้ผมฟังตลอด การคุกคามต่างๆ การไม่ให้เกียรติสุภาพสตรีของผู้ชายที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ผมเลยอยากให้อยู่ที่เมืองไทยทำงานที่นี่มันปลอดภัยและอุ่นใจที่สุดแล้วถึงเงินมันจะน้อย ผมก็เลยยื่นคำขาดไปว่าถ้าจะไปไหนอีกก็เลิกกับผมไปก่อนไม่อยากพะวง ไม่อยากห่วง เธอบอกว่าเธอเลือกอนาคต และเหมือนผมไม่มีส่วนสำคัญกับการตัดสินใจในชีวิตเขาเลย และมาวันนี้เธอขอให้ผมอยู่เป็นเกาะป้องกันให้เธอก่อน ผมรู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับผมเลย ควรมีเวลาให้ผมถอยออกมาไหม ผมก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ทำไมถึงใจร้ายกับผมเหลือเกิน หรือผมเองที่เห็นแก่ตัวไม่อยากให้เธอไปไหนอีก