เวลาเราอยู่คนเดียวเราชอบร้องไห้คนเดียวจนบางทีเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เเต่พออยู่กับคนอื่นๆก็อยากจะทำตัวเหมือนว่าเราเข็มเเข็ง เพราะเราไม่อยากให้คนอื่นเขามองเราว่าเราอ่อนเเอ เพราะที่ผ่านมาเรารู้สึกมาเราไม่ใช่ตัวของเราเอง ตอนเด็กเราชอบหัวเราะ หัวเราะตลอดเวลา เเต่ตอนนี้ต่อหน้าทำเเข็งเเรงเเต่พอลับหลังกับร้องไห้ อยากให้คนอื่นเข้าใจเราบ้างเเต่ีก็ไม่กล้าบอก อยากมีคนเข้าใจเราเเบบที่เราไม่ต้องอธิบาย(เเค่มองตาก็รู้ใจ)อยากกอดใครสักคนที่เรารู้สึกอบอุ่น(ตั้งเเต่จำความได้ยังไม่ได้กอดพ่อเเม่เลยค่ะ) พอเเล้วนี้ก็พิมไปร้องไห้ไป(มันออกมาจากใจที่อยากจะพูดอาจจะงงกัน บ้างเข้าใจเราเนอะ)
อยากบอกความรู้สึกเเต่ไม่กล้าบอก