เราไม่เเน่ใจว่าเเบบนี้เรียกว่าคนสองบุคลิกหรือเปล่า
คือภายนอกเราเป็นคนชอบพูดคุย ชอบเล่นมุข ตลกเฮฮา เข้ากับคนง่าย ชอบช่วยเหลือคนอื่น อยู่กับเพื่อนเฮฮาปาร์ตี้ปกติ
เวลาเจอใครครั้งเเรก บางครั้งก็เงียบไม่คุยก่อน เเต่บางครั้งก็เริ่มบทสนทนาก่อนเลย เพื่อสร้างความรู้จัก เเละบางทีก็พูดมาก ถามมาก
เคยไปสอบกับเพื่อนตอนมัธยม เเละเพื่อนก็มีเพื่อนที่เราไม่รู้จักไปด้วย อยู่ด้วยกันเเค่ 3 วัน เพื่อนคนนั้นบอกว่าเราอยู่ด้วยเเล้วสบายใจดี
ชอบพูด ยิ่งทำงานชอบเสนอความเห็น ชอบนำเสนองานหน้าห้องประชุม เวลาเรียนก็ชอบพรีเซนงาน
เเต่เวลากลับมาที่ห้อง หรือเสาอาทิต เราเเทบไม่ออกไปไหนเลย คลุกอยู่ในห้องทั้งวันก็อยู่ได้ ไม่เเชทคุยกับใคร
ไม่เคยชวนเพื่อนเที่ยว (ยกเว้นเเฟน มีเเฟนเเล้วจะติดเเฟนมาก) เเต่ถ้าเพื่อนชวนก็ไปหมดนะ เเต่ถ้าให้ชวนก่อนหรือเเม้เเต่ความคิดก็ไม่มี
ไม่มีสังคม บางครั้งเคยเข้าสังคมคนเยอะๆ มันอึดอัด ไม่อยากไปอีก
สมัยเรียนตอนปี 4 ออกมาอยู่หอคนเดียว สบายใจมาก วันหยุด ตื่นเช้าไปกินข้าวคนเดียว ไปปั่นจักรยานรอบมหาลัยคนเดียว วิ่งรอบมหาลัยคนเดียว ไปหาเล่นกับหมาไรงี้ (ความรู้สึกคืออยู่กับสัตว์สบายใจกว่าอยู่กับคน ><) เเต่บ่อยครั้งที่เพื่อนให้พาไปกินข้าว เราไปหมดนะ ไม่เคยปฏิเสธใครเลย เราเป็นคนขี้เกรงใจ อย่างที่บอกข้างบน ถ้าช่วยได้นี่ช่วยหมด บางครั้งซื้อกับข้าวกับเพื่อน เราหยิบของมาถือเองหมด โดยไม่ต้องบอก เราเเค่อยากช่วย เหมือนขี้โม้นะ เเต่เราทำจริงๆ
อีกอย่างเราเป็นคนไม่ค่อยสนิทกับที่บ้านเท่าไร นิสัยเข้ากับคนง่ายเราคิดว่าอาจมาจากตอนเด็กๆ เราย้ายโรงเรียนบ่อยมาก เลยต้องพบเจอคนมากหน้าหลายตาเเละต้องทำความรู้จักกับคนอื่นอยู่เสมอ เเต่นั่นทำให้เราไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะคบกันเเค่สั้นๆ หลายครั้งเวลาอ่านเรื่องราวของการมีเพื่อนสนิท มันดูเป็นมิตรภาพที่ดีนะ เเต่เราไม่มี เเละคิดว่าสร้างไม่ได้ด้วย เพราะเราไม่ค่อยชอบจอเเจกับคนอื่นๆ มีไลน์กลุ่มก็ไม่อยากอ่าน ไม่ค่อยอยากคุย เเต่ถ้าเรื่องงานเราเต็มที่นะ ให้ความร่วมมือ เเต่พอเปลี่ยนพาร์ทเป็นการใช้ชีวิต กลับไม่อยากยุ่งกับใคร วันเกิดไม่มีของขวัญ ไม่มีวันพิเศษ ทุกวันเหมือนกัน เเต่เราก็ไม่รู้สึกขาดอะไร มีความสุขที่สุด คือการมีห้องมืดๆ เงียบๆ เเล้วนอนดูเเสงพระอาทิตย์ที่กำลังตกสีส้มๆ เเดงๆ ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง พาดมาบนเตียง เเค่นี้จริงๆ
(สิ่งที่เราเกลียดที่สุด คือเสียงรบกวนจากห้องข้างๆ เวลาอยู่ที่ห้อง เพราะเราอยู่อพาร์ตเมน เราอาจจะมีความผิดปกติรึเปล่าไม่เเน่ใจนะ เราหงุดหงิดเเม้เสียงเล็กๆ น้อยๆ ที่มาจากการกระทำของมนุษย์ เเต่ถ้าเสียงหม้อน้ำ หมา เเมว นก หนู เราไม่เป็นไร)
เรารู้ดีว่าการมีคอนเนคชั่นเยอะๆ มันดีต่อชีวิตการทำงาน บางทีเรารู้สึกดีนะ ตอนเริ่มพูดคุยกับคนเยอะๆ เเต่พอกลับถึงห้องมองย้อนไป มันก็ไม่ใช่อยู่ดี ไม่อยากสานต่อ เราไม่เคยกลัวการใช้ชีวิตเเบบโดดเดี่ยว เเต่ในหน้าที่การงาน เรากลัวมันมีผลเสีย
เราอยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้าง อยากรู้ว่าเราควรเริ่มการมีคอนเนคชั่นยังไง ให้รู้สึกไม่ต้องฝืน
หรือคนที่มีบุคลิกเเบบนี้ ควรทำงานอะไรดี หรือเราควรลองไปเรื่อยๆ
ปล.ตอนนี้อายุกำลังจะ 25 ค่ะ จบปุ๊บทำงานปั๊บจะครบ 2 ปีเเล้วค่ะ
เเต่กำลังจะออกไปหางานใหม่ค่ะ
ภายนอกเป็นคนตลก เฟรนลี่ เเต่จริงๆ ชอบเก็บตัวเงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว
คือภายนอกเราเป็นคนชอบพูดคุย ชอบเล่นมุข ตลกเฮฮา เข้ากับคนง่าย ชอบช่วยเหลือคนอื่น อยู่กับเพื่อนเฮฮาปาร์ตี้ปกติ
เวลาเจอใครครั้งเเรก บางครั้งก็เงียบไม่คุยก่อน เเต่บางครั้งก็เริ่มบทสนทนาก่อนเลย เพื่อสร้างความรู้จัก เเละบางทีก็พูดมาก ถามมาก
เคยไปสอบกับเพื่อนตอนมัธยม เเละเพื่อนก็มีเพื่อนที่เราไม่รู้จักไปด้วย อยู่ด้วยกันเเค่ 3 วัน เพื่อนคนนั้นบอกว่าเราอยู่ด้วยเเล้วสบายใจดี
ชอบพูด ยิ่งทำงานชอบเสนอความเห็น ชอบนำเสนองานหน้าห้องประชุม เวลาเรียนก็ชอบพรีเซนงาน
เเต่เวลากลับมาที่ห้อง หรือเสาอาทิต เราเเทบไม่ออกไปไหนเลย คลุกอยู่ในห้องทั้งวันก็อยู่ได้ ไม่เเชทคุยกับใคร
ไม่เคยชวนเพื่อนเที่ยว (ยกเว้นเเฟน มีเเฟนเเล้วจะติดเเฟนมาก) เเต่ถ้าเพื่อนชวนก็ไปหมดนะ เเต่ถ้าให้ชวนก่อนหรือเเม้เเต่ความคิดก็ไม่มี
ไม่มีสังคม บางครั้งเคยเข้าสังคมคนเยอะๆ มันอึดอัด ไม่อยากไปอีก
สมัยเรียนตอนปี 4 ออกมาอยู่หอคนเดียว สบายใจมาก วันหยุด ตื่นเช้าไปกินข้าวคนเดียว ไปปั่นจักรยานรอบมหาลัยคนเดียว วิ่งรอบมหาลัยคนเดียว ไปหาเล่นกับหมาไรงี้ (ความรู้สึกคืออยู่กับสัตว์สบายใจกว่าอยู่กับคน ><) เเต่บ่อยครั้งที่เพื่อนให้พาไปกินข้าว เราไปหมดนะ ไม่เคยปฏิเสธใครเลย เราเป็นคนขี้เกรงใจ อย่างที่บอกข้างบน ถ้าช่วยได้นี่ช่วยหมด บางครั้งซื้อกับข้าวกับเพื่อน เราหยิบของมาถือเองหมด โดยไม่ต้องบอก เราเเค่อยากช่วย เหมือนขี้โม้นะ เเต่เราทำจริงๆ
อีกอย่างเราเป็นคนไม่ค่อยสนิทกับที่บ้านเท่าไร นิสัยเข้ากับคนง่ายเราคิดว่าอาจมาจากตอนเด็กๆ เราย้ายโรงเรียนบ่อยมาก เลยต้องพบเจอคนมากหน้าหลายตาเเละต้องทำความรู้จักกับคนอื่นอยู่เสมอ เเต่นั่นทำให้เราไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะคบกันเเค่สั้นๆ หลายครั้งเวลาอ่านเรื่องราวของการมีเพื่อนสนิท มันดูเป็นมิตรภาพที่ดีนะ เเต่เราไม่มี เเละคิดว่าสร้างไม่ได้ด้วย เพราะเราไม่ค่อยชอบจอเเจกับคนอื่นๆ มีไลน์กลุ่มก็ไม่อยากอ่าน ไม่ค่อยอยากคุย เเต่ถ้าเรื่องงานเราเต็มที่นะ ให้ความร่วมมือ เเต่พอเปลี่ยนพาร์ทเป็นการใช้ชีวิต กลับไม่อยากยุ่งกับใคร วันเกิดไม่มีของขวัญ ไม่มีวันพิเศษ ทุกวันเหมือนกัน เเต่เราก็ไม่รู้สึกขาดอะไร มีความสุขที่สุด คือการมีห้องมืดๆ เงียบๆ เเล้วนอนดูเเสงพระอาทิตย์ที่กำลังตกสีส้มๆ เเดงๆ ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง พาดมาบนเตียง เเค่นี้จริงๆ
(สิ่งที่เราเกลียดที่สุด คือเสียงรบกวนจากห้องข้างๆ เวลาอยู่ที่ห้อง เพราะเราอยู่อพาร์ตเมน เราอาจจะมีความผิดปกติรึเปล่าไม่เเน่ใจนะ เราหงุดหงิดเเม้เสียงเล็กๆ น้อยๆ ที่มาจากการกระทำของมนุษย์ เเต่ถ้าเสียงหม้อน้ำ หมา เเมว นก หนู เราไม่เป็นไร)
เรารู้ดีว่าการมีคอนเนคชั่นเยอะๆ มันดีต่อชีวิตการทำงาน บางทีเรารู้สึกดีนะ ตอนเริ่มพูดคุยกับคนเยอะๆ เเต่พอกลับถึงห้องมองย้อนไป มันก็ไม่ใช่อยู่ดี ไม่อยากสานต่อ เราไม่เคยกลัวการใช้ชีวิตเเบบโดดเดี่ยว เเต่ในหน้าที่การงาน เรากลัวมันมีผลเสีย
เราอยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้าง อยากรู้ว่าเราควรเริ่มการมีคอนเนคชั่นยังไง ให้รู้สึกไม่ต้องฝืน
หรือคนที่มีบุคลิกเเบบนี้ ควรทำงานอะไรดี หรือเราควรลองไปเรื่อยๆ
ปล.ตอนนี้อายุกำลังจะ 25 ค่ะ จบปุ๊บทำงานปั๊บจะครบ 2 ปีเเล้วค่ะ
เเต่กำลังจะออกไปหางานใหม่ค่ะ