มันช้าไปมั้ยครับจากที่เคยสนุกๆอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้รู้สึกอยากมีคนมาช่วยแชร์ ชีวิต ผม ผู้ชายคนนึง ที่ชอบ ผู้ชายครับ

ชีวิตผมช่วงนึง ซึ้งก็นานมากเลยนะครับ ที่ต้องอยู่กับตัวเอง ในความรู้สึกที่เรายอมรับมาตลอดว่าเรา เป็นอะไรรู้สึกอย่างไรในเรื่องของ ความรู้สึก ซึ่งก็คือ รู้ว่าเราเป็น ผู้ชายที่ ชอบ ผู้ชาย ด้วยกัน  เป็นเกย์นั้นแหละครับว่าง่ายๆผมก็ใช้ชีวิตเป็น ผู้ชายๆ  นี่แหละครับ  ไม่ได้เป็นแนวที่ชัดเจน  แต่ความรู้สึกชัดเจนนะครับ  เมื่อก่อน ก็กลัวครับที่บ้านจะไม่โอเค  แต่ตอนนี้เราก็  39 แล้ว ถ้านับจากวันที่ตั้งกระทู้ คือคืนเมื่อวานนนี้  แม่ ได้ปลดล๊อคจากพันทนาการทางความคิด ให้ผม   คือความใจกล้าที่จะบอกกับวงวานวงศาคณาญาติ ว่าลูกชายคนเดียวของเค้าเป็นเกย์  ซึ้งผมก็อึ้งแบบนิ้งๆ สตันไปนิดๆ  แต่มีความสุขโคตรๆๆครับ  .........ซึ่งก่อนหน้านี้  ผมบอกเลยว่าไม่เคยมีคนที่ผมจะเรียกว่าแฟนเลย(ได้เลย)  ไม่ใช่ว่ารักไม่เป็นนะครับ ไม่ใช่ไม่รู้สึก  แต่เพราะเรายังกลัวว่า เราจะดูและควมรู้สึกเค้าได้ไม่ดีพอ ในขณะที่เรายังต้อง เก็บความรู้สึกรักษาความรู้สึกของทางครอบครัวไว้ไปพร้อมๆกัน  ซึ่งเราก็คิดเองว่าเป็นการดีที่สุด ที่เราจะไม่ต้องให้ความหวังที่มันจะเกินเลยไปถึงขั้นแฟน เพราะกลัวความรู้สึกที่ผิดหวังครับ แต่หลังจากเมื่อวานนี้มันทำให้อะไรหลายๆอย่างในหัวมันพรั่งพรูออกมามากมายในสิ่งที่อยากจะทำอยากไปให้สุดในหลายๆเรื่องแต่อย่างที่บอกครับผมอายุเข้า39แล้วเลยหนักใจว่าอย่างเราจะยังทำอะไรให้สุดๆอย่างที่หวังได้อีกหรือเปล่าพี่ๆๆน้องๆๆท่านใดพอมีคำแนะนำอย่างไรก็ลองคุยเข้ามาทีนะครับน้อมรับทุกคำแนะครับหรือจะแนะนำตัวให้รู้จักก็คงดีนะครับสำหรับคนโสดๆๆๆๆๆๆๆเหมือนกัน ปล.ถ้าอยากทำความรู้จัก. ก้อเปิดเผยหน่อยนะครับ หลังไมค์ ผมไม่รู้จะคุยยังไง