สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งครับ จริงๆแล้วผมเองก็พยายามคิดแบบนั้นนะครับ ผมสูญเสียครอบครัว ตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้ผมอาศัยอยู่หอพักในเชียงใหม่ โดยมีทางศูนย์เด็กกำพร้าแห่งหนึ่งคอยสนับสนุน (ถึงแค่สิ้นปีนี้เพราะจะจบมหาลัยแล้วครับ) ผมเคยมีความรักก็เป็นแบบปั๊บปี้เลิฟช่วง ม.1 ครับ ผมจริงใจกับเค้ามากนะแต่คบกันแปปเดียวก็เลิกกัน คงเป็นเพราะผมไม่มีแบบใครหรือเปล่า ตอนนั้นผมเสียใจมาก ร้องไห้ใหญ่เลย.. จนตอนนี้จะจบ ป.ตรี แล้วก็ยังไม่เคยมีแฟนเลย.. อาจเป็นเพราะผมเจียมตัวมากไปหรือเปล่า พูดไม่เก่งอีกอย่าง ผมไม่มีพ่อไม่มีแม่ให้พาไปไหว้ เหมือนคนอื่นๆ ผมแอบอิจฉานะครับ ที่เพื่อนมีครอบครัว ให้คอยพาแฟนไปไหว้ไปเที่ยวบ้าน เป็นภาพที่อบอุ่นดีนะ
แล้วคนอย่างผมละครับ สมัยนี้ยังพอจะเจอผู้หญิง ที่เข้าใจกันและพร้อมยอมรับในความแตกต่างของคนๆนึงจากใจจริง ผมเองก็แอบหวังเล็กๆนะครับ ว่าคงจะเจอกันสักวัน..
อยากมีแฟนที่เข้าใจ และยอมรับในแบบที่เราเป็น ในโลกใบนี้ ผมยังมีโอกาสได้เจอเค้ามั้ยครับ?
แล้วคนอย่างผมละครับ สมัยนี้ยังพอจะเจอผู้หญิง ที่เข้าใจกันและพร้อมยอมรับในความแตกต่างของคนๆนึงจากใจจริง ผมเองก็แอบหวังเล็กๆนะครับ ว่าคงจะเจอกันสักวัน..