คือเรากับเพื่อนทะเลาะกันแต่ไม่รู้จะเรียกว่าทะเลาะกันได้ไหมเพราะไม่ได้มีปากเสียงกัน แต่เป็นการที่เราไม่คุยกันเลย ทำเหมือนไม่รู้จักกันแทน ซึ่งสำหรับเราคิดว่าการที่เราไม่คุยกันเลยแบบนี้มันเจ็บปวดกว่าการทะเลาะกันแบบมีปากเสียงอีก ทุกคนอาจคิดว่าแค่สองอาทิตย์จะอะไรนักหนา แต่ถ้ามาอยู่ในมุมของเราการที่เราทะเลาะกับเพื่อนคนสำคัญไม่ว่าจะนานหรือไม่นานมันก็ทรมานมากเลย จนเรากลัวว่ามันอาจจะไม่ได้คิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทอีกต่อไปแล้ว เราแทบจะไม่กล้าพูดเลยว่ามันคือเพื่อนสนิทเรา เพื่อนคนอื่นๆมักบอกว่าเรากับเพื่อนมีหลายๆอย่างที่เหมือนกันทำให้บางครั้งที่เรามีปัญหากันเราก็จะทำเหมือนๆกัน แต่ถ้าเวลาที่เราปกติเราก็จะสนิทกันมากๆ เพื่อนในห้องรู้ว่าเราทะเลาะกันเพื่อนๆก็คอยเป็นกำลังใจให้ มีเพื่อนคนหนึ่งก็บอกเราว่าเรากับมันเป็นคนที่ทำให้เกิดเสียงหัวเราะเพราะเราค่อนข้างเล่นกันแบบตลกๆ ทำให้บรรยากาศของห้องมันดีแต่เพื่อนก็บอกอีกว่าพอเราทะเลาะกันบรรยากาศห้องก็ดูเงียบลง เรานั่งเรียนข้างกันด้วยแต่พอเกิดเรื่องก็ไม่ได้คุยกันเลย เพื่อนๆก็สังเกตได้ ซึ่งเราค่อนข้างรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องมาลำบากใจและคอยเอาใจช่วยเราแบบนี้ เรารู้เสมอว่าเรื่องมันเกิดมาจากเรา เราง้อมันด้วนนะ เขียนจดหมายที่ตั้งใจเขียนให้ไปเราใส่ความรู้สึกเข้าไปกับจดหมายนั้นมากๆ ตอนเขียนยังร้องไห้ไปด้วยเลย เรารอให้มันพร้อมจะคุยกับเราแต่เราก็ไม่รู้ว่ามันพร้อมคุยหรือยัง ตอนแรกเหมือนเราจะกลับมาเหมือนเดิมแต่สุดท้ายเหมือนเราทำให้มันแย่ลงอีก เรารู้นะคะว่าเราต้องทำยังไง แต่เราแค่กลัวว่าเขายังไม่อยากคุยกับเรา เราควรจะทำยังไงต่อดีคะ อยากดีด้วยใจจะขาดแต่เราก็ไม่รู้ว่าใจมันคิดยังไงอยู่ เราไม่อยากทำให้เพื่อนเราต้องรู้สึกแย่กับเราไปมากกว่านี้แล้ว 😭😭
เรากับเพื่อนตึงใส่กันมาจะสองอาทิตย์แล้ว แต่ในใจเราอยากคืนดีกับเขามากเลย ทำไงดีคะ