พ่อเเม่ไม่ยอมปล่อยไปไหน ... มีวิธีที่ทำให้พ่อแม่ยอมปล่อยเราบ้าง?

ใครที่หาโรงเรียนให้ลูกหลาน หรือกำลังหารีวิวอยู่เเวะมาอ่านได้จ้า คือเเย่มาก ไม่เเนะนำให้มาที่นี่เลย >> โรงเรียนเล็กมาก โรงเรียนเก็บโทรศัพท์ ข้าวโรงเรียนก็ไม่อร่อย เรื่องสังคมที่นี่ก็เเล้วเเต่จะคบ

ผมขับรถไม่เป็นครับดีไหม

คือพ่อเเม่เราจะชอบทำเหมือนเราเป็นเด็ก​ จนเรารู้สึกไม่ดี​ เราเข้าใจว่าพ่อเเม่เป็นห่วงเเต่บางทีความเป็นห่วงของพ่อเเม่มันล้ำเส้นเราเกินไป​ ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงมากไม่ยอมให้ใครล้ำเส้นเด็ด

คือพ่อเเม่ไม่ยอมให้ออกจากบ้านตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วค่ะ ตั้งเเต่เด็กก็ไม่ยอมให้ออกไปไหน เราเข้าใจนะว่เป็นห่วงว่จะเกิดอันตรายเเต่เราไม่เคยได้ออกไปไหนเลยกับเพื่อน มีเเค่โกหกว่าไปส่งงานเเละได้ไปเล่นบ้านเพ

อยากถามในมุมของคนเป็นพ่อค่ะ ว่าทำไมถึงยอมปล่อยให้ลูกไปเที่ยวได้อิสระ จากที่เป็นห่วงมากๆ แล้วคุณรู้สึกยังไงคะ อยากเข้าใจความรู้สึกพ่อตอนนี้ค่ะ แต่ไม่กล้าถามเดี๋ยวซึ้งเกิน ตอนช่วงม.ปลาย 16-18 เวลาไปไหนม

เหนื่อยจังคอยวิ่วตามเขา ไม่ใช่เราไม่เห็นค่าในตัวเองนะเเต่เราเเค่เเคร์เขามากๆ หลังๆมาเป็นเราที่ต้องตามคอยถามคอยเป็นห่วงเขาก็นานๆทีตอบทั้งๆที่ว่างเเต่เขาก็เลือกที่จะไม่ตอบบางประโยชน์ยังเมินเลย เรารู้สึก

กลับกันคือน้องชายอ้อนนิดหน่อยก็ได้ของที่อยากได้เราเลยเเบบพ่อเเม่ลำเอียง อะไรเเบบนี้มั้ยคะ