เราเบื่อกับชีวิตมากๆ แม่เราขี้บ่นมากๆ จู้จี้จุกจิก ทุกอย่างต้องตามใจแก ต้องให้ได้ดั่งใจแก ชอบเอาเราไปนินทาให้คนอื่นฟัง ไม่ดีอย่างโน้นอย่างนั่นอย่างนี้ ใครไปใครมาบ้านพอถามถึงเราก็ชอบทำปากเบ้ เพื่อนๆเราไม่มีใครมาบ้านสักคนนึงเพราะแม่ชอบทำหน้าทำน้ำเสียงไม่พอใจ เห้อ!!
เมื่อ 5 ปีก่อนหน้านี้ เราทำงานอยู่ที่ จ.สุราษฯ พ่อเราไม่สบายและเสียชีวิต(ก่อนหน้านี้ตอนช่วงพ่อไม่สบายพ่อจะโทรมาเล่าว่าแม่ไม่สนใจแกเลย ไม่เคยอยู่บ้านเป็นเพื่อนแก จะไปอยู่ก็แต่บ้านยาย ขนาดวันที่พ่อไม่สบายจนต้องเข้า รพ. แม่ก็ไม่อยู่ คนข้างบ้านต้องมาเจอ ตอนที่พ่ออยู่ รพ.เราก็ออกจากงานมาเฝ้า แม่ไม่สนใจพ่อเลยจริงๆ แต่เราก็ไม่ได้อะไร เพราะเราคิดว่ามันเป็นเรื่องของพ่อกับแม่ที่เค้ามีอะไรในใจกันมาไม่อยากสนใจ)
เข้าเรื่องต่อ....หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ก็บอกเราว่าให้กลับมาอยู่บ้านเถอะ ไม่ต้องไปทำงานแล้ว เราก็นึกเป็นห่วงแม่ เราก็ไม่ได้ไปทำงาน.. บ้านเราเป็นบ้านสวน มีสวนยาง สวนมะพร้าว และสวนปาล์ม ซึ้งสวนปาล์มแทบจะไม่ได้ผลผลิตเลย เนื่องจาก มันไม่ได้รับการดูแลอย่างเต็มที่ แม่บอกว่า แม่จะเอาเงินจากสวนยางและมะพร้าวนะ ส่วนสวนปาล์มให้เรา เราก็อึ้ง เพราะสวนปาล์มเดือนนึงได้ไม่ถึง 2 พันบาทด้วยซ้ำ (ปาล์มไม่กี่สิบต้น) อ้อเรามีแฟนนะ....บ้านอยุ่ใกล้กับบ้านเรานี่แหละ ก็มาอยู่ด้วยกันกับเราที่บ้าน เราสองคนกับแฟนคุยกันว่าเราต้องหางานทำแล้วแหละถ้าอยู่บ้านนี่ไม่รอดแน่ โดยตะเวนหางาน ทั่วทั้ง อำเภอ (บ้านเราอยู่ชนบท ออกมาหางานที่ในอำเภอในตลาดประมาณ 20-30 กม.ได้ ตอนนั่นมีแต่ มอไซต์คันเดียว) สรุปเราหางานไม่ได้ ตัดสินใจหัดตัดยาง เรารับจ้างตัดยางกลางคืน กลางวันเรานอน เวลาใครไปใครมาบ้านเราถามว่าเราไปไหน แม่ก็จะบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรได้แต่นอน เอ้าเราตัดยางกลางคืนไม่ใช่แค่สวนเดียวด้วย เหนื่อยๆมากๆ ตอนนั่นเราเสียใจมากที่แม่เป็นแบบนี้ แฟนเราก็ปลอบว่าไม่เป็นไรหรอก แม่แกแค่พูดไปงั้นแหละ เราก็ทำใจนะ ทน
แต่ไม่ใช่แค่นั่น แกเริ่มเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ ไม่พอใจก็พูดกระแทกบ้าง ทำลายข้าวของบ้าง เอาเราไปนินทากับชาวบ้านบ้าง ชอบเอาลูกคนอื่นมาอวดเราว่าเค้าดีอย่างนั่นอย่างนี้ แต่เราก็ยังทนนะ อยู่มาวันนี้เราปลูกทุเรียนในสวนป่ามะพร้าว โดยที่แม่บอกว่าเดี่ยวปีหน้าแม่จะเรามะพร้าวออกให้ พอถึงเวลาเข้าจริง แม่ก็ไม่เอาออกให้ เพราะแกเห็นเงินแล้วเสียดาย ทุเรียนเราเลยโตช้า เราจะฉีดยาทุเรียนก็ไม่ได้แกว่ามันเหม็น แกแพ้ แกจะเป็นลม สรุปทุเรียนเราไม่เคยได้รับยาบำรุงเลย และในที่สุดเราได้งานทำแถวบ้าน โดยได้ค่าแรงวันละ 300 บาท แรกๆเราฝืนทั้งตัดยางกลางคืนและทำงานไปด้วย แต่ไม่ไหว เพราะเครียดเรื่องแม่ด้วย กลายเป็นเราเป็นโรคแพนิคต้องพบจิตแพทย์ (คือสาเหตุที่เป็นหลายอย่างมาก) เราทรุดเลย 1 ปีเต็มที่ทรุด เราก็ไม่ได้ตัดยางแต่เรายังฝืนที่จะทำงานช่วงกลางวันนะ แม่ไม่สนใจเราเลยตอนช่วงเราไม่สบาย เราจะไปหาหมอแม่ก็บอกว่าจะไปทำไม ไม่ใช่เป็นอะไร แต่เราก็ยังไป และเราก็ดีขึ้นใน 1 ปีนั่น แต่ก็ยังต้องพบหมอเรื่อยๆเพราะเครียดเรื่องแม่ และก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะหยิบจะจับอะไร แกจะคอยว่าคอยบ่น คอย-ดันไปสะหมด แกว่าเราว่า ทำไมไม่ไปหางานที่อื่นทำ คือแกไม่อยากให้เราอยู่บ้าน (อ้อ เรานะให้น้าช่วยคุยกับแม่ให้ขอแบ่งเงินในสวนยาง เพราะเราออกรถยนต์ แกก็จำใจยอมให้ เพราะเดียวเสียหน้า) เงินในสวนยางแกไม่ได้ แกชอบอวดรวยอวยตัวเอง กับน้องสาวของแกคนนึง เหมือนแข่งกัน เพราะน้องของแกก็เหมือนกัน ชอบอวดรวยอวยตัวเอง และพอเราทำไม่ได้เหมือนน้องแกแกก็จะว่าจะบ่น เราเบื่อมากตอนนี้ไปก็ไปไม่ได้ ตอนนี้เราไม่คุยกับแกมาอาทติย์นึงแล้ว เราไม่อยากคุย คุยก็มีแต่ปัญหา ไม่จบไม่สิ้น เบื่อ ใครเป็นเหมือนเรามั้ง บ้านไม่ใช่สวรรค์ของเราอีกต่อไป..........ไปทำงานแหละ
ปล.เล่าคร่าวๆนะเนี่ย...ถ้าเล่าหมด 7 วันก็ไม่จบ...
เหนื่อยกับชีวิต
เมื่อ 5 ปีก่อนหน้านี้ เราทำงานอยู่ที่ จ.สุราษฯ พ่อเราไม่สบายและเสียชีวิต(ก่อนหน้านี้ตอนช่วงพ่อไม่สบายพ่อจะโทรมาเล่าว่าแม่ไม่สนใจแกเลย ไม่เคยอยู่บ้านเป็นเพื่อนแก จะไปอยู่ก็แต่บ้านยาย ขนาดวันที่พ่อไม่สบายจนต้องเข้า รพ. แม่ก็ไม่อยู่ คนข้างบ้านต้องมาเจอ ตอนที่พ่ออยู่ รพ.เราก็ออกจากงานมาเฝ้า แม่ไม่สนใจพ่อเลยจริงๆ แต่เราก็ไม่ได้อะไร เพราะเราคิดว่ามันเป็นเรื่องของพ่อกับแม่ที่เค้ามีอะไรในใจกันมาไม่อยากสนใจ)
เข้าเรื่องต่อ....หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ก็บอกเราว่าให้กลับมาอยู่บ้านเถอะ ไม่ต้องไปทำงานแล้ว เราก็นึกเป็นห่วงแม่ เราก็ไม่ได้ไปทำงาน.. บ้านเราเป็นบ้านสวน มีสวนยาง สวนมะพร้าว และสวนปาล์ม ซึ้งสวนปาล์มแทบจะไม่ได้ผลผลิตเลย เนื่องจาก มันไม่ได้รับการดูแลอย่างเต็มที่ แม่บอกว่า แม่จะเอาเงินจากสวนยางและมะพร้าวนะ ส่วนสวนปาล์มให้เรา เราก็อึ้ง เพราะสวนปาล์มเดือนนึงได้ไม่ถึง 2 พันบาทด้วยซ้ำ (ปาล์มไม่กี่สิบต้น) อ้อเรามีแฟนนะ....บ้านอยุ่ใกล้กับบ้านเรานี่แหละ ก็มาอยู่ด้วยกันกับเราที่บ้าน เราสองคนกับแฟนคุยกันว่าเราต้องหางานทำแล้วแหละถ้าอยู่บ้านนี่ไม่รอดแน่ โดยตะเวนหางาน ทั่วทั้ง อำเภอ (บ้านเราอยู่ชนบท ออกมาหางานที่ในอำเภอในตลาดประมาณ 20-30 กม.ได้ ตอนนั่นมีแต่ มอไซต์คันเดียว) สรุปเราหางานไม่ได้ ตัดสินใจหัดตัดยาง เรารับจ้างตัดยางกลางคืน กลางวันเรานอน เวลาใครไปใครมาบ้านเราถามว่าเราไปไหน แม่ก็จะบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรได้แต่นอน เอ้าเราตัดยางกลางคืนไม่ใช่แค่สวนเดียวด้วย เหนื่อยๆมากๆ ตอนนั่นเราเสียใจมากที่แม่เป็นแบบนี้ แฟนเราก็ปลอบว่าไม่เป็นไรหรอก แม่แกแค่พูดไปงั้นแหละ เราก็ทำใจนะ ทน
แต่ไม่ใช่แค่นั่น แกเริ่มเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ ไม่พอใจก็พูดกระแทกบ้าง ทำลายข้าวของบ้าง เอาเราไปนินทากับชาวบ้านบ้าง ชอบเอาลูกคนอื่นมาอวดเราว่าเค้าดีอย่างนั่นอย่างนี้ แต่เราก็ยังทนนะ อยู่มาวันนี้เราปลูกทุเรียนในสวนป่ามะพร้าว โดยที่แม่บอกว่าเดี่ยวปีหน้าแม่จะเรามะพร้าวออกให้ พอถึงเวลาเข้าจริง แม่ก็ไม่เอาออกให้ เพราะแกเห็นเงินแล้วเสียดาย ทุเรียนเราเลยโตช้า เราจะฉีดยาทุเรียนก็ไม่ได้แกว่ามันเหม็น แกแพ้ แกจะเป็นลม สรุปทุเรียนเราไม่เคยได้รับยาบำรุงเลย และในที่สุดเราได้งานทำแถวบ้าน โดยได้ค่าแรงวันละ 300 บาท แรกๆเราฝืนทั้งตัดยางกลางคืนและทำงานไปด้วย แต่ไม่ไหว เพราะเครียดเรื่องแม่ด้วย กลายเป็นเราเป็นโรคแพนิคต้องพบจิตแพทย์ (คือสาเหตุที่เป็นหลายอย่างมาก) เราทรุดเลย 1 ปีเต็มที่ทรุด เราก็ไม่ได้ตัดยางแต่เรายังฝืนที่จะทำงานช่วงกลางวันนะ แม่ไม่สนใจเราเลยตอนช่วงเราไม่สบาย เราจะไปหาหมอแม่ก็บอกว่าจะไปทำไม ไม่ใช่เป็นอะไร แต่เราก็ยังไป และเราก็ดีขึ้นใน 1 ปีนั่น แต่ก็ยังต้องพบหมอเรื่อยๆเพราะเครียดเรื่องแม่ และก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะหยิบจะจับอะไร แกจะคอยว่าคอยบ่น คอย-ดันไปสะหมด แกว่าเราว่า ทำไมไม่ไปหางานที่อื่นทำ คือแกไม่อยากให้เราอยู่บ้าน (อ้อ เรานะให้น้าช่วยคุยกับแม่ให้ขอแบ่งเงินในสวนยาง เพราะเราออกรถยนต์ แกก็จำใจยอมให้ เพราะเดียวเสียหน้า) เงินในสวนยางแกไม่ได้ แกชอบอวดรวยอวยตัวเอง กับน้องสาวของแกคนนึง เหมือนแข่งกัน เพราะน้องของแกก็เหมือนกัน ชอบอวดรวยอวยตัวเอง และพอเราทำไม่ได้เหมือนน้องแกแกก็จะว่าจะบ่น เราเบื่อมากตอนนี้ไปก็ไปไม่ได้ ตอนนี้เราไม่คุยกับแกมาอาทติย์นึงแล้ว เราไม่อยากคุย คุยก็มีแต่ปัญหา ไม่จบไม่สิ้น เบื่อ ใครเป็นเหมือนเรามั้ง บ้านไม่ใช่สวรรค์ของเราอีกต่อไป..........ไปทำงานแหละ
ปล.เล่าคร่าวๆนะเนี่ย...ถ้าเล่าหมด 7 วันก็ไม่จบ...