ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เรื่องปัญหาครอบครัวนะคะ
เริ่มต้นเลยคือตอนเด็กๆจนถึงป.2 ครอบครัวเราอบอุ่นมากเลยค่ะ เรามีความสุขมากๆ พ่อกับแม่เราก็รักกันดี ซื้อกับข้าวมากจากตลาดมาทำด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันทั้งครอบครัวสนุกสนานค่ะ เรามีความสุขกับชีวิตช่วงนั้นมากเลยค่ะ เราอยากย้อนเวลาไปอยู่ในตอนนั้นตลอดไปเลยค่ะ😀
แต่พอเราเริ่มป.3 พ่อเราเริ่มไม่เข้าบ้านค่ะ แม่เราจับได้ว่าพ่อเรามีกิ๊ก เราร้องไห้หนักมากค่ะ ไม่อยากมีชีวิตต่อไป เรากลับมาจากโรงเรียนเราร้องไห้ทุกๆวันค่ะ ตลอดช่วงอายุ9ปี(ป.3) พอเป็นมาเรื่อยๆเราก็เริ่มชินค่ะ แต่ ชินเนี่ยไม่ใช่ว่าเราเห็นพ่อเรามีกิ๊กเรารู้สึกเฉยๆนะคะ มันก็เก็บมาคิดแล้วก็เสียใจ ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวเราก็คิดถึงช่วงที่ครอบครัวเราอบอุ่นแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ มันท้อมากๆ แต่พ่อเราก็มานอนบ้านในบางวันค่ะ จนถึงปัจจุบัน เราม.2แล้วค่ะ เราก็พยายามปรับตัว แต่พ่อก็มานอนบ้านบางวัน แต่เราอยากได้อะไรพ่อเราก็ซื้อให้ตลอดเลยค่ะ เราก็มีหวังที่พ่อจะกลับมาอีกเหมือนช่วงตอนเด็กๆ แต่ทุกครั้งเลย พอพ่อเข้ามาบ้านแม่เราจะบ่น ด่า พ่อทุกวันเลยค่ะ วันที่พ่อไม่อยู่ แม่เราก็พูดถึงพ่อ ด่าพ่อ บ่นให้เราฟังมาตลอด เราก็เก็บมาคิดแล้วก็ท้อในชีวิตค่ะ อยากย้อนอดีตไปอยู่ในช่วงชีวิตนั้นตลอดไปเลย คือเราเคยมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ??? มันนานมากเเล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้ พอเก็บมาคิดทุกวันมันก็ปวดหัวค่ะ ไปไหนมาไหนก็จะมีแต่คนถามว่า พ่อกับแม่หย่ากันแล้วหรอ? ครูวิชา...ขอไม่เอ่ยนะคะ ก็ถามว่าพ่อกลับมาบ้านไหม? อยู่กับแม่หรอ? เราก็ตอบโกหกไปค่ะเพราะเราอาย แถมครูยังถามต่อหน้าเพื่อนๆเราด้วยค่ะ
แล้วตัวเราเองเนี่ย บางวันเราจะรู้สึกท้อ ไม่มีกำลังใจในชีวิต ร้องไห้ทั้งวัน บางครั้งก็อยากฆ่าตัวตาย คืออารมณ์แบบนี้มันมาบางวันค่ะ เรายังปกติดีรึเปล่าคะ แต่ตอนอยู่โรงเรียนเราก็หัวเราะกับเพื่อนตามปกตินะคะ ต่างกับอารมณ์ในตอนนั้นเลยค่ะ
อย่างน้อยเราก็โล่งอกขึ้นค่ะที่มีที่ละบาย ขอบคุณนะคะ ที่อ่านจบ อยากจะขอคำปรึกษาด้วยค่ะ
ปรึกษาเรื่องปัญหาครอบครัวและเกี๋ยวกับตัวเองค่ะ
เรื่องปัญหาครอบครัวนะคะ
เริ่มต้นเลยคือตอนเด็กๆจนถึงป.2 ครอบครัวเราอบอุ่นมากเลยค่ะ เรามีความสุขมากๆ พ่อกับแม่เราก็รักกันดี ซื้อกับข้าวมากจากตลาดมาทำด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันทั้งครอบครัวสนุกสนานค่ะ เรามีความสุขกับชีวิตช่วงนั้นมากเลยค่ะ เราอยากย้อนเวลาไปอยู่ในตอนนั้นตลอดไปเลยค่ะ😀
แต่พอเราเริ่มป.3 พ่อเราเริ่มไม่เข้าบ้านค่ะ แม่เราจับได้ว่าพ่อเรามีกิ๊ก เราร้องไห้หนักมากค่ะ ไม่อยากมีชีวิตต่อไป เรากลับมาจากโรงเรียนเราร้องไห้ทุกๆวันค่ะ ตลอดช่วงอายุ9ปี(ป.3) พอเป็นมาเรื่อยๆเราก็เริ่มชินค่ะ แต่ ชินเนี่ยไม่ใช่ว่าเราเห็นพ่อเรามีกิ๊กเรารู้สึกเฉยๆนะคะ มันก็เก็บมาคิดแล้วก็เสียใจ ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวเราก็คิดถึงช่วงที่ครอบครัวเราอบอุ่นแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ มันท้อมากๆ แต่พ่อเราก็มานอนบ้านในบางวันค่ะ จนถึงปัจจุบัน เราม.2แล้วค่ะ เราก็พยายามปรับตัว แต่พ่อก็มานอนบ้านบางวัน แต่เราอยากได้อะไรพ่อเราก็ซื้อให้ตลอดเลยค่ะ เราก็มีหวังที่พ่อจะกลับมาอีกเหมือนช่วงตอนเด็กๆ แต่ทุกครั้งเลย พอพ่อเข้ามาบ้านแม่เราจะบ่น ด่า พ่อทุกวันเลยค่ะ วันที่พ่อไม่อยู่ แม่เราก็พูดถึงพ่อ ด่าพ่อ บ่นให้เราฟังมาตลอด เราก็เก็บมาคิดแล้วก็ท้อในชีวิตค่ะ อยากย้อนอดีตไปอยู่ในช่วงชีวิตนั้นตลอดไปเลย คือเราเคยมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ??? มันนานมากเเล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้ พอเก็บมาคิดทุกวันมันก็ปวดหัวค่ะ ไปไหนมาไหนก็จะมีแต่คนถามว่า พ่อกับแม่หย่ากันแล้วหรอ? ครูวิชา...ขอไม่เอ่ยนะคะ ก็ถามว่าพ่อกลับมาบ้านไหม? อยู่กับแม่หรอ? เราก็ตอบโกหกไปค่ะเพราะเราอาย แถมครูยังถามต่อหน้าเพื่อนๆเราด้วยค่ะ
แล้วตัวเราเองเนี่ย บางวันเราจะรู้สึกท้อ ไม่มีกำลังใจในชีวิต ร้องไห้ทั้งวัน บางครั้งก็อยากฆ่าตัวตาย คืออารมณ์แบบนี้มันมาบางวันค่ะ เรายังปกติดีรึเปล่าคะ แต่ตอนอยู่โรงเรียนเราก็หัวเราะกับเพื่อนตามปกตินะคะ ต่างกับอารมณ์ในตอนนั้นเลยค่ะ
อย่างน้อยเราก็โล่งอกขึ้นค่ะที่มีที่ละบาย ขอบคุณนะคะ ที่อ่านจบ อยากจะขอคำปรึกษาด้วยค่ะ