ผู้ชายคนหนึ่งสามารถทนกับการกระทำผู้หญิงคนหนึ่งได้มากแค่ไหนครับ

ต้องบอกก่อนเลยครับว่าผมอายุ 26 ทำงานรับราชการ ส่วนแฟนเป็น นศ. เราทั้งคู่ไม่ได้อยู่กินด้วยกัน เธออยู่หอของเธอ ผมก็อยู่แฟลตของผม แต่อยู่ใกล้กัน ตั้งแต่เริ่มคบกันมามีอยู่อย่างเดียวที่เธอแสดงออกว่าคบกับผมคือยอมขึ้นสถานะในเฟสบุ๊คกับผม แต่แค่ขึ้นสถานะนะครับ ในหน้าเฟสของเธอก็ซ่อนสถานะ ตั้งค่าให้เห็นเฉพาะเธอกับผม 2 คน รูปคู่มีเป็นร้อยแต่เธอไม่เคยอัพ แต่เธอก็อนุญาตให้ผมอัพแต่มีข้อแม้ว่าผมต้องตั้งค่าให้เห็นเฉพาะเพื่อนผม และห้ามแท๊กเธอ โดยเธอให้เหตุผลว่ากลัวทางบ้านจะเห็น กลัวมีปัญหากับทางบ้านแล้วผมกับเธอจะไม่ได้คบกันต่อ โอเคผมเข้าใจ ผมยอมครับ แต่มันไม่ได้มีแค่เรื่องนี้ พอมาเจอกันทุกครั้ง (ย้ำว่าทุกครั้ง) ต้องมีเรื่องทะเลาะกันและส่วนมากมักจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เธอก็ต้องหยิบขึ้นมาทะเลาะทุกครั้ง ผมให้เธอเช็คมือถือได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเฟสบุ๊ค ไลน์ ไอจี แกลอรี่ หรืออะไรในโทรศัพท์ผม ผมบริสุทธิ์ใจ เพราะผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะหยุดอยู่ที่เธอคนนี้ แต่กลับกัน ผมเอามือถือเธอมาเช็ค พึ่งจะเข้าไลน์และแชทแมสเซนเจอร์ เธอก็มากระชากมือถือไปจากมือผม แล้วบอกว่าเธอต้องคุยงานกับอาจารย์ คือมันจำเป็นต้องคุยตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลยเหรอ แล้วพอผมถามไป ก็โมโหกลบเกลื่อน บอกว่าก็เช็คหมดแล้วไม่ใช่เหรอ.....คืออะไร ทั้ง ๆ ที่ตอนที่เธอเช็คผมไม่เคยกลัวเลย ให้เช็คเต็มที่ ถ้าลองเป็นผมกระชากมือถือมาแล้วบอกต้องคุยงานกับเจ้านาย โลกใบนี้คงแตกเลยหล่ะครับ

เวลาจะมาหากัน อยู่ด้วยกัน ก็แทบจะไม่มีเพราะผมทำงานเป็นกะ วันไหนผมว่างเธออาจจะไม่ว่าง เวลาว่างตรงกันเลยน้อย แต่พอครั้งไหนที่ว่างตรงกัน เธอกลับบอกว่า ไม่อยากมา ไว้วันหลัง แล้ววันหลังที่เธอว่าหน่ะ มันอาจจะเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือนเลยก็ได้ทำไมเธอถึงไม่คิดจุดนี้

ทะเลาะกันทุกครั้ง ไม่ว่าผมจะถูกหรือผิด ผมก็ต้องเป็นคนยอมรับผิดทุกครั้ง ยอมจบโดยการบอกว่า "พี่ผิดเองแหละครับที่ไม่เข้าใจหนู" ทุกครั้ง บางทีมันก็อึดอัดนะครับ ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องเป็นฝ่ายผิดตลอด ทั้งที่บางเรื่องมันควรเป็นเธอไหมที่ต้องยอมรับผิดแล้วเราจะได้คุยกันถึงเหตุและผลของเรื่องที่เราทะเลาะกันนี้และปรับปรุงตัว ไม่ใช่ว่าทุกเรื่องผมต้องผิด แล้วแบบนี้มันจะแก้ไขอย่างไรหล่ะครับ มันไม่ได้ยากเลยที่จะยอมรับผิดเพื่อแก้ไข แต่เหมือนเธอจะหยิ่งในศักดิ์ศรี ยังไงเธอก็ไม่ผิด และพอทะเลาะกันมากขึ้น ๆ เธอก็จะพูดออกมาแนว ๆ ว่า เลิกกันเถอะ แต่เธอไม่พูดตรง ๆ จะบอกประมาณว่า "งั้นต่อไป เราก็ไม่ต้องอะไรกันละ" หรือ "งั้นก็ห่าง ๆ กันเถอะนะ" อะไรประมาณนี้ คือผมไม่เข้าใจอ่ะครับ ทำไมทะเลาะกันแล้วต้องเลิก เราปรับปรุงแก้ไขเพื่อไม่ให้มันเกิดอีกไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมเวลาทำของอะไรพังจะไม่ลองซ่อมก่อนเหรอครับเผื่อมันจะกลับมาใช้งานได้ ไม่ใช่ว่าทำอะไรพังก็โยนทิ้งแล้วหาของใหม่ แบบนี้เมื่อไหร่เธอถึงจะรู้คุณค่าของสิ่งเหล่านั้นหล่ะครับ

เคยถามเธอว่านี่เรารักกันใช่ไหม เธอตอบว่าใช่เรารักกัน แต่ทำไมความรักของเธอที่ผมได้รับมันไม่เหมือนชาวบ้านเขา รักกันยังไงไม่เคยเปิดเผยเลยว่าคบกัน ? รักกันยังไงเวลาว่างตรงกันไม่อยากมาเจอกัน ? รักกันยังไงถึงให้ความสำคัญกับเพื่อนหรือคนอื่น ๆ มากกว่าแฟน ? ผมพยายามจะเข้าใจในเหตุผลของเธอนะครับ อาจจะเพราะวัยของเธอซึ่งเป็นนักศึกษาอยู่ ผมก็พยายามเหตุผลแทนเธอทุกครั้งว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ แต่บางเรื่องคือผมไม่เข้าใจจริง ๆ ผมยอมให้เธอทุกอย่าง เธอไม่ต้องการให้ผมทำอะไร ผมก็ไม่ทำ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผลตอบแทนมันไม่คุ้มค่ากับที่เราลงทุนไปเลย ยิ่งพยายามให้ เธอก็ยิ่งไม่อยากรับ ยิ่งเข้าใจก็เหมือนยิ่งไม่เข้าใจ

ผมเหนื่อยครับที่ต้องยอมอะไรมากมายขนาดนี้ให้กับผู้หญิงเพียงคนเดียวซึ่งจะพูดจะบอกเธอไปตรง ๆ เหมือนที่ผมมาตั้งกระทู้นี้ก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดจะพูดนะครับ แต่ลองพูดไปส่วนหนึ่งแล้ว แต่เธอเหมือนไม่รับรู้ ไม่เอา ไม่เข้าใจ เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง

กระทู้นี้อาจจะไม่ใช่กระทู้คำถามก็ได้ครับ แต่ก็ขอขอบคุณพันทิบที่มีพื้นที่ให้ผมระบาย และขอขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นนะครับ

ด้วยความเคารพ