ขอเล่าเรื่องเล็กๆแต่น่าเศร้าหน่อยน่ะ

วันนี้ฉันจะไปรรเพื่อไปทำกิจกรรมของชุมนุม บอกแม่แล้วเมื่อวานพอมาถึงวันนี้แม่บอกว่าเอ้าาา ไปทำไม?   แม่จะไปวัด ไม่มีใครดูร้านฉันต้องทำหน้ายังใง ต้องตอบว่าโอเคค่ะ แม่ไปเถอะหนูดูร้านให้หนูไม่ไปโรงเรียนแล้วก็ได้ค่ะงี่ป่ะ  แล้วก็บอกพ่อว่าจะไปโรงเรียนไปส่งหน่อย พ่อจะออกไปข้างนอกพอดี พ่อบอกก็ไปสิ พ่อไปเอารถออกมาแต่ไม่จอดรับ คือไปเลย แบบ ฉันต้องรู้สึกยังใง แล้วฉันก็อยู่บ้านค่ะเฝ่าร้าน ให้พ่อไปเที่ยวเกเร แล้วบ่ายสามจะกลับมารับแม่ไปวัด ฉันก็ได้แต่ยิ้มรับมันทั้งที่ข้างในฉันร้องให้ปานตาย และอีกอย่างฉันเป็นเด็ก62. ขอตังแม่ไปเรียนพิเศษ แม่ไม่ให้. ฉันขอเวลาอ่านหนังสือก็ไม่มี ฉันต้องทำใงค่ะ  ความน้อยใจของฉันที่ไม่มีสิทธิแม้แต่จะพูด เมื่อวานวันเกิดฉันเขาก็ลืม ไม่สนใจ. ไม่เท่าไรหลอกเพราะฉันเลิกหวังอะไรจากพวกเขาไปนานแล้วแต่คือด่าฉันทั้งที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด อยู่ดีๆเขาก็เดินมาด่าฉัน ขอบคุณค่ะ สิ่งที่ฉันทำได้คือยิ้มแล้วก็เดินออกจากตรงนั้นและทำตัวปกติ...