ต้องเกริ่นก่อนว่าจริงๆเป็นคนขี้อายมากๆ เลยไม่เคยคิดจะไปงานอะไรแบบนี้เลย อายุก็แก่ แต่เพราะงานเลือกตั้งทำให้เราอยากให้น้องเขารู้ว่า ยังมีคนแบบเรานี่อะที่แอบเอาใจช่วยอยู่ลับๆ ประกอบกับน้องที่ทำงานนี่เป็นแฟนพันแท้ bnk เลยถูกลากมางานจับมือครั้งแรกจนได้
ตอนขับรถมาก็นั่งเตรียมคำพูดนะ นั่งซ้อมพูดเพื่อจะไม่ให้เกินเวลา 8 วิ ที่เตียมไว้ก็คือ อยากบอกว่า
“น้องเต็น พี่ชื่อต้นนะครับ พี่อยากมาเพื่อให้น้องรู้ว่ายังมีคนเงียบๆแบบพี่คอยเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆนะ”
นั่งซ้อมเพิ่มคำตัดคำอยู่ตลอดทาง พอมาถึงงานก็นะ คนอื่นดูเด็กมากๆไอ้เรานี่แก่สุดๆ อายตั้งแต่หน้างาน แถมกางเกงที่ใส่มาเป็นกางเกงเก่าไม่ได้ใส่มานานมาก ตอนนี้มันหลวม เดินไปก็จะหลุดตูด อุตส่าไปซื้อเข็มกลัดมากลัด ละน้า พอเข้าแถว เข็มกลัดแตกครับ ท่าน ดีนะไม่แตกตอนอยู่หน้า จน ไม่งั้นนะ ดัง อิอิ
พอเข้าแถวใจเริ่มเต้น เฮ้อ กรูมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย จะไม่จับละ ไอ้น้องที่พามาก็บ่นอีก เอาวะไหนๆละ ยืนเกร็งรอตอนรอด้านนอกอะรู้สึกนานมาก ยืนไปเครียดพองาม พอเจ้าไปรอแถวข้างใน ความรู้สึกผิดเลย ไมมันเร็วจังอะ ใกล้ละใกล้มาก มองเห็นน้องจับคนอื่น อะนะ พอเห็นตัวจริงเท่านั้นละ โหใส่เขายูนิคอนมาวันนี้ร่างกระเต็นนี่หว่า ขอตายศพชมพู เฮอๆ เลยพยายามมองคนอื่นเช่นกัปตัน ที่อยู่ข้างๆแก้เขิน ก็พอไหว พอยิ่งใกล้ไอ้คำที่เตรียม มา ไม่เอาละเขินพูดไม่ออกเปลี่ยนดีกว่า กะว่าจะพูดว่า
“เอ่อพี่ไม่รู้จะพูดอย่างไงดีอะ พี่เขิน เอาว่าสู้ๆ แค่นี้นะคะ”
เออ ก็ดีสั้นๆ ได้ใจความแล้วจับมือมองตากัน8 วิ ก็คงฟินพอละ เอาฟะตายเป็นตาย พอเหลืออีก 2คนจะถึงเขาให้ถอดนาฬิกาก่อน ตอนถอดดันไปเผลอมองหน้า จน โอ้ไม่ไหวอะ ถามคนคุมไม่จับได้ไหม คนคุมเขามองหน้าเอ๋อๆ ไอ้2คนหน้าก็ไปสะละ เอาละสิ ไมมันเกิดขึ้นเร็วอย่างงี้ แล้วเราก็เดินเข้าไป ทีละก้าวๆ แต่ละก้าวที่เดินมันเบลอๆๆๆๆๆ ตายอะขนาดเห็นในจอยังไม่กล้าจะมองตาเลยนี่ มันเอาตูไปฆ่ายังจะดีกว่า กางเกงก็จะหลุด ไม่มีอะไรมั่นใจสักอย่าง พอเจอหน้าน้องไหว้ทักก่อนเลยว่า
“สวัสดีคะ” ในหัวคิด ที่จะยกมือตอบ แต่มือชาครับท่านยกไม่ไหวได้แต่ตอบว่า
“สวัสดีครับ”เฉยๆ แล้ว 3 วินาทีแห่งความเสียฟิวก็เริ่มขึ้น
น้องยกมือขึ้นมาจับมือเรา บอกตรงๆว่าไม่รู้สึกอะไรเลย มันชาไปหมด มองหน้าระยะ 30เซ็น ตาน้องเหมือนรอให้เราพูดสิ่งที่เราเตรียมมา สิ่งที่คิดคือก็พูดไปสิที่เตรียมมาจะฉบับเต็มหรือย่อก็จัดไป แต่สิ่งที่หลุดจากปากคือ
“ไม่มีอะไรจะพูดอะ “ น้องทำหน้าเหวอๆ แล้วตอบมาว่า “ขอบคุณที่มานะคะ”
สิ่งที่คิดคือจับมือแล้วมองตากัน 8 วิ แต่สิ่งที่ทำคือบอกน้องว่า “พอละ ไม่ไหวแล้ว “
แล้วเราก็ดึงมือกลับหันหลังแล้วรีบเดินออกมาเลย ภาพสุดท้ายคือหน้าน้อง งง ประมานว่า คุณพี่เป็นเ_ี่ย อะไรมากไหมคะ เดินผ่านพนักงานคุมเวลา หน้าเขาก็ออก งงๆ คือคนอื่นต้องขาน หมดเวลาแล้วค่า สองสามรอบถึงจะยอมออก แต่ไอ้บ้าคนนี้ 3วิ จบ จบชีวิตจิงๆ เฮ้อ พอเดินออกมาลองทวนคำพูดตัวเอง
“ไม่มีอะไรจะพูดอะ พอละ ไม่ไหวละ” โห โคตะระ ดูหื่น โรคจิต มากๆ หวลคิดถึงตอน นั่งซ้อม เฮ้ยกรูทำอะไรลงปายยยยยยย
ออกมาเล่าให้คนนู้นคนนี้ฟัง มีแต่คนด่า ........ เอ่อ ใครไม่ใช่คนขี้อายไม่รู้หรอก ถึงจะแก่แต่ก็มีหัวใจนะ
ที่บ่นมายื่นยาวก็เพียงหวังว่า อยากให้น้องเต็นรู้ว่าไม่ใช่ว่าเราไม่อยากพูดอะไรดีๆนะ แต่มันเขินอะ 5555 แม้ว่าจริงจะคิดว่าน้องมันคงแข็งแกร่งอะ คงไม่เสียฟิวเหมือนเราหรอก คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำเพราะคนมาจับมือน้องเยอะมาก แต่ตัวเราเองนี่ละที่รับตัวเองไม่ได้จนต้องขอระบายในพันทิพ
ขอบคุณที่ให้ผมได้ระบายความทุเรศตัวเองนะครับ
ปล. แถมออกมาเข้าห้องน้ำล้างมือ อ่าวลืมดมก่อนเลย 5555555
ระบายความรู้สึกเสียฟิว 3 วินาที กับการจับมือ จน ครั้งแรก
ตอนขับรถมาก็นั่งเตรียมคำพูดนะ นั่งซ้อมพูดเพื่อจะไม่ให้เกินเวลา 8 วิ ที่เตียมไว้ก็คือ อยากบอกว่า
“น้องเต็น พี่ชื่อต้นนะครับ พี่อยากมาเพื่อให้น้องรู้ว่ายังมีคนเงียบๆแบบพี่คอยเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆนะ”
นั่งซ้อมเพิ่มคำตัดคำอยู่ตลอดทาง พอมาถึงงานก็นะ คนอื่นดูเด็กมากๆไอ้เรานี่แก่สุดๆ อายตั้งแต่หน้างาน แถมกางเกงที่ใส่มาเป็นกางเกงเก่าไม่ได้ใส่มานานมาก ตอนนี้มันหลวม เดินไปก็จะหลุดตูด อุตส่าไปซื้อเข็มกลัดมากลัด ละน้า พอเข้าแถว เข็มกลัดแตกครับ ท่าน ดีนะไม่แตกตอนอยู่หน้า จน ไม่งั้นนะ ดัง อิอิ
พอเข้าแถวใจเริ่มเต้น เฮ้อ กรูมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย จะไม่จับละ ไอ้น้องที่พามาก็บ่นอีก เอาวะไหนๆละ ยืนเกร็งรอตอนรอด้านนอกอะรู้สึกนานมาก ยืนไปเครียดพองาม พอเจ้าไปรอแถวข้างใน ความรู้สึกผิดเลย ไมมันเร็วจังอะ ใกล้ละใกล้มาก มองเห็นน้องจับคนอื่น อะนะ พอเห็นตัวจริงเท่านั้นละ โหใส่เขายูนิคอนมาวันนี้ร่างกระเต็นนี่หว่า ขอตายศพชมพู เฮอๆ เลยพยายามมองคนอื่นเช่นกัปตัน ที่อยู่ข้างๆแก้เขิน ก็พอไหว พอยิ่งใกล้ไอ้คำที่เตรียม มา ไม่เอาละเขินพูดไม่ออกเปลี่ยนดีกว่า กะว่าจะพูดว่า
“เอ่อพี่ไม่รู้จะพูดอย่างไงดีอะ พี่เขิน เอาว่าสู้ๆ แค่นี้นะคะ”
เออ ก็ดีสั้นๆ ได้ใจความแล้วจับมือมองตากัน8 วิ ก็คงฟินพอละ เอาฟะตายเป็นตาย พอเหลืออีก 2คนจะถึงเขาให้ถอดนาฬิกาก่อน ตอนถอดดันไปเผลอมองหน้า จน โอ้ไม่ไหวอะ ถามคนคุมไม่จับได้ไหม คนคุมเขามองหน้าเอ๋อๆ ไอ้2คนหน้าก็ไปสะละ เอาละสิ ไมมันเกิดขึ้นเร็วอย่างงี้ แล้วเราก็เดินเข้าไป ทีละก้าวๆ แต่ละก้าวที่เดินมันเบลอๆๆๆๆๆ ตายอะขนาดเห็นในจอยังไม่กล้าจะมองตาเลยนี่ มันเอาตูไปฆ่ายังจะดีกว่า กางเกงก็จะหลุด ไม่มีอะไรมั่นใจสักอย่าง พอเจอหน้าน้องไหว้ทักก่อนเลยว่า
“สวัสดีคะ” ในหัวคิด ที่จะยกมือตอบ แต่มือชาครับท่านยกไม่ไหวได้แต่ตอบว่า
“สวัสดีครับ”เฉยๆ แล้ว 3 วินาทีแห่งความเสียฟิวก็เริ่มขึ้น
น้องยกมือขึ้นมาจับมือเรา บอกตรงๆว่าไม่รู้สึกอะไรเลย มันชาไปหมด มองหน้าระยะ 30เซ็น ตาน้องเหมือนรอให้เราพูดสิ่งที่เราเตรียมมา สิ่งที่คิดคือก็พูดไปสิที่เตรียมมาจะฉบับเต็มหรือย่อก็จัดไป แต่สิ่งที่หลุดจากปากคือ
“ไม่มีอะไรจะพูดอะ “ น้องทำหน้าเหวอๆ แล้วตอบมาว่า “ขอบคุณที่มานะคะ”
สิ่งที่คิดคือจับมือแล้วมองตากัน 8 วิ แต่สิ่งที่ทำคือบอกน้องว่า “พอละ ไม่ไหวแล้ว “
แล้วเราก็ดึงมือกลับหันหลังแล้วรีบเดินออกมาเลย ภาพสุดท้ายคือหน้าน้อง งง ประมานว่า คุณพี่เป็นเ_ี่ย อะไรมากไหมคะ เดินผ่านพนักงานคุมเวลา หน้าเขาก็ออก งงๆ คือคนอื่นต้องขาน หมดเวลาแล้วค่า สองสามรอบถึงจะยอมออก แต่ไอ้บ้าคนนี้ 3วิ จบ จบชีวิตจิงๆ เฮ้อ พอเดินออกมาลองทวนคำพูดตัวเอง
“ไม่มีอะไรจะพูดอะ พอละ ไม่ไหวละ” โห โคตะระ ดูหื่น โรคจิต มากๆ หวลคิดถึงตอน นั่งซ้อม เฮ้ยกรูทำอะไรลงปายยยยยยย
ออกมาเล่าให้คนนู้นคนนี้ฟัง มีแต่คนด่า ........ เอ่อ ใครไม่ใช่คนขี้อายไม่รู้หรอก ถึงจะแก่แต่ก็มีหัวใจนะ
ที่บ่นมายื่นยาวก็เพียงหวังว่า อยากให้น้องเต็นรู้ว่าไม่ใช่ว่าเราไม่อยากพูดอะไรดีๆนะ แต่มันเขินอะ 5555 แม้ว่าจริงจะคิดว่าน้องมันคงแข็งแกร่งอะ คงไม่เสียฟิวเหมือนเราหรอก คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำเพราะคนมาจับมือน้องเยอะมาก แต่ตัวเราเองนี่ละที่รับตัวเองไม่ได้จนต้องขอระบายในพันทิพ
ขอบคุณที่ให้ผมได้ระบายความทุเรศตัวเองนะครับ
ปล. แถมออกมาเข้าห้องน้ำล้างมือ อ่าวลืมดมก่อนเลย 5555555