เราเป็นคนตลกในสายตาคนอื่น
ในห้องเรา เราคือคนสร้างสีสัน
แล้วทำไมเราถึงเหนื่อย
- มีเพื่อนคนหนึ่งชอบตีเราแกล้งเรา บอกเราน่าตีเพราะเราน่ารัก แต่มันเจ็บ เจ็บ บอกเค้ากี่ครั้งว่าเจ็บ เค้าก็หัวเราะแล้วตีต่อ ไม่มีใครช่วยเราเลย ทำไม เราไม่กล้าด่า เราด่าเพื่อนก็ด่ากลับแล้วหัวเราะ ทั้งเอามือตบหลัง ตบหัว ดึงผม หยิกแก้ม มันเจ็บมาก เราจะร้องไห้ แต่เราได้แต่หายใจเข้าลึกๆบอกกับตัวเองอย่าให้ใครเห็น เราจะแอบมาร้องไห้ตอนนอนบ่อยๆ เราทนมา 2 ปีแล้วค่ะ
-เราเหนื่อยกับความไม่เท่าเทียม ญาติเราก็มี
แต่ลูกผช. ลูกผญ.มีอยู่ 3 คน อีกคนโตแล้ว อีกคนยังเด็ก ยายรักลูกชายมากกว่า ป้าก็รักลูกชายมากกว่าลูกสาว
เราโดนล้อบ้าง โดนใช้บ้าง โดนแกล้ง ครั้งนึงรวมญาติ
เราต้องช่วยงานป้าๆ ทำความสะอาด
ส่วนพี่ๆผช.ก็นอนเล่น แต่พอซื้อข้าวมามีของทุกคนยกเว้นเรา ทั้งที่เราช่วยงาน พี่ผญ.คนโตก็นั่งเล่น น้องคนเล็กก็ยังทำไรไม่ได้ ทุกคนกินข้าวคุยกัน ดูสนุกดีเนาะ
คือ เราอยู่กับป้า แม่ไม่ค่อยว่าง แน่นอนป้าก็รักลูกป้ามากกว่า เราก็คนรับใช้ ตื่นมากวาดบ้านถูบ้าน ป้าทำข้าวเช้าให้พี่ ส่วนเราหากินเอง
เราต้องดูแลพี่ เอาน้ำไปให้ ทำกับข้าว
- หน้าตาขี้เหร่ เราไม่ได้ขี้เหร่มาก
ขี้เหร่ 10 เปอร์เซ็นต์ ที่น่ารักเพราะ ภายนอกเราเป็นคนตลก
เพื่อนเราก็มีแต่คนน่ารัก เราโดนจี้เรื่องนี้บ่อยมาก เพื่อนคุยกันเรื่องหน้าตา A ก็ไม่สวย
B ถ้ากูไม่สวยแล้วอี...(เรา)จะขนาดไหน ตอนนั้นก็ยิ้มเห่ยๆ เรานั่งอยู่เฉยๆก็โดนทั้งที่ตอนนั้นนั่งฟังเพลงอยู่ แต่เพื่อนก็รักเรา แต่ชอบจี้เราเรื่องหน้าตา
-โดนหลอกใช้ เราเป็นคนที่ไม่กล้าปฏิเสธใคร
เพื่อนใช้ก็ทำๆ
เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกๆอย่าง แต่ก่อนเรามีความสุขมากเลย เวลาเล่นกีฬาหรือแข่งกีฬาเราก็ตัวท็อป เรื่องวิ่งไม่แพ้ใคร แต่มาเริ่มแย่เมื่อ
2ปีกว่า วิ่งไม่กี่เมตรก็เหนื่อย วิ่งช้า ไม่เก่งกีฬา
แย่มาก เราอยากอยู่คนเดียวทั้งๆที่แต่ก่อนเราชอบอยู่หลายๆคนมาก เราชอบระบายในทวิตเราเปิดไพรเวทไว้ค่ะ มีแค่เราคนเดียว เราไม่ชอบระบายให้คนใกล้ตัวฟัง เพราะเรารู้สึกอึดอัด ไม่กล้ามองหน้าถ้าเราเล่าให้ฟัง
เพื่อนไม่มีใครกลัวเราตอนโกรธ
เพราะเราเป็นคนตลก คนเลยบอกไม่หน้ากลัวเวลาโกรธ เราจะเสียงสั่น น้ำตาจะไหล กำมือ เราจะพูดคนเดียวกับด่าเค้าในจินตนาการ ไม่ก็จะกัดของทำลายของราคาถูก55 เรานึกถึงเรื่องแย่ๆของเราจะน้ำตาไหล และเราก็ฮึบไว้ รอให้ถึงบ้านก่อนค่อยร้องเรารู้สึกไม่ตื่นเต้นกับการไปเที่ยว มันไม่เหมือนเดิม เราเริ่มรู้สึกแบบที่เล่ามาครั้งแรกคือตอนที่รู้ความลับแม่(ขอไม่บอกนะคะ) ตอนรู้สมองเราไปแล้ว ตอนนั้น เรามื่อสั่น ใจเราตกไปตาตุ่ม เราเหนื่อย เราจะร้องไห้ ปากเราพูดก็สั่น ความรู้สึกที่มีกับแม่ก็ลดลง แต่ก่อนเราอยากอยู่แม่มาก พอรู้ความลับเราไม่อยากอยู่ด้วย เรารู้สึกที่อยากเจอแม่ก็ลดลง ตอนนี้ เราอยากโต อยากอยู่คนเดียว มีใครเป็นแบบเราบ้างคะ
เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่เราแค่คิดว่าถ้าเราฆ่าตัวตายทุกคนจะเป็นยังไง
เหนื่อย
ในห้องเรา เราคือคนสร้างสีสัน
แล้วทำไมเราถึงเหนื่อย
- มีเพื่อนคนหนึ่งชอบตีเราแกล้งเรา บอกเราน่าตีเพราะเราน่ารัก แต่มันเจ็บ เจ็บ บอกเค้ากี่ครั้งว่าเจ็บ เค้าก็หัวเราะแล้วตีต่อ ไม่มีใครช่วยเราเลย ทำไม เราไม่กล้าด่า เราด่าเพื่อนก็ด่ากลับแล้วหัวเราะ ทั้งเอามือตบหลัง ตบหัว ดึงผม หยิกแก้ม มันเจ็บมาก เราจะร้องไห้ แต่เราได้แต่หายใจเข้าลึกๆบอกกับตัวเองอย่าให้ใครเห็น เราจะแอบมาร้องไห้ตอนนอนบ่อยๆ เราทนมา 2 ปีแล้วค่ะ
-เราเหนื่อยกับความไม่เท่าเทียม ญาติเราก็มี
แต่ลูกผช. ลูกผญ.มีอยู่ 3 คน อีกคนโตแล้ว อีกคนยังเด็ก ยายรักลูกชายมากกว่า ป้าก็รักลูกชายมากกว่าลูกสาว
เราโดนล้อบ้าง โดนใช้บ้าง โดนแกล้ง ครั้งนึงรวมญาติ
เราต้องช่วยงานป้าๆ ทำความสะอาด
ส่วนพี่ๆผช.ก็นอนเล่น แต่พอซื้อข้าวมามีของทุกคนยกเว้นเรา ทั้งที่เราช่วยงาน พี่ผญ.คนโตก็นั่งเล่น น้องคนเล็กก็ยังทำไรไม่ได้ ทุกคนกินข้าวคุยกัน ดูสนุกดีเนาะ
คือ เราอยู่กับป้า แม่ไม่ค่อยว่าง แน่นอนป้าก็รักลูกป้ามากกว่า เราก็คนรับใช้ ตื่นมากวาดบ้านถูบ้าน ป้าทำข้าวเช้าให้พี่ ส่วนเราหากินเอง
เราต้องดูแลพี่ เอาน้ำไปให้ ทำกับข้าว
- หน้าตาขี้เหร่ เราไม่ได้ขี้เหร่มาก
ขี้เหร่ 10 เปอร์เซ็นต์ ที่น่ารักเพราะ ภายนอกเราเป็นคนตลก
เพื่อนเราก็มีแต่คนน่ารัก เราโดนจี้เรื่องนี้บ่อยมาก เพื่อนคุยกันเรื่องหน้าตา A ก็ไม่สวย
B ถ้ากูไม่สวยแล้วอี...(เรา)จะขนาดไหน ตอนนั้นก็ยิ้มเห่ยๆ เรานั่งอยู่เฉยๆก็โดนทั้งที่ตอนนั้นนั่งฟังเพลงอยู่ แต่เพื่อนก็รักเรา แต่ชอบจี้เราเรื่องหน้าตา
-โดนหลอกใช้ เราเป็นคนที่ไม่กล้าปฏิเสธใคร
เพื่อนใช้ก็ทำๆ
เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกๆอย่าง แต่ก่อนเรามีความสุขมากเลย เวลาเล่นกีฬาหรือแข่งกีฬาเราก็ตัวท็อป เรื่องวิ่งไม่แพ้ใคร แต่มาเริ่มแย่เมื่อ
2ปีกว่า วิ่งไม่กี่เมตรก็เหนื่อย วิ่งช้า ไม่เก่งกีฬา
แย่มาก เราอยากอยู่คนเดียวทั้งๆที่แต่ก่อนเราชอบอยู่หลายๆคนมาก เราชอบระบายในทวิตเราเปิดไพรเวทไว้ค่ะ มีแค่เราคนเดียว เราไม่ชอบระบายให้คนใกล้ตัวฟัง เพราะเรารู้สึกอึดอัด ไม่กล้ามองหน้าถ้าเราเล่าให้ฟัง
เพื่อนไม่มีใครกลัวเราตอนโกรธ
เพราะเราเป็นคนตลก คนเลยบอกไม่หน้ากลัวเวลาโกรธ เราจะเสียงสั่น น้ำตาจะไหล กำมือ เราจะพูดคนเดียวกับด่าเค้าในจินตนาการ ไม่ก็จะกัดของทำลายของราคาถูก55 เรานึกถึงเรื่องแย่ๆของเราจะน้ำตาไหล และเราก็ฮึบไว้ รอให้ถึงบ้านก่อนค่อยร้องเรารู้สึกไม่ตื่นเต้นกับการไปเที่ยว มันไม่เหมือนเดิม เราเริ่มรู้สึกแบบที่เล่ามาครั้งแรกคือตอนที่รู้ความลับแม่(ขอไม่บอกนะคะ) ตอนรู้สมองเราไปแล้ว ตอนนั้น เรามื่อสั่น ใจเราตกไปตาตุ่ม เราเหนื่อย เราจะร้องไห้ ปากเราพูดก็สั่น ความรู้สึกที่มีกับแม่ก็ลดลง แต่ก่อนเราอยากอยู่แม่มาก พอรู้ความลับเราไม่อยากอยู่ด้วย เรารู้สึกที่อยากเจอแม่ก็ลดลง ตอนนี้ เราอยากโต อยากอยู่คนเดียว มีใครเป็นแบบเราบ้างคะ
เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่เราแค่คิดว่าถ้าเราฆ่าตัวตายทุกคนจะเป็นยังไง