มีปัญหากับครอบครัว ควรทำยังไงดีคับ

เรื่องแรกน้องสาวผมทะเลาะกับน้าผม เนื่องมาจากวันที่จะไปเที่ยวเล่นน้ำที่อ่าง น้าผมไม่ให้น้องสาวเอาแฟนไปด้วย ซึ่งไปกันทั้งครอบครัว แฟนน้องสาวผมเป็นทอม และแฟนน้องผมเค้าอึดอัดเพราะเค้ายังไม่พร้อมที่จะเข้าหากับทางครอบครัว ถ้าไปก็ไม่รู้จะคุยอะไร แต่น้าผมแกเก็บเอาคำนี้มาคิดแล้วก็มาว่าถ้ามันอึดอัดมันจะไปด้วยทำไม น้องสาวผมก็ไม่พอใจเลยไปโพสเฟสบุ๊คพูดจาหยาบคาย น้าผมก็มาต่อมาว่าด่าน้องสาวผม ผมรู้น้องสาวผมผิด แต่ทั้งคู่ก็ไม่ยุ่งกันไม่ขอโทษกันเลย

เรื่องที่สองผ่านมาจากเรื่องแรกนาน 3-4 ปี น้าและน้องสาวผมก็ยังไม่ถูกกันเหมือนเคย แต่น้องสาวผมเลิกกับแฟนที่เป็นทอม และไปเรียนต่ออยู่แถวนครปฐมวันตรุษจีนผมพาน้องสาวมาไหว้เจ้าด้วยแล้วลูกสาวน้าถ่ายรูปส่งให้น้าดู น้าผมก็ไม่พอใจด่าว่าน้องสาว น้าผมพูดว่า "ใครจะรับอีมิวนรกนี่เป็นญาติพี่น้องก็ตัดญาติขาดกันกับกรูเลย กรูเกลียดอีนี่มากๆๆ เลวไม่มีที่ติ ใครชวนมันมานักหนาว่ะ ห่ะ !!! อารมย์ขึ้น บอกมาเลยนะ ใครอยากตัดญาติกับกรู เต็มที่ล่ะ" น้องผมก็ไม่ได้ว่าไม่ได้โพสด่าเหมือนแต่ก่อน และน้าผมก็มาคุยมาเคลียกับผมว่าจะเอายังไง ถ้าผมเลือกน้องสาวก็ตัดขาดกับน้า แต่ผมทิ้งค์พี่น้องผมไม่ได้หรอก น้องชายผมมันก็บอกว่ามันก็ไม่อยากยุ่งกับน้าสักเท่าไหร่หรอก เรียนจบไปมันก็จะไปอยู่ที่อื่นไม่ยุ่งกับทางบ้านนี้อีก ผมก็อธิบายพูดดีๆกับน้าผม แต่น้าผมแกใช้อารมณ์ตัวเองเป็นหลัก ย่าผมก็บอกน้องสาวผมว่าต่อไปนี้อย่ามาเหยียบบ้านนี้อีก ไม่ต้องมาอีกเลย ที่ย่าทำแบบนี้เพราะย่าอยู่บ้านน้า น้าดูแลให้เงินใช้ ย่าต้องทำไม่งั้นน้าก็ตัดย่าด้วยย่าผมก็จะต้องกลับมาอยู่บ้านนี้เหมือนเดิม ซึ่งน้าก็ตัดขาดญาติกับผมน้าผมพูดว่า "มิ้งค์ไม่ใช่ญาติหนูอีกต่อไปแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นก็แล้วแต่เลย จบ ต่อไปไม่ต้องชวน ต่อไปนี้มิ้งค์ไม่ต้องมาเหยียบบ้านอาหน่อยแล้วนะ ต่างคนต่างอยู่ มิ้งค์จะเป็นยังงัยก็เรื่องของมิ้งค์เลย เข้าใจล่ะว่า กรูมันไม่ดีเองที่ไม่ไปกราบขอโทษอีมิว กรูมันผิดที่กรูมีแต่ปัญหา จบ ไม่พูดมาก ใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้นแหละกรูเชื่อ" ผมก็ไม่เข้าใจผมไม่ได้เข้าข้างใคร ผมแค่อธิบายดีๆ ผมก็ไม่ได้ว่าใครผิดใครถูก ถ้าจะว่ามันก็ผิดกันทั้งคู่ แต่เถียงผู้ใหญ่มันก็ไม่ได้หรอก พ่อผมก็มาว่าผมว่าทำไมไม่ยอมเค้า ผมก็ว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องยอม แล้วพ่อกับน้องสาวนานๆทีจะได้เจอกัน พ่อผมมีครอบครัวใหม่อยู่กับแม่เลี้ยง ส่วนน้องสาวผมอยู่กับลุงกับป้า ญาติทางฝั่งแม่ และแม่ผมก็มีครอบครัวใหม่อยู่กับพ่อเลี้ยงและยาย ผมก็พูดให้พ่อกับน้าฟังว่าถ้าต่างคนต่างคุยกันดีๆมันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก น้าผมก็บอกผมว่า "หรือจะให้กูจ้างคนกระทืบน้องสาวหล่ะ เอามั้ย!!! เห็นแก่พ่อเฉยๆหรอกกูเลยยังไม่ทำ" พ่อผมก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อรู้เรื่องนี้ เหมือนตอนนี้น้าผมมีอำนาจใหญ่สุดในบ้าน เป็นเพราะตัวน้าผมมีฐานะมีเงินเลยทำให้ทุกคนในบ้านเป็นแบบนี้ได้ใช่มั้ย น้าผมออกจากกลุ่มแชทครอบครัว รวมทั้ง อา ย่า และลูกสาวน้า ออกไปสร้างกลุ่มใหม่

เรื่องที่สาม จบจากน้าผม ก็มาเรื่องผมกับอา ผมจะชอบเล่นเกมส์กับเพื่อนช่วงดึกๆ แล้วผมจะชอบเผลอตัวคุยกันเสียงดัง ด้วยความตื่นเต้นและความลืมตัว ก็เสียงดังจนอาผมมาบอกให้ผมเบาๆเสียงหน่อย ผมก็พยายามเบาเสียง แต่มันก็จะเผลอตัวตลอด ผมก็ไม่รู้จะทำไง พอเล่นเกมส์ผมจะมีสมาธิกับเกมส์จนลืมรอบข้าง จนวันหนึ่งผมมีปัญหาทะเลาะกับอา อาผมบอกว่าเงียบๆหน่อย คนทำงานเค้าต้องการพักผ่อนจะหลับจะนอน เบาเสียงไม่ได้หรอ ด้วยความที่ผมหงุดหงิด และอารมณ์ร้อนตอนนั้น ผมก็เลยตอบไปว่าก็คุยกับคนในทีม คุยกับเพื่อน มันก็ต้องใช้เสียงป่ะวะ ถ้าไม่พูดให้มีเสียงมันจะฟังกันรู้เรื่องมั้ย ไม่ไหวก็ใส่หูฟัง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมผิด แต่มันทำไงได้ ผมอยู่ในห้องของผม ใส่หูฟังเล่นเกมส์ มันก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าเสียงตัวเองดังแค่ไหน จนอาผมไปคุยกันในกลุ่มแชทใหม่ของครอบครัว ว่าผมพูดอะไรยังไง ไอหลานเวรตะลัย เด๋วจะอยู่ไม่ได้ คอยดูเถอะ ถ้ามีอีกก็คว่ำบาตร น้าผมก็ด่าผมด่าน้องสาวน้องชายผมสารพัด ว่าพวกผมเลว พวกผม คนชั่วๆแบบนี้ปล่อยให้ลอยนวลได้ยังไง ย่าผมก็ว่า บอกพ่อแม่มัน ให้พ่อแม่มันอบรมสั่งสอน แล้วลูกสาวน้าก็ว่า งั้นเรามาขายบ้านนั้นกันเถอะ ซึ่งปู่ผมเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ อาผมเอาบัตร ATM ปู่กดตังค์ออก 6 หมื่นเกลี้ยงบัญชี แล้วไม่คืนเงินปู่ น้าผมก็บอกว่าไม่ต้องคืนเงินปู่ เอามาเก็บไว้ที่ย่า แต่จริงๆเงิน 6 หมื่นมันหมดไปแล้ว อาผมซื้อไอโฟน ทีวีจอใหญ่ให้แฟนอา น้าผมรวยนะ ออกมอไซด์ให้ลูกสาวน้าคันหนึ่ง ออกรถยนต์ให้ตัวเองคันหนึ่ง น้าผมบอกแฟนเก่าแกว่าถ้าไม่ส่งเงินให้ลูก ไม่ตามใจลูกก็ไม่ต้องนับว่าเป็นพ่อลูกกัน ซึ่ง กล้องถ่ายรูป 3-4 ตัว กล้องโกโปร ขาตั้งกล้อง เลนกล้อง คอมสองเครื่อง โน๊ตบุ๊คหนึ่งเครื่อง โทรศัพท์ไอโฟน ซัมซุง อย่างละเครื่อง

ผมเครียดมากที่ครอบครัวผมเป็นแบบนี้ต่างจากแต่ก่อนมาก ทุกวันนี้เหยียบย้ำใครได้ก็ต้องเอาให้ตาย ผมก็คือหนึ่งในนั้น พ่อผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง แม่ผมก็ไม่เอาผมตั้งแต่เด็กแล้ว ซึ่งถ้าโดนคว่ำบาตรผมก็ต้องถูกไล่ออกจากบ้านให้ไปอยู่ที่อื่น ซึ่งผมไม่มีที่ไปและผมก็ไปอยู่กับแม่และพ่อไม่ได้ ผมไม่ถูกกับแม่เลี้ยงและแม่ผมเองก็ไม่ต้องการให้ผมไปอยู่ด้วย ผมเครียดตั้งแต่เด็ก เพราะตอนเด็กๆ ปู่ย่าทะเลาะกันบ่อยแทบจะทุกวัน ด่ากันทะเลาะกัน จนผมโตมา อากับพ่อผมก็ทะเลาะกันเรื่องยืมเงิน น้าผมก็ทะเลาะกะทางบ้านบ่อย ทั้งปู่ ย่า พ่อผม อา ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไงให้ชีวิตตัวเอง

ผมเป็นคนที่ทำงานไม่ได้เรื่องผมไม่ทนงาน โดนติโดนว่าผมก็ไม่อยากทำแล้ว ผมทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ผมจิตใจอ่อนไหวง่าย ใครด่าว่าผม ผมก็เศร้าเสียใจ ผมเป็นไบโพล่า และโรคซึมเศร้า ผมเครียด ผมเศร้า ผมเสียใจมาตลอด ชีวิตผมแย่ลงเรื่อยๆ ครอบครัวทะเลาะแตกแยกกัน มีพรรคมีฝ่าย ญาติพี่น้องทะเลาะกันแยกกันอยู่ แต่ก็ยังคงนินทาว่ากันอยู่ตลอด ผมเคยบอกทางครอบครัวผมนะว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ผมเป็นไบโพล่า แต่น้าผมจะชอบว่าผม ผมสำออย ผมแกล้งผมโกหกผมไม่ได้เป็นจริงหรอก แต่อาการผมจู่ๆมันก็เศร้า จู่ๆมันก็เสียใจ พอเวลาจะอารมณ์ดีก็ดีสุดๆ เศร้าก็อยากตาย ไม่อยากอยู่บนโลก และก็อาการเด๋วดีเด๋วร้าย อารมณ์สองขั้ว ผมไม่ไปหาหมอ ผมไม่ชอบการอยู่ในที่คนเยอะๆ ผมตาลายปวดหัว ผมไม่ชินกับการอยู่ในที่แบบนั้น ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง

ผมมีความฝันว่าผมอยากทำช่องยูทูป อยากแคสเกมส์ อยากถ่ายรูป ตัดต่อวิดีโอ ผมบอกกับครอบครัวผม ครอบครัวผมก็บอกว่า ทำไม่ได้หรอก หาอย่างอื่นทำดีกว่า ทำแบบนี้ไปก็ไม่รุ่งหรอก อย่างเองจะไปทำอะไรได้ ในชีวิตนี้ ผมก็น้อยใจนะคับ ที่ผมไม่มีใครสนับสนุนเหมือนทางลูกสาวน้า ผมไม่มีกล้อง ไม่มีคอมดีๆใช้ทำงาน ผมใช้แค่โทรศัพท์ ผมเคยลองทำคลิปลงยูทูป น้าผมก็บอกว่าไม่มีใครดูเองหรอก ทำยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จอะไรหรอก ส่วนมากคำดูถูกแต่ละอย่างจะมาจากน้าผมทั้งหมด ผมไม่เข้าใจไม่สนับสนุนไม่พอยังจะมาดูถูกกันอีก ผมเคยขอให้น้าช่วยสนับสนุนออกกล้องให้ผมตัวหนึ่งผมจะเก็บตังค์ส่งผ่อนน้าผม น้าผมก็ไม่เอาไม่ช่วย นอกจากจะไม่ช่วยแล้วมาตอกย้ำกัน ความเป็นผู้ใหญ่มันคืออะไรกันหรอคับ แบบอย่างที่ควรจะเป็นมันเป็นแบบไหนคับ

กดดันเด็ก เด็กโตมาในสภาวะแวดล้อมแบบนี้ แล้วผมทำตัวไม่ดี มันอยู่ที่พ่อแม่ผมเลิกกันแตกแยกกันแล้วไม่สนใจลูก ไม่เลี้ยงดูสั่งสอนลูกใช่มั้ยคับ ผมเลว ผมชั่ว มันอยู่ที่ตัวผม แล้วที่ผมเป็นแบบนี้ผมอยากเป็นนักหรอ ผมเคว้งคว้างไม่มีใครใส่ใจสนใจผม ผมคบเพื่อนก็หาว่าแต่ผมคบเพื่อนเลวๆ ทั้งๆที่เพื่อนผมไม่เคยชวนผมไปกินเหล้า สูบบุหรี่ ดูดยา มันแค่ชวนผมไปเล่นเกมส์ มันเลวขนาดนั้นเลยหรอ ผมคับแค้นใจมาก ในหัวผมคิดแต่ว่าผมแค้นจนอยากจะฆ่าอากับน้าผมให้ตายๆไปซะ หรือขอให้น้ากับอาผมตายๆไปซะ ผมเกลียดคนแบบนี้ คนไม่ผิดต้องยอมรับว่าผิดหรอ ผมทำดีไม่มีใครมองว่าดี ผมช่วยเหลือคนอื่น ผมช่วยเหลือเพื่อน ผมมีน้ำใจ ก็ว่าผม จะไปช่วยเหลือทำไม จะไปมีน้ำใจทำไม เอาตัวเองให้รอดก่อน คือผมต้องเป็นคนยังไง

ผมไม่รู้จะทำยังไง จะเดินทางเส้นไหน จะไปต่อยังไง อนาคตผมมันริบหรี่ ผมมีวุฒแค่ ม.6 กศน. ผมไปไหนไกลจากบ้านไม่ได้เพราะผมไม่มีทุน ไม่มีใครสนับสนุน ให้ผมหางานทำแถวบ้านหาเงินเอง ละค่อยไปหางานที่อื่นทำ ผมสมัครงานไปเอกสาร 20-30 ชุด ไม่มีที่ไหนตอบรับผมเลย ลงเซเว่นก็บอกจะติดต่อกลับมา ผ่านมานานเกินรอ ก็ไม่มีวี่แวว แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมสับสนในตัวเองมาก

ชีวิตนี้ผมจะใช้มันต่อไปยังไงหรือผมควรจะจบชีวิตผมลงแค่เท่านี้ เพราะอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์เหมือนที่น้าผมบอก

ผมมีพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน 3 คน ผมเป็นคนโตชื่อมิ้งค์เป็นผู้ชาย คนกลางชื่อไมด์เป็นผู้ชาย คนเล็กชื่อมิวเป็นผู้หญิง และพ่อกับแม่เลี้ยงก็มีลูกด้วยกัน ชื่อมิ้นท์เป็นผู้หญิง แม่เลี้ยงมีลูกติดชื่อฝ้าย ส่วนแม่ผมไม่มีลูกกับพ่อเลี้ยงเพราะแม่ผมทำหมัน ผมเคยไปอยู่กับพ่อกับแม่เลี้ยง ที่บ้านนั้นมีกิจการธุรกิจของครอบครัว พ่อกับแม่เลี้ยงเปิดร้านเน็ตร้านเกมส์ เปิดร้านอาหารตามสั่ง ร้านกับข้าว ร้านก๋วยเตี๋ยวก๋วยจั๊บ ลูกชิ้นทอด น้ำปั่น ผมก็ช่วยงานยกน้ำให้พ่อ ช่วยเสริฟ ขี่รถไปซื้อของ ช่วยทอดลูกชิ้น ทำน้ำปั่น ช่วยพ่อทำกับข้าว ช่วยเก็บของยกถังแก๊ส น้องชายผมเฝ้าแค่ร้านเกมส์ เล่นเกมส์ กิน นอน ตื่นบ่ายๆ เย็นๆ ทำแบบนี้วนไป น้องมิ้นท์กลับจากโรงเรียนก็เล่นเกมส์ กิน ทำการบ้าน นอน น้องฝ้ายเรียนเสร็จกลับบ้านมาก็คุยโทรศัพท์กับแฟน อยู่แต่ในห้อง ออกมากินข้าวแล้วกลับเข้าห้องคืน น้องสาวผมอยู่กับลุงกับป้านานๆทีได้เจอกัน ผมทำงานช่วยพ่อก็เยอะ ได้ค่าแรงจากพ่อ 60 บาท น้องชายผมนั่งเฝ้าร้านเน็ตร้านเกมส์อย่างเดียว ได้ 60 บาทเท่ากัน ผมน้อยใจผมเหนื่อย ผมเลยขอกลับมาอยู่กับปู่ย่าคืน

ปู่ย่าผมก็ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อหรือกับแม่ แม่ก็ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อ พ่อก็ไล่ให้ไปอยู่กับแม่ ลุงกับป้าก็ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อ ต่างคนต่างโยนซึ่งกันและกัน ผมน้อยใจชีวิตตัวเองมาก ที่ผมเจอเรื่องราวแบบนี้ ผมเครียดผมคิดมาก ผมนั่งพิมพ์ไปนั่งคิดไป ผมว่าทุกคนที่อ่านก็น่าจะงงกันบ้างว่าผมพิมพ์อะไรมา

แต่ผมต้องการระบายความรู้สึกของผม

ผมชื่อมิ้งค์ ปัจจุบันอายุ 22 เข้า 23 เรียนจบแค่ ม.6 กศน. ไม่มีงานทำ ไม่มีอะไรดี ที่สำคัญ ผมไม่ค่อยมีเพื่อนตั้งแต่เด็ก โตมาเพื่อนก็มีน้อย ปัจจุบันเพื่อนเหลือแค่ 2 คนคับ ผมทำกระทู้นี้มา ผมอยากรู้ทางออกของชีวิตว่าผมจะไปต่อยังไง หรือควรจบชีวิต ขอบคุณทุกคนที่รับฟังคับ