ผมอยากจะมาเล่าประสบการณ์ความรักที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเมื่อคนอื่นได้อ่าน
ผม คบกับแฟนมา7-8ปีละ ช่วงเวลาที่เราคบกันก็มีดีบ้าง เสียบ้าง แต่เราก็มีกันถึงผ่านมาได้ อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นปล่อยมือเพราะเราต่างง้อกัน(ถึงส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายทำผิดก่อนเสมอไม่ว่าจะเรื่องเที่ยว ผญ เหล้า ฯ )แต่ผมก็ตามอารมณ์ ภาษาวัยรุ่น ตอนนี้ผมเพิ่งอายุ 24 เอง เขาเพิ่งจะบอกเลิกผม เมื่อช่วงกันยาที่ผ่านมา เรื่องก็มีอยู่ว่า (ขอย้อนสักนิด) เมื่อก่อนผมเคยนอกใจเขาหลายครั้ง แต่เขาก็เคยเหมือนกัน แต่ผมจะบ่อยกว่า เราก็ต่างคนต่างง้อกันให้อภัยกัน จนเข้าปีที่หก ผมจะต้องไปเป็นทหาร ก่อนเข้าไปผมคิดในใจว่าถ้าเขาไม่ทิ้งเราไปมีคนอื่น ผมอยากจะแต่งงานกับเขา เราทั้งคู่ได้สัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน พอผมเข้าไปในค่าย ความรู้สึก ความคิดผมได้เปลี่ยนไป ผมอยากจะดูแลเธออยากให้เธอมาเป็นคู่ชีวิต ผมฝึกจบสองเดือนกลับบ้านรอบแรก ผมเปลี่ยนตัวเอง รักเธอมากขึ้น ดูแลเอาใจใส่เธอมากขึ้นแบบที่ไม่ค่อยได้ทำ จนเธอตกใจเลยถามว่าช่วงโปรไหม ผมก็บอกป่าวเลย ที่ทำเพราะรัก อยากให้อยู่ด้วยกันไปตลอด
พอกลับเข้าค่ายไป สักพักนึง มีเพื่อนคนนึงโทรมาหาผม มาเล่าความจริงให้ผมฟัง ว่าเธอคุยกับ ผช อื่น และไปเที่ยวด้วยกัน คือผมซ็อตมากพอรู้เรื่อง ผมโครตเสียใจ เคยคิดไม่อยากอยู่ด้วยซ้ำ ผมพาลโกรธทุกคนที่รู้เรื่องแล้วไม่ยอมบอกผม แต่พอเวลาผ่านไปผมได้คุยกับพี่ผม เขาบอกว่า อย่างน้อยเราก็ยังเหลือครอบครัว อย่าไปมัวเสียใจกับ ผญ คนเดียว คำพุดนี้เลยทำให้ผมคิดได้ ผมก็ลองทำใจ เธอก็ง้อผมนะ ขอโทษทุกอย่างผมให้อภัยเธอ แต่ผมไม่ได้รักเธอเหมือนเดิม ผมรักเธอแต่เผื่อใจไว้มากกว่า จนกะทั้ง ผมเป็นทหารได้1ปี ผมได้เรียนรุ้อะไรหลายๆอย่างที่ได้เป็นทหาร พอผมปลดออกมา ผมคิดไว้ว่าจะไปหางานที่อื่นทำแต่เธอบอกว่าเธอได้งานใกล้บ้านถ้าผมจะหนีไปทำที่อื่นก็คิดเอา ผมเลือกที่อยู่ที่บ้านเงินเดือนไม่กี่บาท แล้วมีอยู่วันนึงผมมาเจอว่าเธอกลับไปคุยกับคนนั้นอีก ทำให้ผมผิดหวังมากกว่าเดิม ผมเปลี่ยนไปจากกระทำของเธอ (ผมผิดมากไปหรือป่าว) ผมชินจนเธอรู้สึกได้ ผมไม่นอนกอดเธอ2อาทิตได้ ปกติเราจะนอนกอดกันตลอด จนพอเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มที่จะเที่ยวกลางคืนบ่อยขึ้น ผมเริ่มที่จะไม่ค่อยกลับบ้านไว แล้วพอมาวันนึง เธอบอกกับผมว่าเธออยากใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ทั้งที่ เราอยู่ด้วยกันเกือบ8ปี อยู่ดีจะอยากอยู่คนเดียว ผมก็ไม่อยากให้เราเลิกกัน ผมก็ตามง้อเธออยู่หลายอาทิต ผมไปนั่งรอเธอที่ผับ ไปนั่งรอที่ทำงาน เธอก็ยังเลือกคำตอบเดิม จนผมมาเจอเข้าว่าเธอมีคนอื่นอยู่ ทำให้ผมตัดใจจากเธอได้ง่ายขึ้น แต่เพราะเธอมีคนอื่นผมต้องเลือกจากไปทั้งที่ยังรักอยู่ ผมร้องให้ทุกวัน พอเราเลิกกัน ผมก็มี คนคุยอยู่บ้างแต่ก็นะ ทุกคนไม่ว่าจะคุยกันแบบไหน ผมก็โดนทิ้งตลอด ตอนนี้ผมโสดได้เกือบ6เดือนละ. จนทำให้ผมเริ่มที่จะกลัวความรักละ ทุกวันเนี่ย ผมเหงาตลอด ผมไม่รู้จะไปพุดให้ใครฟัง (ผมมีเพื่อนนะ ระบายได้)แต่ก็อย่างว่า เพื่อนผมก็มีแหนมีครอบครัวกันหมดแล้วจะให้ผมไประบายๆทุกวันก็ไม่ใช่เราเกรงใจ เพื่อนไม่อยากให้ใครมาเห็นเราเศร้า ผมไม่รู้จะทำไง ผมอยากไปให้ไกลจากคนรู้จักไปหางานทำไกลๆต่างจังหวัดไรงี้ ผมแค่อยากมาระบาย ผมเครียดมากๆทุกวันนี้ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ
ความในใจ
ผม คบกับแฟนมา7-8ปีละ ช่วงเวลาที่เราคบกันก็มีดีบ้าง เสียบ้าง แต่เราก็มีกันถึงผ่านมาได้ อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นปล่อยมือเพราะเราต่างง้อกัน(ถึงส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายทำผิดก่อนเสมอไม่ว่าจะเรื่องเที่ยว ผญ เหล้า ฯ )แต่ผมก็ตามอารมณ์ ภาษาวัยรุ่น ตอนนี้ผมเพิ่งอายุ 24 เอง เขาเพิ่งจะบอกเลิกผม เมื่อช่วงกันยาที่ผ่านมา เรื่องก็มีอยู่ว่า (ขอย้อนสักนิด) เมื่อก่อนผมเคยนอกใจเขาหลายครั้ง แต่เขาก็เคยเหมือนกัน แต่ผมจะบ่อยกว่า เราก็ต่างคนต่างง้อกันให้อภัยกัน จนเข้าปีที่หก ผมจะต้องไปเป็นทหาร ก่อนเข้าไปผมคิดในใจว่าถ้าเขาไม่ทิ้งเราไปมีคนอื่น ผมอยากจะแต่งงานกับเขา เราทั้งคู่ได้สัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน พอผมเข้าไปในค่าย ความรู้สึก ความคิดผมได้เปลี่ยนไป ผมอยากจะดูแลเธออยากให้เธอมาเป็นคู่ชีวิต ผมฝึกจบสองเดือนกลับบ้านรอบแรก ผมเปลี่ยนตัวเอง รักเธอมากขึ้น ดูแลเอาใจใส่เธอมากขึ้นแบบที่ไม่ค่อยได้ทำ จนเธอตกใจเลยถามว่าช่วงโปรไหม ผมก็บอกป่าวเลย ที่ทำเพราะรัก อยากให้อยู่ด้วยกันไปตลอด
พอกลับเข้าค่ายไป สักพักนึง มีเพื่อนคนนึงโทรมาหาผม มาเล่าความจริงให้ผมฟัง ว่าเธอคุยกับ ผช อื่น และไปเที่ยวด้วยกัน คือผมซ็อตมากพอรู้เรื่อง ผมโครตเสียใจ เคยคิดไม่อยากอยู่ด้วยซ้ำ ผมพาลโกรธทุกคนที่รู้เรื่องแล้วไม่ยอมบอกผม แต่พอเวลาผ่านไปผมได้คุยกับพี่ผม เขาบอกว่า อย่างน้อยเราก็ยังเหลือครอบครัว อย่าไปมัวเสียใจกับ ผญ คนเดียว คำพุดนี้เลยทำให้ผมคิดได้ ผมก็ลองทำใจ เธอก็ง้อผมนะ ขอโทษทุกอย่างผมให้อภัยเธอ แต่ผมไม่ได้รักเธอเหมือนเดิม ผมรักเธอแต่เผื่อใจไว้มากกว่า จนกะทั้ง ผมเป็นทหารได้1ปี ผมได้เรียนรุ้อะไรหลายๆอย่างที่ได้เป็นทหาร พอผมปลดออกมา ผมคิดไว้ว่าจะไปหางานที่อื่นทำแต่เธอบอกว่าเธอได้งานใกล้บ้านถ้าผมจะหนีไปทำที่อื่นก็คิดเอา ผมเลือกที่อยู่ที่บ้านเงินเดือนไม่กี่บาท แล้วมีอยู่วันนึงผมมาเจอว่าเธอกลับไปคุยกับคนนั้นอีก ทำให้ผมผิดหวังมากกว่าเดิม ผมเปลี่ยนไปจากกระทำของเธอ (ผมผิดมากไปหรือป่าว) ผมชินจนเธอรู้สึกได้ ผมไม่นอนกอดเธอ2อาทิตได้ ปกติเราจะนอนกอดกันตลอด จนพอเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มที่จะเที่ยวกลางคืนบ่อยขึ้น ผมเริ่มที่จะไม่ค่อยกลับบ้านไว แล้วพอมาวันนึง เธอบอกกับผมว่าเธออยากใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ทั้งที่ เราอยู่ด้วยกันเกือบ8ปี อยู่ดีจะอยากอยู่คนเดียว ผมก็ไม่อยากให้เราเลิกกัน ผมก็ตามง้อเธออยู่หลายอาทิต ผมไปนั่งรอเธอที่ผับ ไปนั่งรอที่ทำงาน เธอก็ยังเลือกคำตอบเดิม จนผมมาเจอเข้าว่าเธอมีคนอื่นอยู่ ทำให้ผมตัดใจจากเธอได้ง่ายขึ้น แต่เพราะเธอมีคนอื่นผมต้องเลือกจากไปทั้งที่ยังรักอยู่ ผมร้องให้ทุกวัน พอเราเลิกกัน ผมก็มี คนคุยอยู่บ้างแต่ก็นะ ทุกคนไม่ว่าจะคุยกันแบบไหน ผมก็โดนทิ้งตลอด ตอนนี้ผมโสดได้เกือบ6เดือนละ. จนทำให้ผมเริ่มที่จะกลัวความรักละ ทุกวันเนี่ย ผมเหงาตลอด ผมไม่รู้จะไปพุดให้ใครฟัง (ผมมีเพื่อนนะ ระบายได้)แต่ก็อย่างว่า เพื่อนผมก็มีแหนมีครอบครัวกันหมดแล้วจะให้ผมไประบายๆทุกวันก็ไม่ใช่เราเกรงใจ เพื่อนไม่อยากให้ใครมาเห็นเราเศร้า ผมไม่รู้จะทำไง ผมอยากไปให้ไกลจากคนรู้จักไปหางานทำไกลๆต่างจังหวัดไรงี้ ผมแค่อยากมาระบาย ผมเครียดมากๆทุกวันนี้ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ