วันวาเลนไทน์ปีนี้เป็นปีแรกของผมกับพี่ลูกเจี๊ยบครับ ผมก็ต้องทำให้มันโรแมนติกสักนิดนึง ผมชวนพี่ลูกเจี๊ยบมาทานอาหารที่คอนโดผม ส่วน ‘ผู้ร่วมห้อง’ นะเหรอ ครั้งนี้บอกจะขอทำเพื่อผม หลังจากที่แกล้งผมมาตลอด ผมซาบซึ้งจนน้ำตานอง
พี่ลูกเจี๊ยบบอกว่าจะมาหาผมเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปรับเขา พี่ลูกเจี๊ยบของผมเป็นสาวสตรองนะครับ ผมรู้สึกว่าพี่ลูกเจี๊ยบควรจะเอาชื่อพี่มาให้ผมและพี่ควรจะเปลี่ยนชื่อเป็นแม่ไก่ที่พร้อมจะปกป้องผมเสมอน่าจะดีกว่า เฮ้อ..ว่าแล้วก็คิดถึงคนของใจจังเลย
ผมตรวจเช็ครอบที่14 ตัวเลขสวยให้ตรงกับวันพิเศษซะหน่อย
อาหารพร้อม
เทียนพร้อม
ดอกไม้พร้อม
น้ำหอมพร้อม
วันนี้จะต้องเป็นวันวาเลนไทน์ที่โรแมนติกที่สุดของผมและพี่ลูกเจี๊ยบ จิ๊บ จิ๊บ อย่างแน่นอน และพอเสร็จหลังอาหารก็จะถึงเวลา.....หึหึ ผมน่ะ เตรียมเสียตัวเต็มที่ครับ [ติณน์ยืนหัวเราะกับความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกหลายสายตาจับจ้องอยู่]
กริ๊งๆ เสียงออดประตู
มาแล้วๆๆ พี่ลูกเจี๊ยบมาแล้วครับ ผมต้องรีบออกไปต้อนรับ
ก่อนเปิดประตู ผมคิดถึงหนังที่เคยดู พระเอกจะสูดลมหายใจเข้าไป 1 ทีลึกๆด้วย แล้วค่อยเปิดมาเจอนางเอกในชุดเดรสอ่อนหวาน และนางเอกจะส่งมอบรอยยิ้มให้ เฮ้อ..คิดแล้วก็ทำตามซะด้วย
ผมเปิดประตูออกมา.....เหมือนในหนังเลยครับ
นางเอกยืนอยู่ เอ๊ะ....นางเอกผม!?!?!
“ติณน์...ช่วยพี่หน่อย”
นั่นเสียงนางในฝันของผมนี่นา
ผมรีบช่วยเธอถือ ‘ของ’ เข้าห้อง แต่ผมสงสัย ‘ของ’ ที่ผมถืออยู่มาก
“ของขวัญวันวาเลนไทน์จ้ะ”
นางในฝันบอกผมนะ แล้วตาเธอมองที่ ‘ของ’ นั่น
ผมอึ้งไปเลย ต้องเปิดตำราเล่มไหนดูถึงจะให้ของชิ้นนี้ในวันวาเลนไทน์
“ไม่ชอบหรอ?”
ผมมองหน้านางในฝัน ไม่....ผมจะไม่ทำให้นางในฝันของผมเสียใจ
“ชอบสิครับ แต่ทำไมพี่ลูกเจี๊ยบให้มาทั้งแบบนี้ครับ”
“ไม่ดีหรอ?”
“ก็ เอ่อ...”
“คริคริ ฮ่าๆๆ ชู่ๆๆๆๆๆ”
เอ๊ะเหมือนผมได้ยินเสียงใครหัวเราะ แต่พี่ลูกเจี๊ยบทำหน้าปกติก็แสดงว่าไม่น่าจะมี
“ไปกัน”
ยังไม่ทันจะอะไรพี่ลูกเจี๊ยบจูงผมไปที่ระเบียง
“มาช่วยกันปลูกไง”
ผมถึงบางอ้อทันที พี่ลูกเจี๊ยบจะให้ปลูกต้นทานตะวันด้วยกันนี่เอง
“ที่พี่ไม่ได้ให้เป็นช่อหรือดอกเพราะว่าแปปเดียวมันก็เหี่ยวแล้ว ให้เป็นต้นค่อยๆดูมันเจริญเติบโตไปด้วย ดีไหม”
ผมที่กำลังจะเอาต้นไม้ใส่ลงไปในกระถางชะงักเลย
และแล้วก็อดไม่ได้ที่จะ......
น้ำตาไหล
“พี่ลูกเจี๊ยบ! ฮึก...อยากให้ความรักเรา..ฮึก..ค่อยๆเติบโต...ฮึก....เหมือนต้นนี้ใช่ไหมครับ?”
‘ฮ่าาๆๆๆ เงียบๆดิวะเดี๋ยว
รู้’
เอ๊ะ! ผมหูฝาดอีกแล้วหรอ อ๋อ นี่อยู่ระเบียง สงสัยห้องข้างๆก็ฉลองวันวาเลนไทน์เหมือนกัน
“อืม...ดีไหมละ?” ลูกเจี๊ยบคิดคนละอย่างกับติณน์ไกลมาก เธอคิดว่าจัดช่อดอกไม้ดีๆก็หลายพัน ซื้อดอกเดียวก็ยังหลายร้อย วาเลนไทน์กุหลาบแพง เอาต้นดอกทานตะวันแทนแล้วกัน ความหมายดีราคาย่อมเยาว์ แต่เด็กน้อยจะคิดอย่างนั้น....ก็ไม่เป็นไร
ผมตอนนี้ตื่นตันมาก ไม่คิดว่าผู้หญิงเย็นชาอย่างพี่ลูกเจี๊ยบจะมีความโรแมนติกกับคนอื่นเขาด้วยผมรีบจัดการกับต้นไม้แล้วพาพี่ลูกเจี๊ยบไปที่โต๊ะอาหาร เรารับประทานและคุยกันอย่างสนุกสนาน......โอเคครับ ผมสนุกมากคนเดียวก็ได้ แต่ทำให้พี่ลูกเจี๊ยบมีรอยยิ้ม ท่าบ้าบออะไรผมก็ทำ ผมรู้สึกได้ยินเสียงแปลกๆอีกแล้ว ผมว่าพรุ่งนี้คงต้องไปหาหมอสักหน่อย
หลังจากทานอาหารผมพาพี่ลูกเจี๊ยบมาที่โซฟา แล้วเปิดหนังรักโรแมนติกที่เตรียมไว้
พอถึงฉากที่พระเอกจุ๊บนางเอก ผมก็หน้าแดงเลย แล้วจู่ๆ ก็
พี่ลูกเจี๊ยบจุ๊บ...ไม่ๆ ไม่ใช่จุ๊บ นี่มันเป็นจุ๊บแบบเลเวลอัพด้วย!!!
ผมตกใจตาโตเลย แต่
“หลับตา”
เสียงของนางฟ้านางสวรรค์ของผมดังขึ้น ผมรีบหลับตาเลย และก็กรี๊ดอยู่ในใจ
ผ่านไปแค่ 3.18 วินาที ทำไมผมถึงรู้เวลาละเอียดขนาดนี้นะหรอ ก็เพราะคนจับเวลาเดินออกมาอยู่หน้าผมแล้วไงครับ ผมสะดุ้งกอดพี่ลูกเจี๊ยบไว้เลย
“หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ ๆๆๆ” กลุ่มเทเลทับบี้ประสานเสียง
“ไหนพวกบอกจะให้กูกับพี่ลูกเจี๊ยบมีวันวาเลนไทน์ครั้งแรกในชีวิตด้วยกันแบบไม่มีวันลืมไง ไอ้เทเลทับบี้”
*เทเลทับบี้ ตัวป่วนทั้ง 4 มี พลกร(เดี่ยว) ศรัน(วิว) ปนิตา(ตา) และ ปองภพ(แหลม)*
เดี่ยว: “นี่ไง ไม่มีวันลืมเลย ถ้าลืม พวกกูก็ช่วยจำไง คอยเตือน ไม่มีวันลืม แต่ถ้าพวกกูใครลืม นี่ดู กูอัดไว้เรียบร้อย เดี๋ยวกูทำมินิมิวสิควีดีโอให้เลย ไม่มีลืมแน่นอนเพื่อน”
ผมกำมือแน่น พวกมัน...จะอยู่ทำไม
กฤต: “พี่ไม่เกี่ยวเรื่องนี้นะ พี่มารอรับซินเดอเรล่ากลับบ้าน”
ติณน์: “แต่พี่กฤต ซินเดอเรล่า เที่ยงคืนนะพี่ นี่สามทุ่ม ผมยังมีเวลาอีก สามชั่วโมง สามชั่วโมงนี่ทำไรได้เยอะแยะเลย”
กฤต: “เสียใจด้วยนะติณน์ เพราะพี่เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ซินเดอเรล่ากับเทเลทับบี้ทั้ง 4 นี่เลยเวลาเด็กๆดูเทเลทับบี้ด้วยนะ พี่เป็นคนใจดี ให้เกินมาตั้งหลายชั่วโมง แกควรจะดีใจไว้นะ”
กลุ่มเทเลทับบี้ เหมือนมีชีวิตเกิดมาเพื่อหัวเราะผมแล้วก็ตายจากไป พวกมันหัวเราะกันไม่หยุด
ติณน์: “แต่ซินเดอเรล่ายังทิ้งรองเท้าแก้วไว้ให้เจ้าชายนะพี่”
กฤต: “อะๆๆลูกเจี๊ยบ เราจะทิ้งอะไรให้ไอ้ติณน์”
ลูกเจี๊ยบหยิบของชิ้นหนึ่งจากกระเป๋ากระโปรงของเธอออกมา แล้วยื่นให้ผม ผมใจเต้นแรงมาก มันคือกล่องที่ใส่แหวน
วินาทีนั้นผมแทบจะประกาศให้ทั้งโลกได้รับรู้ ผมมีคนจองแล้วโว้ย ติณน์ มนัสสุนทร ถูกจองโดย กฤติกา ตรีไพศาลกุล ผมรับมาอย่างเขินๆ พี่ลูกเจี๊ยบส่งรอยยิ้มเพชรฆาตมาให้ผมทีหนึ่งก่อนเดินออกไปกับพี่กฤต
“เปิดเลยๆๆๆๆ” กลุ่มเทเลทับบี้ทั้ง 4
ติณน์: นี่มันความลับระหว่างผมกับพี่ลูกเจี๊ยบหรือเปล่านะ เป็นเทเลทับบี้ แล้วยังอยากจะเป็นอภินิหารสี่ตัวมารอีกหรอไง
ผมก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ แต่มือก็เปิดโชว์นะ ของแบบนี้ต้องโชว์ เดี๋ยวจะเอาให้ร้องว้าวกันให้หมด
ผมเปิดปุ๊ป อ้าว!! เอ๊ะ!! เสียงร้องว้าวละ ทำไมมีแต่เสียงหัวเราะของพวกตัวมารนี่
ใช่ครับ!! พวกมันหัวเราะของขวัญที่นางฟ้านางสวรรค์ของผมให้มา
ผมหยิบมาแล้วท่องนะโมตัสสะ
แล้วค่อยใส่ที่คอ
ครับ!!! โรแมนติกมากครับวันวาเลนไทน์ของผม นางฟ้านางสวรรค์ของผมให้สร้อยพระผมมา เดาว่าน่าจะปลุกเสกมาแล้วด้วย ยิงไม่เข้าแน่นอนครับ
พลกร: “โอ๊ย!! ไอ้วิว กูไม่ไหวแล้ว ขำไม่ไหวแล้ว ถ้ากูขำตาย ไปบอกพี่ลูกเจี๊ยบขอค่าทำขวัญด้วยนะ ข้อหาฆาตรกรรมกูแบบไม่ได้ตั้งใจ”
ติณน์: “เดี๋ยวกูจองศาลาให้พวกเรียงตัวเลย”
แล้วผมก็เดินกลับเข้าห้องของผม แทนที่พวกมันจะสำนึก
หัวเราะดังกว่าเดิมจนห้องข้างๆต้องมาบอกให้เงียบๆรบกวนเขา
วันวาเลนไทน์แรกของผมและพี่ลูกเจี๊ยบ ผมจำ.....ไม่มีวันลืม.....เลยครับบบบบบบบ
วันวาเลนไทน์เลยแต่งตอนพิเศษออกมา สาระไม่มีเลยค่ะ อ่านเพื่อความบันเทิงเนอะ
พี่ลูกเจี๊ยบบอกว่าจะมาหาผมเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปรับเขา พี่ลูกเจี๊ยบของผมเป็นสาวสตรองนะครับ ผมรู้สึกว่าพี่ลูกเจี๊ยบควรจะเอาชื่อพี่มาให้ผมและพี่ควรจะเปลี่ยนชื่อเป็นแม่ไก่ที่พร้อมจะปกป้องผมเสมอน่าจะดีกว่า เฮ้อ..ว่าแล้วก็คิดถึงคนของใจจังเลย
ผมตรวจเช็ครอบที่14 ตัวเลขสวยให้ตรงกับวันพิเศษซะหน่อย
อาหารพร้อม
เทียนพร้อม
ดอกไม้พร้อม
น้ำหอมพร้อม
วันนี้จะต้องเป็นวันวาเลนไทน์ที่โรแมนติกที่สุดของผมและพี่ลูกเจี๊ยบ จิ๊บ จิ๊บ อย่างแน่นอน และพอเสร็จหลังอาหารก็จะถึงเวลา.....หึหึ ผมน่ะ เตรียมเสียตัวเต็มที่ครับ [ติณน์ยืนหัวเราะกับความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกหลายสายตาจับจ้องอยู่]
กริ๊งๆ เสียงออดประตู
มาแล้วๆๆ พี่ลูกเจี๊ยบมาแล้วครับ ผมต้องรีบออกไปต้อนรับ
ก่อนเปิดประตู ผมคิดถึงหนังที่เคยดู พระเอกจะสูดลมหายใจเข้าไป 1 ทีลึกๆด้วย แล้วค่อยเปิดมาเจอนางเอกในชุดเดรสอ่อนหวาน และนางเอกจะส่งมอบรอยยิ้มให้ เฮ้อ..คิดแล้วก็ทำตามซะด้วย
ผมเปิดประตูออกมา.....เหมือนในหนังเลยครับ
นางเอกยืนอยู่ เอ๊ะ....นางเอกผม!?!?!
“ติณน์...ช่วยพี่หน่อย”
นั่นเสียงนางในฝันของผมนี่นา
ผมรีบช่วยเธอถือ ‘ของ’ เข้าห้อง แต่ผมสงสัย ‘ของ’ ที่ผมถืออยู่มาก
“ของขวัญวันวาเลนไทน์จ้ะ”
นางในฝันบอกผมนะ แล้วตาเธอมองที่ ‘ของ’ นั่น
ผมอึ้งไปเลย ต้องเปิดตำราเล่มไหนดูถึงจะให้ของชิ้นนี้ในวันวาเลนไทน์
“ไม่ชอบหรอ?”
ผมมองหน้านางในฝัน ไม่....ผมจะไม่ทำให้นางในฝันของผมเสียใจ
“ชอบสิครับ แต่ทำไมพี่ลูกเจี๊ยบให้มาทั้งแบบนี้ครับ”
“ไม่ดีหรอ?”
“ก็ เอ่อ...”
“คริคริ ฮ่าๆๆ ชู่ๆๆๆๆๆ”
เอ๊ะเหมือนผมได้ยินเสียงใครหัวเราะ แต่พี่ลูกเจี๊ยบทำหน้าปกติก็แสดงว่าไม่น่าจะมี
“ไปกัน”
ยังไม่ทันจะอะไรพี่ลูกเจี๊ยบจูงผมไปที่ระเบียง
“มาช่วยกันปลูกไง”
ผมถึงบางอ้อทันที พี่ลูกเจี๊ยบจะให้ปลูกต้นทานตะวันด้วยกันนี่เอง
“ที่พี่ไม่ได้ให้เป็นช่อหรือดอกเพราะว่าแปปเดียวมันก็เหี่ยวแล้ว ให้เป็นต้นค่อยๆดูมันเจริญเติบโตไปด้วย ดีไหม”
ผมที่กำลังจะเอาต้นไม้ใส่ลงไปในกระถางชะงักเลย
และแล้วก็อดไม่ได้ที่จะ......
น้ำตาไหล
“พี่ลูกเจี๊ยบ! ฮึก...อยากให้ความรักเรา..ฮึก..ค่อยๆเติบโต...ฮึก....เหมือนต้นนี้ใช่ไหมครับ?”
‘ฮ่าาๆๆๆ เงียบๆดิวะเดี๋ยว
เอ๊ะ! ผมหูฝาดอีกแล้วหรอ อ๋อ นี่อยู่ระเบียง สงสัยห้องข้างๆก็ฉลองวันวาเลนไทน์เหมือนกัน
“อืม...ดีไหมละ?” ลูกเจี๊ยบคิดคนละอย่างกับติณน์ไกลมาก เธอคิดว่าจัดช่อดอกไม้ดีๆก็หลายพัน ซื้อดอกเดียวก็ยังหลายร้อย วาเลนไทน์กุหลาบแพง เอาต้นดอกทานตะวันแทนแล้วกัน ความหมายดีราคาย่อมเยาว์ แต่เด็กน้อยจะคิดอย่างนั้น....ก็ไม่เป็นไร
ผมตอนนี้ตื่นตันมาก ไม่คิดว่าผู้หญิงเย็นชาอย่างพี่ลูกเจี๊ยบจะมีความโรแมนติกกับคนอื่นเขาด้วยผมรีบจัดการกับต้นไม้แล้วพาพี่ลูกเจี๊ยบไปที่โต๊ะอาหาร เรารับประทานและคุยกันอย่างสนุกสนาน......โอเคครับ ผมสนุกมากคนเดียวก็ได้ แต่ทำให้พี่ลูกเจี๊ยบมีรอยยิ้ม ท่าบ้าบออะไรผมก็ทำ ผมรู้สึกได้ยินเสียงแปลกๆอีกแล้ว ผมว่าพรุ่งนี้คงต้องไปหาหมอสักหน่อย
หลังจากทานอาหารผมพาพี่ลูกเจี๊ยบมาที่โซฟา แล้วเปิดหนังรักโรแมนติกที่เตรียมไว้
พอถึงฉากที่พระเอกจุ๊บนางเอก ผมก็หน้าแดงเลย แล้วจู่ๆ ก็
พี่ลูกเจี๊ยบจุ๊บ...ไม่ๆ ไม่ใช่จุ๊บ นี่มันเป็นจุ๊บแบบเลเวลอัพด้วย!!!
ผมตกใจตาโตเลย แต่
“หลับตา”
เสียงของนางฟ้านางสวรรค์ของผมดังขึ้น ผมรีบหลับตาเลย และก็กรี๊ดอยู่ในใจ
ผ่านไปแค่ 3.18 วินาที ทำไมผมถึงรู้เวลาละเอียดขนาดนี้นะหรอ ก็เพราะคนจับเวลาเดินออกมาอยู่หน้าผมแล้วไงครับ ผมสะดุ้งกอดพี่ลูกเจี๊ยบไว้เลย
“หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ ๆๆๆ” กลุ่มเทเลทับบี้ประสานเสียง
“ไหนพวกบอกจะให้กูกับพี่ลูกเจี๊ยบมีวันวาเลนไทน์ครั้งแรกในชีวิตด้วยกันแบบไม่มีวันลืมไง ไอ้เทเลทับบี้”
*เทเลทับบี้ ตัวป่วนทั้ง 4 มี พลกร(เดี่ยว) ศรัน(วิว) ปนิตา(ตา) และ ปองภพ(แหลม)*
เดี่ยว: “นี่ไง ไม่มีวันลืมเลย ถ้าลืม พวกกูก็ช่วยจำไง คอยเตือน ไม่มีวันลืม แต่ถ้าพวกกูใครลืม นี่ดู กูอัดไว้เรียบร้อย เดี๋ยวกูทำมินิมิวสิควีดีโอให้เลย ไม่มีลืมแน่นอนเพื่อน”
ผมกำมือแน่น พวกมัน...จะอยู่ทำไม
กฤต: “พี่ไม่เกี่ยวเรื่องนี้นะ พี่มารอรับซินเดอเรล่ากลับบ้าน”
ติณน์: “แต่พี่กฤต ซินเดอเรล่า เที่ยงคืนนะพี่ นี่สามทุ่ม ผมยังมีเวลาอีก สามชั่วโมง สามชั่วโมงนี่ทำไรได้เยอะแยะเลย”
กฤต: “เสียใจด้วยนะติณน์ เพราะพี่เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ซินเดอเรล่ากับเทเลทับบี้ทั้ง 4 นี่เลยเวลาเด็กๆดูเทเลทับบี้ด้วยนะ พี่เป็นคนใจดี ให้เกินมาตั้งหลายชั่วโมง แกควรจะดีใจไว้นะ”
กลุ่มเทเลทับบี้ เหมือนมีชีวิตเกิดมาเพื่อหัวเราะผมแล้วก็ตายจากไป พวกมันหัวเราะกันไม่หยุด
ติณน์: “แต่ซินเดอเรล่ายังทิ้งรองเท้าแก้วไว้ให้เจ้าชายนะพี่”
กฤต: “อะๆๆลูกเจี๊ยบ เราจะทิ้งอะไรให้ไอ้ติณน์”
ลูกเจี๊ยบหยิบของชิ้นหนึ่งจากกระเป๋ากระโปรงของเธอออกมา แล้วยื่นให้ผม ผมใจเต้นแรงมาก มันคือกล่องที่ใส่แหวน
วินาทีนั้นผมแทบจะประกาศให้ทั้งโลกได้รับรู้ ผมมีคนจองแล้วโว้ย ติณน์ มนัสสุนทร ถูกจองโดย กฤติกา ตรีไพศาลกุล ผมรับมาอย่างเขินๆ พี่ลูกเจี๊ยบส่งรอยยิ้มเพชรฆาตมาให้ผมทีหนึ่งก่อนเดินออกไปกับพี่กฤต
“เปิดเลยๆๆๆๆ” กลุ่มเทเลทับบี้ทั้ง 4
ติณน์: นี่มันความลับระหว่างผมกับพี่ลูกเจี๊ยบหรือเปล่านะ เป็นเทเลทับบี้ แล้วยังอยากจะเป็นอภินิหารสี่ตัวมารอีกหรอไง
ผมก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ แต่มือก็เปิดโชว์นะ ของแบบนี้ต้องโชว์ เดี๋ยวจะเอาให้ร้องว้าวกันให้หมด
ผมเปิดปุ๊ป อ้าว!! เอ๊ะ!! เสียงร้องว้าวละ ทำไมมีแต่เสียงหัวเราะของพวกตัวมารนี่
ใช่ครับ!! พวกมันหัวเราะของขวัญที่นางฟ้านางสวรรค์ของผมให้มา
ผมหยิบมาแล้วท่องนะโมตัสสะ
แล้วค่อยใส่ที่คอ
ครับ!!! โรแมนติกมากครับวันวาเลนไทน์ของผม นางฟ้านางสวรรค์ของผมให้สร้อยพระผมมา เดาว่าน่าจะปลุกเสกมาแล้วด้วย ยิงไม่เข้าแน่นอนครับ
พลกร: “โอ๊ย!! ไอ้วิว กูไม่ไหวแล้ว ขำไม่ไหวแล้ว ถ้ากูขำตาย ไปบอกพี่ลูกเจี๊ยบขอค่าทำขวัญด้วยนะ ข้อหาฆาตรกรรมกูแบบไม่ได้ตั้งใจ”
ติณน์: “เดี๋ยวกูจองศาลาให้พวกเรียงตัวเลย”
แล้วผมก็เดินกลับเข้าห้องของผม แทนที่พวกมันจะสำนึก
วันวาเลนไทน์แรกของผมและพี่ลูกเจี๊ยบ ผมจำ.....ไม่มีวันลืม.....เลยครับบบบบบบบ