ผู้หญิงธรรมดาที่สูงจนผู้ชายจะไม่ค่อยเข้ามา ก็ประมาน 180 ย้ำค่ะ ว่าผู้หญิงจริงจัง
เข้าเรื่องเลย ละกัน
ครั้งนึงเคยมีคนที่เราชอบเค้ามาก ถูกในหลายๆอย่าง ได้รู้จักผ่านเพื่อนสนิทเรา คุยกันทุกวัน ตื่นเช้ามา On MSN ก่อน 6โมงเช้า เย็นก็รีบกลับบ้านมา On ก่อน 5 โมงเย็น (อยู่คนละที่ค่ะ เราตื่น เค้านอน) ย้อนกลับก็ ปีนี้ก็ 8 ปี แล้ว โปรมแกรมนั้นก็ MSN ละ เป็นผู้ชายตัวสูง ตี๋ ใจดี รักครอบครัว ทำ/เรียนรู้ธุกิจครอบครัว เค้าเคยขอเราเป็นแฟน แต่เราบอกว่าขอเวลาอีกนิดได้ไหม เพราะรู้จักกันน้อยมาก 4 -5 เดือนเอง ไม่ได้ปฏิเสธเค้าไป เพราะพื้นฐานแล้วส่วนตัวเราแล้วเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างไม่ค่อยกล้า เกรงใจสายตาผู้ใหญ่ อยู่ในกรอบมาตลอด พ่อแม่ มา อันดับ 1 แต่ความรู้สึกนี่ ให้ 100% เลย เค้าก็โอเค จนผ่านไป วันนึงเค้าหายไป...ใช่ค่ะหายไป ก็งงค่ะ ถามเพื่อนเรามันก็ตอบไม่ได้ เครียดทำอะไรถูก อารมณ์ครึ่งๆกลางๆ อารมณ์ประมานว่ามีแฟนก็ไม่ใช่จะโสดก็ไม่เชิง
On MSN รอเค้าทุกวัน จนคนในบ้านสงสัย ว่าเปิดคอมทั้งวัน ไม่ให้ใครแตะคอม โมโหง่ายหงุดหงิด หวังใจลึกๆว่ากลับมาเถอะคุยกันเป็นอะไร... 😟😟😟
ผ่านไปเกือบ 3 เดือน
สิ่งที่เรารอมาตลอด จำได้เลยค่ะ ไปเฝ้าน้าโรงพยาบาล กลับบ้านแบบฝนตก ตัวเปียก เปิดคอม เหมือนเคย คนที่เด้งขึ้นมา ทำใจตกอยู่ตาตุ่ม ร้องไห้หนักบวกโกรธเลย ถามเค้ามาหายไปไหนมา มีอะไรจะบอกไหม แต่คำตอบที่ได้คือ คำขอโทษ คำเดียว เป็น 100 รอบ จนใจเรารู้สึกไม่ไหว โทรหาเพื่อนสนิทโฮใหญ่มากเสียใจ
เหมือนเสียของไป และก็ไม่รู้จะเอาไงต่อ (ระหว่างนั้นเพื่อนเล่าให้ฟังว่าคนนั้นโทรมาร้องไห้ บอกว่าเค้าก็เสียใจร้องไห้กินเหล้า) แต่สิ่งที่ทำได้คือ ส่งอีเมลล์บอกความรู้สึกเค้ากลับไป บอกลากันแบบต่างคนต่างเสียใจ ไม่ได้อยากเลิกแต่ไม่รู้จะทำไงต่อ ปีที่ 1-3 ร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเค้า พอเข้าปี 4 5 6 7 เริ่มหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าเค้าคงมีใหม่ไปแล้ว ควรลืมได้แล้ว แต่ใจลึกๆ คิดถึงเค้ามากที่สุดเลย อยากเจอหน้า อยากคุยเหมือนเดิม มีความหวังเล็กๆทุกวัน รอเค้ากลับมาทุกวัน ทุกวันเกิดเค้าทุกปี ได้แต่อวยพรในใจ
ของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้าย ถักผ้าพันคนไหมพรม ให้เพราะว่าอากาศที่โน้นหนาวมาก
ปัจจุบันเรียนจบทำงานแล้ว ดูแลตัวเองได้ระดับนึง แต่เค้าก็ยังคือคนเดียวในความทรงจำ ถึงจะมีใครผ่านมา หรือ ปลื้มใครก็ตาม สุดท้ายมันก็ยังคือเค้าในใจมาตลอด อยากลืมเหมือนกัน เพราะมันเป็นเหมิอนห่วงที่รัดเราไว้ จะกล้ารับใคร กลัวเจ็บกลัวเจอ แต่เราก็ยังอยากก้าวต่อไป อยากให้คือความทรงที่หายไปสักที พยามยามออกไปเที่ยว หากิจกรรมทำ อยู่กลับเพื่อน บลาๆ
สำหรับที่ใครอ่านขอบคุณมากนะค่ะ
อยากได้คำแนะนำจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงกลับกับความรู้สึกแบบนี้ มา 8 ปีแล้ว
ไม่เข้าใจอาการตัวเอง อยากลืมทั้งที่ยังรัก
เข้าเรื่องเลย ละกัน
ครั้งนึงเคยมีคนที่เราชอบเค้ามาก ถูกในหลายๆอย่าง ได้รู้จักผ่านเพื่อนสนิทเรา คุยกันทุกวัน ตื่นเช้ามา On MSN ก่อน 6โมงเช้า เย็นก็รีบกลับบ้านมา On ก่อน 5 โมงเย็น (อยู่คนละที่ค่ะ เราตื่น เค้านอน) ย้อนกลับก็ ปีนี้ก็ 8 ปี แล้ว โปรมแกรมนั้นก็ MSN ละ เป็นผู้ชายตัวสูง ตี๋ ใจดี รักครอบครัว ทำ/เรียนรู้ธุกิจครอบครัว เค้าเคยขอเราเป็นแฟน แต่เราบอกว่าขอเวลาอีกนิดได้ไหม เพราะรู้จักกันน้อยมาก 4 -5 เดือนเอง ไม่ได้ปฏิเสธเค้าไป เพราะพื้นฐานแล้วส่วนตัวเราแล้วเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างไม่ค่อยกล้า เกรงใจสายตาผู้ใหญ่ อยู่ในกรอบมาตลอด พ่อแม่ มา อันดับ 1 แต่ความรู้สึกนี่ ให้ 100% เลย เค้าก็โอเค จนผ่านไป วันนึงเค้าหายไป...ใช่ค่ะหายไป ก็งงค่ะ ถามเพื่อนเรามันก็ตอบไม่ได้ เครียดทำอะไรถูก อารมณ์ครึ่งๆกลางๆ อารมณ์ประมานว่ามีแฟนก็ไม่ใช่จะโสดก็ไม่เชิง
On MSN รอเค้าทุกวัน จนคนในบ้านสงสัย ว่าเปิดคอมทั้งวัน ไม่ให้ใครแตะคอม โมโหง่ายหงุดหงิด หวังใจลึกๆว่ากลับมาเถอะคุยกันเป็นอะไร... 😟😟😟
ผ่านไปเกือบ 3 เดือน
สิ่งที่เรารอมาตลอด จำได้เลยค่ะ ไปเฝ้าน้าโรงพยาบาล กลับบ้านแบบฝนตก ตัวเปียก เปิดคอม เหมือนเคย คนที่เด้งขึ้นมา ทำใจตกอยู่ตาตุ่ม ร้องไห้หนักบวกโกรธเลย ถามเค้ามาหายไปไหนมา มีอะไรจะบอกไหม แต่คำตอบที่ได้คือ คำขอโทษ คำเดียว เป็น 100 รอบ จนใจเรารู้สึกไม่ไหว โทรหาเพื่อนสนิทโฮใหญ่มากเสียใจ
เหมือนเสียของไป และก็ไม่รู้จะเอาไงต่อ (ระหว่างนั้นเพื่อนเล่าให้ฟังว่าคนนั้นโทรมาร้องไห้ บอกว่าเค้าก็เสียใจร้องไห้กินเหล้า) แต่สิ่งที่ทำได้คือ ส่งอีเมลล์บอกความรู้สึกเค้ากลับไป บอกลากันแบบต่างคนต่างเสียใจ ไม่ได้อยากเลิกแต่ไม่รู้จะทำไงต่อ ปีที่ 1-3 ร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเค้า พอเข้าปี 4 5 6 7 เริ่มหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าเค้าคงมีใหม่ไปแล้ว ควรลืมได้แล้ว แต่ใจลึกๆ คิดถึงเค้ามากที่สุดเลย อยากเจอหน้า อยากคุยเหมือนเดิม มีความหวังเล็กๆทุกวัน รอเค้ากลับมาทุกวัน ทุกวันเกิดเค้าทุกปี ได้แต่อวยพรในใจ
ของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้าย ถักผ้าพันคนไหมพรม ให้เพราะว่าอากาศที่โน้นหนาวมาก
ปัจจุบันเรียนจบทำงานแล้ว ดูแลตัวเองได้ระดับนึง แต่เค้าก็ยังคือคนเดียวในความทรงจำ ถึงจะมีใครผ่านมา หรือ ปลื้มใครก็ตาม สุดท้ายมันก็ยังคือเค้าในใจมาตลอด อยากลืมเหมือนกัน เพราะมันเป็นเหมิอนห่วงที่รัดเราไว้ จะกล้ารับใคร กลัวเจ็บกลัวเจอ แต่เราก็ยังอยากก้าวต่อไป อยากให้คือความทรงที่หายไปสักที พยามยามออกไปเที่ยว หากิจกรรมทำ อยู่กลับเพื่อน บลาๆ
สำหรับที่ใครอ่านขอบคุณมากนะค่ะ
อยากได้คำแนะนำจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงกลับกับความรู้สึกแบบนี้ มา 8 ปีแล้ว