เราอยากหนีออกจากบ้านค่ะ

บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีพี่สาวที่เรียนเก่งมากๆเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว ขยันเรียนเก่งนิสัยดีใครๆก็อยากมีลูกนิสัยแบบพี่เรา พี่เราจบจากรรดัง ติดมหาลัยดังใกล้จะเรียนจบแล้วพ่อแม่ภูมิใจมากค่ะ ตรงกันข้ามกับเราทุกอย่างเลย ปัจจุบันเราเรียนกศนทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เรื่องมีอยู่ว่าเราอยากต่อมหาลัยตามสาขาที่ตัวเองฝันไว้แต่ครอบครัวไม่สนับสนุน เค้าบอกว่าเราเพ้อฝัน ไม่สามารถทำได้ เรามันไม่มีอนาคต บ้างก็บอกว่าเราเรียนไม่ได้หรอกเรียนได้แค่นี้ก็บุญแล้ว ทุกครั้งที่เรากลับถึงบ้านเราจะต้องได้รับคำจิกกัดของคนในบ้านที่ไม่ใช่แค่พ่อแม่ เมื่อไหร่ที่เราร้องไห้หรือแสดงความอ่อนแอ เราจะถูกด่าว่าสตอบ้างเล่นละครบ้าง เมื่อไหร่ที่เรากลับเย็นหรือกลับดึก เราจะถูกด่าว่าไปอยู่กับผู้ชายหรือไปมีอะไรกับผู้ชายทั้งๆที่ตัวเราเองไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ส่วนนึงที่เค้าคิดอย่างนี้เพราะมีคนเข้าหาเราเยอะค่ะเคยมีเสี่ยเลี้ยงทักมาขอดูแล เค้าเลยคิดว่าเราใจแตก เราเหมือนเป็นตัวที่รองรับอารมณ์ทุกคนในบ้าน ต่อหน้าคนอื่นพ่อแม่เราจะพูดดีมากให้คำปรึกษาคนอื่นได้ดีมากแต่การกระทำไม่ใช่เลย แม่มักจะด่าว่าเรามันไร้ค่าไม่มีประโยชน์ เราเป็นตัวปัญหาของบ้าน ไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำเพราะเราทำให้พ่อแม่ขายหน้า เราทำอะไรก็ดูผิดไปหมดเลย เวลากินข้าวกันเป็นครอบครัวไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่ด่าหรือแซะเรา ทุกครั้งที่เค้าพูดคุยกันเหมือนเป็นเรื่องสนุกเราเจ็บมาก เราเซนซิทิฟเรื่องคำพูดคนเราไม่สามารถหยุดคิดเรื่องที่เค้าด่าเราได้เลยจริงๆ เราร้องไห้ทุกวันไม่มีใครรับรู้ เงินที่เราหามาต้องแบ่งใช้ในครอบครัวเราต้องออกเองทุกอย่าง ค่าไปโรงเรียนหนึ่งวันต่ออาทิตย์เราไม่เคยได้
    สุดท้ายนี้เราอยากออกจากบ้านเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆบ้านไม่ใช่เซฟโซนของเรา มันทรมานมากที่เราเอาแต่คิดเรื่องฆ่าตัวตายหรือการมีอยู่ของชีวิตเรา จะอยู่ต่อก็ทรมานจะตายก็ไม่รู้จะสบายจริงหรือป่าว บางทีเราโดนด่าเราก็แอบคิดว่าเราเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ ทำไมเค้าถึงต้องด่าเราถึงขนาดนี้ เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ๆเค้าตามหาเราไม่เจอ แต่เรากลัวเค้าแจ้งตำรวจหรือประจานเราลงเฟส เพราะเรารู้ว่าคนในบ้านต้องคิดว่าเราหนีตามผู้ชายแน่ๆ เราพอมีเงินเก็บอยู่บ้างเล็กน้อย คงต้องหางานใหม่ทำกะจะทำทั้งกลางวันและหางานเพิ่มตอนกลางคืนด้วย เราอยากเก็บเงินก้อนเข้ามหาลัยทำตามความฝันเราค่ะ เราคิดผิดหรือถูก เราควรทำยังไงดีคะ