อินเดีย ไม่ใช่อินเดีย
“เอ้อ นี่พี่มลก็ชวนไปเลห์ คิดอยู่ว่าไปรึเปล่า”
ประโยคสนทนาที่ทำให้ไผ่หูกระดิก ถูกพูดขึ้นมากลางโต๊ะทำงานที่ออฟฟิศ
ต้นไม้แห่งความหวังงอกเงยขึ้นมาในหัวไผ่ทันที แล้วคว้าโทรศัพท์ LINE ไปหาพี่มล
“พี่มลจะไปเลห์เหรอค้า”
“ช่าย ต.ค.ปีหน้า”
นั่นไง ตบเข่าฉาด!
พี่มล พี่สาวใจดีที่เคยอยู่ออฟฟิศเดียวกัน เป็นคนบ้าพลัง รักสุขภาพ และทำงานเพื่อหาเงินเที่ยว จัดอยู่ในประเภท ‘คนมีกรรม’ แบบเดียวกับไผ่ เสพย์ติดการเที่ยว ทุกวันนี้ยอมทำงานหนัก เพื่อเอาเงินทั้งหมดไปเที่ยว ดูจากตอนนี้แพลนเที่ยวของพี่มลยาว ไปถึง 2 ปีข้างหน้าแล้ว คนจริงแห่งปีจริงๆ
เย็นวันนั้นไผ่รีบหาแนวร่วมเจ้าเก่าหน้าเดิมอย่าง ‘พี่ปุ่น’ แฟนผู้บ้าจี้ไปเที่ยวกับไผ่มาเป็นเวลา 3 ปีแล้ว งานอดิเรกของเราคือ การนั่งดูตั๋วเครื่องบิน ถ้าเจอตั๋วถูกกระชากใจ เราจะเออออห่อหมกกดจองไปแบบไม่รู้ตัว แบบว่าวันลากับ Pocket Money ค่อยว่ากันอีกที จองตั๋วแล้วยังไงมันก็ต้องได้ไปล่ะน่า บทสนทนานี้ก็เลยรวบรัด ชัดเจนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“พี่ปุ่นๆ พี่มลชวนไปเลห์อ่ะค่ะ”
“ไปเมื่อไหร่อ่ะ”
“ตุลาปีหน้าค่ะ”
“ไปสิ”
ทริปเลห์ ลาดักห์ของเราจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว และง่ายดาย......
………………………………………………
สิ่งหนึ่งที่เป็นที่เลื่องลือของการไปเลห์ ลาดักห์คือการได้ถ่ายรูปวิวจากกระจกเครื่องบิน พี่มลผู้ก่อตั้งทริปและจัดการทุกสิ่งในทริปนี้ให้เรา ก็ไม่พลาดข้อมูลเรื่องนี้ ยอมเพิ่มเงินค่าตั๋วเครื่องบินเพื่อให้ได้จองที่นั่งติดริมหน้าต่าง เฮ้ยยย วิวมหาชนนี้เราไม่พลาดแน่ๆ!
เที่ยวบินจากเดลีห์ ไปเลห์ ลาดักห์ มีไม่เยอะ เราเลยเลือกได้ไม่มาก ก็ต้องยอมบินไฟลท์ตีห้ากว่าๆกันไป เรียกว่าแทบไม่ได้นอน ก่อนบินจ้า ผลที่ได้ก็คือ ไผ่หลับตลอดไฟลท์ วิว เวิว คืออะไร ไม่ได้เห็น ได้ยินแค่เสียงแว่วๆผ่านหูที่คนฮือฮากับวิว และเสียงกด ชัตเตอร์เบาๆ ตื่นมาอีกที เครื่องแลนด์เรียบร้อย ปลอดภัยดี บั๊ยยย วิวหลักล้านแรกที่ทุกคนฝันถึง
ไผเ่สียใจได้ไม่นานกับวิวหลักล้านที่จากไป เพราะพอเดินลงเครื่องมา เฮ้ย มันหนาวมาก! ไม่ใช!่ มันสวยมาก แต่ที่บอกว่าหนาวมากนั่นก็ไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ สนามบินเลห์ ลาดักห์เป็นสนามบินเล็กๆ ที่ถูกล้อมด้วยภเูขา ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง กำลังเข้า ฤดูหนาว ทำให้ยอดภูเขาใหญ่ ที่มองเห็นไกลลิบๆนั้นมีหิมะสีขาวปกคลุมอยู่ หน้าตาคล้ายภเูขาในแถบยุโรปเลยค่ะ ว่าแต่เคยไปยุโรปเหรอ....?
แหมะ...รูปรีวิว หรือตามสื่อต่างๆก็มีให้เห็นเยอะแยะ ไผ่ก็จำๆเค้ามา 555
พอลากกระเป๋าออกมา เราก็จะเจอพนักงานจากโรงแรมเดินตรงมารับเรา ถามว่ารู้ได้ยังไงว่าคนไหน ไผ่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้แต่เดินตามพี่มลผู้จัดการทุกอย่างไป จะเอาอะไรกับสภาพคนเพิ่งตื่นจากการหลับมาตลอดไฟลท์อย่างไผ่
เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสนามบิน เราก็เริ่มได้เห็นทัศนียภาพของเมืองเลห์ ลาดักห์ ที่โอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ และต้นไม้ สีเหลืองสูงชะลูดพุ่งตรงขึ้นฟ้า เป็นวิวหลักล้านอย่างที่ใครหลายๆคนเคยพูดไว้จริงๆ ในส่วนของตัวเมือง เลห์ดูเป็นเมืองเงียบ สงบนะคะ ชาวเมืองยังคงมีวิถีชีวิตแบบท้องถิ่นอยู่สูงมาก ทัศนียภาพแปลกตาเหล่านี้ทำให้ไผ่ลืมไปเลยว่า ‘นี่เรายังอยู่ในประเทศอินเดียนะ’
………………………………………………
เรื่อง (ไม่ได้เล่า) จากเลห์ ลาดักซ์ - EP.1 อินเดีย ไม่ใช่อินเดีย
“เอ้อ นี่พี่มลก็ชวนไปเลห์ คิดอยู่ว่าไปรึเปล่า”
ประโยคสนทนาที่ทำให้ไผ่หูกระดิก ถูกพูดขึ้นมากลางโต๊ะทำงานที่ออฟฟิศ
ต้นไม้แห่งความหวังงอกเงยขึ้นมาในหัวไผ่ทันที แล้วคว้าโทรศัพท์ LINE ไปหาพี่มล
“พี่มลจะไปเลห์เหรอค้า”
“ช่าย ต.ค.ปีหน้า”
นั่นไง ตบเข่าฉาด!
พี่มล พี่สาวใจดีที่เคยอยู่ออฟฟิศเดียวกัน เป็นคนบ้าพลัง รักสุขภาพ และทำงานเพื่อหาเงินเที่ยว จัดอยู่ในประเภท ‘คนมีกรรม’ แบบเดียวกับไผ่ เสพย์ติดการเที่ยว ทุกวันนี้ยอมทำงานหนัก เพื่อเอาเงินทั้งหมดไปเที่ยว ดูจากตอนนี้แพลนเที่ยวของพี่มลยาว ไปถึง 2 ปีข้างหน้าแล้ว คนจริงแห่งปีจริงๆ
เย็นวันนั้นไผ่รีบหาแนวร่วมเจ้าเก่าหน้าเดิมอย่าง ‘พี่ปุ่น’ แฟนผู้บ้าจี้ไปเที่ยวกับไผ่มาเป็นเวลา 3 ปีแล้ว งานอดิเรกของเราคือ การนั่งดูตั๋วเครื่องบิน ถ้าเจอตั๋วถูกกระชากใจ เราจะเออออห่อหมกกดจองไปแบบไม่รู้ตัว แบบว่าวันลากับ Pocket Money ค่อยว่ากันอีกที จองตั๋วแล้วยังไงมันก็ต้องได้ไปล่ะน่า บทสนทนานี้ก็เลยรวบรัด ชัดเจนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“พี่ปุ่นๆ พี่มลชวนไปเลห์อ่ะค่ะ”
“ไปเมื่อไหร่อ่ะ”
“ตุลาปีหน้าค่ะ”
“ไปสิ”
ทริปเลห์ ลาดักห์ของเราจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว และง่ายดาย......
………………………………………………
สิ่งหนึ่งที่เป็นที่เลื่องลือของการไปเลห์ ลาดักห์คือการได้ถ่ายรูปวิวจากกระจกเครื่องบิน พี่มลผู้ก่อตั้งทริปและจัดการทุกสิ่งในทริปนี้ให้เรา ก็ไม่พลาดข้อมูลเรื่องนี้ ยอมเพิ่มเงินค่าตั๋วเครื่องบินเพื่อให้ได้จองที่นั่งติดริมหน้าต่าง เฮ้ยยย วิวมหาชนนี้เราไม่พลาดแน่ๆ!
เที่ยวบินจากเดลีห์ ไปเลห์ ลาดักห์ มีไม่เยอะ เราเลยเลือกได้ไม่มาก ก็ต้องยอมบินไฟลท์ตีห้ากว่าๆกันไป เรียกว่าแทบไม่ได้นอน ก่อนบินจ้า ผลที่ได้ก็คือ ไผ่หลับตลอดไฟลท์ วิว เวิว คืออะไร ไม่ได้เห็น ได้ยินแค่เสียงแว่วๆผ่านหูที่คนฮือฮากับวิว และเสียงกด ชัตเตอร์เบาๆ ตื่นมาอีกที เครื่องแลนด์เรียบร้อย ปลอดภัยดี บั๊ยยย วิวหลักล้านแรกที่ทุกคนฝันถึง
ไผเ่สียใจได้ไม่นานกับวิวหลักล้านที่จากไป เพราะพอเดินลงเครื่องมา เฮ้ย มันหนาวมาก! ไม่ใช!่ มันสวยมาก แต่ที่บอกว่าหนาวมากนั่นก็ไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ สนามบินเลห์ ลาดักห์เป็นสนามบินเล็กๆ ที่ถูกล้อมด้วยภเูขา ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง กำลังเข้า ฤดูหนาว ทำให้ยอดภูเขาใหญ่ ที่มองเห็นไกลลิบๆนั้นมีหิมะสีขาวปกคลุมอยู่ หน้าตาคล้ายภเูขาในแถบยุโรปเลยค่ะ ว่าแต่เคยไปยุโรปเหรอ....?
แหมะ...รูปรีวิว หรือตามสื่อต่างๆก็มีให้เห็นเยอะแยะ ไผ่ก็จำๆเค้ามา 555
พอลากกระเป๋าออกมา เราก็จะเจอพนักงานจากโรงแรมเดินตรงมารับเรา ถามว่ารู้ได้ยังไงว่าคนไหน ไผ่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้แต่เดินตามพี่มลผู้จัดการทุกอย่างไป จะเอาอะไรกับสภาพคนเพิ่งตื่นจากการหลับมาตลอดไฟลท์อย่างไผ่
เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสนามบิน เราก็เริ่มได้เห็นทัศนียภาพของเมืองเลห์ ลาดักห์ ที่โอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ และต้นไม้ สีเหลืองสูงชะลูดพุ่งตรงขึ้นฟ้า เป็นวิวหลักล้านอย่างที่ใครหลายๆคนเคยพูดไว้จริงๆ ในส่วนของตัวเมือง เลห์ดูเป็นเมืองเงียบ สงบนะคะ ชาวเมืองยังคงมีวิถีชีวิตแบบท้องถิ่นอยู่สูงมาก ทัศนียภาพแปลกตาเหล่านี้ทำให้ไผ่ลืมไปเลยว่า ‘นี่เรายังอยู่ในประเทศอินเดียนะ’
………………………………………………