ใครเข้าใจบ้าง😢

ทุกวันนี่เหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไร เวลาที่คนอื่นเป็นทุกข์ขอคำปรึกษา เราต้องไปเอาความรู้สึกของเขามาใส่หัวเรา แต่พอเวลาเราเดือดร้อนเราทุกข์ เราไม่มีใครให้ปรึกษา เราอาจจะมีคนรอบข้าง ครอบครัว เพื่อน แต่..เราก็ไม่สามารถเอาเรื่องทุกข์ของเราไปใส่ในหัวของเขาได้ เพราะเขาไม่ใช่เรา เขาคงไม่เข้าใจ เข้าเรื่องที่เครียด เราอายุ17ปีนี้อ่ะ เราเรียนสายศิล-ภาษาจีน ก็เรียนหนักเอาการ ทุกวันหลังเลิกเรียน พอเรากลับถึงบ้าน เราก็ต้องทำงานบ้าน กิจส่วนตัวของตัวเอง ทำดีไม่ดีก็โดนบ่น และจะกลับมาเจอตากับยายด่าทะเลาะกันทุกวัน ใช่แหละ เราสมควรชิน แต่เราเพิ่งเครียดจากรร.มานะ ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทุกวัน บ้านก็ใช่ว่าจะใหญ่โต นอนรวมกัน เราก็ไม่รู้จะไปหาที่เงียบๆตรงไหนหลบ มีน้องสาว น้องสาวอายุ13ปีนี้ มีแฟนแล้ว หึ! ตัวเท่าลูกหมา กลับมาตอนเย็นก็เห็นน้องเล่นโทรศัพท์ บางวันก็ซ้อมกีฬายังไม่กลับบ้าน งานบ้านก็ทำไม่เรียบร้อย ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง มีน้าอีก น้าเสียงแป๋นสุดในบ้าน ชอบด่าเราเป็นประจำ ไม่ด่าเราก็ด่าน้อง แต่เวลาด่าน้องก็พาลมาหาเราทุกครั้ง ไปทางฝั่งเพื่อนบ้าง เวลาเอาเรื่องไปปรึกษาเพื่อน เพื่อนบางคนก็เข้าใจ บางคนก็ไม่เข้าใจแต่ก็นะ เราชินกับการอยู่แบบนี้ อยู่เงียบๆ ชินและ เวลาใครถามค้อยตอบ เพราะเมื่อก่อนเวลาเราเล่นอะไรไป เพื่อนก็จะเงียบใส่ มันแย่มาก เรานอย เราอยากบอกเพื่อนแต่เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนไง ก็เลยเลือกเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว เราไม่ได้อิจฉานะ แต่อยากเล่า เมื่อก่อนกลุ่มเรามี4คน แต่มีเพื่อนของเพื่อนที่อยู่อีกกลุ่มนึงโดนถีบออกมาจากกลุ่ม พวกเราก็เลยเอามาเข้ากลุ่ม เรามีเพื่อนอีกคนตอนนั้นยังไม่ได้อยู่ในกลุ่ม เพื่อนคนนี้เงียบมาก เราก็ชวนคุยตลอด แต่เพื่อนคนนี้ก็บอกว่าถ้าสนิทจะพูดๆ เราก็โอเคอ่ะ พออยู่มาสักพัก เราก็ชวนมาอยู่ในกลุ่ม ชวนไปกินข้าวด้วย ทุกวันนี้เพื่อนคนนี้อยู่ในกลุ่ม รวมๆตอนนี้ก็6คน ช่วงหลังๆ เพื่อนๆก็เริ่มสนใจเพื่อนคนนี้มากกว่าเรา เพราะเรียนเก่ง ขยัน ตั้งใจ เวลาที่เราเห็นเพื่อนไปเล่นกันสนุกแต่เรากลับซึม ไม่รู้เพราะอะไร อ้อ เราก็คุยกับพี่ผู้ชายที่รร.อยู่คนนึง โตกว่าเรา1ปี คุยกันมาได้9เดือนแล้ว เขาก็คุยดีแหละ แต่ยิ่งคุยกันทุกวัน มันทำไมถึงทำให้เรายิ่งดูแย่ มันทำให้เราคิดหนัก กลัวว่าพี่เขาจะมีคนอื่น แต่..เราไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ทุกวันนี้ยังไม่รู้จุดยืนของตัวเองด้วยซ้ำ มีแม่ แม่นี่ให้คนสุดท้าย เพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยพูดกับแม่หรอก แม่ทำงานขับรถพวงส่งของ จากนครสวรรค์ไปเชียงราย ไปแถบเหนือ ต้องขึ้นเขาลงเขา เราก็เป็นห่วงน้ะ เพราะงานแบบนี้อันตรายมาก สรุปคือ เราเหนื่อย เราเครียด เราก็ไม่รู้นะว่าเป็นซึมเศร้ารึเปล่า แต่ไม่หรอก ก็แค่เวลาปัญหามันหนักมากๆ เราก็คิดจะฆ่าตัวตายเสมอ เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุ13 เราไม่รู้ว่าเป็นอะไร กีดข้อมือก็กีดมาแล้ว จะผูกคอตายแต่ก็ไม่ตาย จะไปโดดน้ำ แต่ก็ออกจากบ้านไม่ได้ ครั้งนั้น วิ่งออกไปให้รถชน ก็ไม่ชนอีก รันทดมาก เราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ ทำไมคนอย่างเราถึงต้องเกิดมาเป็นคนรู้นะ ว่าเกิดมาเป็นคนมันดีที่สุดแล้ว เราก็ไม่รู้นะชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าให้เลือก เราขอตกอยู่ในนรกยังจะดีกว่า มันจะทุกข์ทรมาน แต่ก็ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้