รู้สึกโกรธชีวิตตัวเองที่เป็นคนแบบนี้ อยากขอโทษ

สวัสดีค่ะชื่อเจน ปัจจุบันอายุ 20 ปี ปัจจุบันทำงานด้วยเรียนด้วยอยู่อาชีวะแห่งหนึ่งอยู่ปี 1 ค่ะกำพร้าพ่อและแม่ เมื่อตอนอายุ 18 ปี เจนตัดสินใจคบหากับแฟนคนหนึ่ง เขาอายุน้อยกว่าเจน ความรู้สึกแรกๆทุกอย่างดีไปหมดค่ะ  เราเองทำงานด้วยควักเงินจ่ายๆให้เกือบทุกอย่าง เราหวังว่าเราจะพึ่งเขาได้ค่ะ แฟนค่อนข้างเป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบโวยวาย เห็นแก่ตัว 6 เดือนหลังจากที่คบกัน เราทะเลาะกันตลอดค่ะ เรื่องเงิน เรื่องผู้หญิง เขามีครอบครัวให้พึ่งตลอดเวลา เวลาเรามีปัญหาเราเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกเลยค่ะ คำถามที่เขาจะพูดซ้ำๆในหัวคือ " เมื่อไหร่จะหาได้ เท่านี้มันไม่พอหรอก " ตอนนี้เราอยู่กินฉันผัวเมียมาปีกว่าแล้ว เราหาบ้างเขาหาบ้าง จนวันหนึ่งค่ะ เราประสบอุบัติเหตุทางรถบิ๊กไบร์ (เราแพ้ทางกฏหมายและเงิน) รู้สึกผิดมากค่ะ เพราะเป็นรถของแฟน เรารับปากเราจะซ่อมให้ เขาก็โอเคค่ะ ค่าซ่อม 40,000 เราทำงานขายขนมที่ตลาดเช้าตอนตี 3-5.30  แล้วไปเรียน6-16.00 กลับบ้านมาเตรียมตัวไปทำพาร์ททามอีกที่นึง เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ เราไม่เคยได้กำลังใจจากแฟนเลย เขาไม่เคยพูดดีกับเราเลยตั้งแต่เราทำรถเขาพัง เราเก็บตังจ่ายค่าซ่อมช่วงแรกให้ช่าง ช่างซ่อมบอกโอเคๆเดี๋ยวพี่จัดการให้ ตอนนี้ผ่านมาเกือบปีแล้วค่ะ ยังไม่ได้รถ แต่ก็ตามตลอด จนตอนนี้จ่ายเงินครบแล้ว แล้วก็มีเหตุการณ์แย่ๆเกิดขึ้นอีก คือน้องชายที่อยู่ด้วยกันมาแต่ๆเล็กๆเลย รถคว่ำ ต้องผ่าตัดสมอง เงินในบัญชีเรามี 120000 (ได้จากเงินประกันชีวิตแม่) เราตัดสินใจทำเรื่องถอนแล้วเอาไปโปะค่าผ่าตัดของน้องชาย แล้วเราทะเลาะกับแฟน แฟนด่าว่าไปช่วยทำไม ช่วยแล้วได้อะไรจากมันบ้าง แต่ในความคิดเราตอนนั้นเรารู้สึกว่าแฟนเห็นแก่ตัวมากๆ ทำไมเราทนคบกับคนๆนี่มาได้ เขาบอกว่าแทนที่จะเอาตังแสนมาซ่อมรถก็เสร็จแล้วจะเอาไปรักษายังไง แล้วตแนนี้เขามาทวงเงินค่ะ 10,000 บาท จากเรา บอกว่าเป็นค่าที่ต้องตื่นเช้าไปทำงานด้วย หาเงินซ่อมรถด้วย เราควรคิดในแง่ดียังไงต่อคะ