คือ สวัสดีครับท่านสมาชิกชมรมคนชอบหะ- อ้ะไม่ช่ายย คนที่เข้ามาอ่านตามหัวข้อเลยครับ ผมพึ่งรู้ว่าตัวเองมีปัญหากับการเข้าสังคม พูดไปอาจไม่เห็นภาพ คือ สังคมที่ว่าเนี่ยไม่ใช่สังคมของ เพื่อน สังคงที่ทำงานหรือสังคมคนหมู่มากอะไรหรอกครับ
ถึงจะมีปัญหาบ้างก็เถอะ55555. เข้าเรื่องครับ
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุยกับใครไม่สุงสิง โดยเฉพาะกับผู้หญิง.... ซึ่งเวลาปกติที่ไม่ได้คุยกับใครผมจะเล่นเกมไม่ก็อ่านนิยายดูการ์ตูน ซึ่งมันทำให้ไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กับใครเป็นพิเศษ ไม่มีเพื่อนสนิท
วันนึงผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่คล้ายกับผมเป็นคนมีแผลในใจและไม่เข้าสังคม เวลามีปัญหาอะไรเธอมักจะมาปรึกษาผมเสมอ จนวันนึงเธอมีความรู้สึกดีๆให้ผมก็รู้นะแต่ผมไม่ได้ชอบเธอ จนวันนึงเธอหายไป.
จากการที่ได้คุยกันทำให้ผมในตอนนั้นคิดว่าตัวเองสามาถรเป็นที่ปรึกษา เป็นคนคอยรับฟังปัญหาของใครก็ได้และสามารถครองหัวใจของใครก็ได้ (คิดไปเองจริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้น5555) จากที่ผมได้คุยกับเธอทำให้ผมมั่นหน้าแบบผิดๆ ผมจึงเข้าหาผู้หญิงที่มีบาดแผลทางใจมีปม มีปัญหาชีวิต ด้วยความคิดที่ว่าอยากเป็นที่ระบาย เป็นคนที่คอยรับฟัง มันทำให้รู้สึกดีนะคอยรับฟังคนอื่นทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่า
ก็นั่นแหละครับ จนวันนึงผมได้เผลอไปใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนึงครั้งแรกที่เจอกัน เธอแขนหักใส่เฝือกแถมเดินขากะเผลก ทำให้ผมต้องคอยช่วยเหลือเธอเกือบทุกอย่าง (จริงๆเสนอหน้าเองครับเห็นคนลำบากต่อหน้าแล้วสงสาร 55555 ) วันนั้นทั้งวันคือใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
พอจะกลับบ้านเลยแลกไลน์กันไว้คุยเกี่ยวกับงาน ระหว่างนั่งรถกลับบ้านเธอก็มีการส่งข้อความมาเป็นระยะๆว่า ถึงไหนอะไรยังไง (ประมาณว่าใส่ใจผิดปกติ) ซึ่งผมแบบว่าไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ทำให้คิดไปว่า "เป็นคนพิเศษ" สำหรับเขาและทำให้เกิดความรู้สึก 'สปาร์ค' ..... คิดอยากจะสานความสัมพันธ์ ตอนแรกเขาส่งข้อความมาคุยปกติ แต่อยู่ดีๆก็โทรมาหาเฉยเลย. ตรงนี้แหละทำให้ผมเริ่มหวั่นไหว (ไอ้หนุ่มน้อยไร้เดียงสา555 ) ด้วยความที่ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อนทำให้เผลอปล่อยความรู้สึกถลำลึกไปหน่อย
จนมาเมื่อคืนนี้.. ผมเมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอ ทักมาพอดี ไม่รู้ด้วยฤธิ์ของแอลกอฮอลล์ รึเปล่า ทำให้ผมเผลอบอกว่า ชอบเธออกไป ตอนแรกเธอคิดว่าผมพูดเล่นเพราะปกติ ผมชอบแกล้งเธอบ่อยๆ (ฟอร์มว่าแกล้งแต่จริงๆแล้วจีบ555) ผมเลยถามไปว่าคิดยังไงกับผม. เธอบอกว่าคิดแค่พี่ชายที่สนิทกันมากๆ (........จ้ะ) ผมถามเธอว่าทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า ? เขาก็ตอบมาว่า. เฉพาะคนที่สนิทกันเท่านั้น(T^T) .... ที่คุยกันที่ผ่านๆมาก็คุยกันปกติของเขา
ผมเลยสับสน ตกลงเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เข้าสังคมบ่อย. พอเจอการถูกเอาใจใส่หน่อยแบบนี้ เลยทำให้หวั่นไหวง่ายๆ ที่ผ่านมาผมแค่กดความรู้สึกโหยหาและต้องการใครสักคนเอาไว้ลึกๆ แล้วแกล้งหลอกตัวเองว่าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นนอกจาก เกม นิยาย และการ์ตูนเจ้าขุนทอง พยามหลอกตัวเองว่าทำสิ่งที่รักเพื่อเติมเต็มช่องว่างในใจ. พอกดมันเอาไว้นานๆความรู้สึกเหล่านั้นมันก็ทะลักออกมามากมาย. เป็นอารมณ์ที่อ่อนไหวมากๆ. จิตตกง่ายๆ. เหมือนกับเผลอไปโดนสวิทช์ของมัน พอไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ ทำให้อารมณ์ทุกอย่างมัน ร่วงลงไปหมดเลย
ผมอึดอัดมากไม่รู้จะทำยังไงดี อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆอยากจะร้องไห้ อยากให้ใครสักคนมารับฟัง ผมควรวางตัวและจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี หรือควรปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่เิกิดขึ้น ให้จิตใจได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง กล้าที่จะเจ็บเพื่อลุกขึ้นต่อ.
หรือควรนั่งอยู่เฉยๆแล้วคอยระแวงกับทุกอย่างที่มากระทบกับความรู้สึกของตัวเองแทน แบบไม่รู้อะไรเลยเพื่อปกป้องจิตใจของตัวเองแทน
หรือจะใช้ใจแลกกับทุกๆอย่างที่เข้ามาในชีวิตดี ถึงจะรู้ว่าข้างหน้าคือกับดัก แต่ขอให้ได้ใช้ใจลิ้มรสกับ ความหอมหวานของมัน ให้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวด ถึงจะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจิตใจของผมมันจะแหลกแค่ไหนก็ตาม เพียงจมกับความสุขปลอมๆ .....
สรุปแล้ว. เป็นเพราะน้องเขาที่ใสซื่อเกินไป หรือเป็นเพราะว่า ผมมันไร้เดียงสาเกินไปกันแน่ ทำให้หวั่นไหวอะไรง่ายๆแบบนี้
ปล.ขอบคุณ ฤทธิ์ของแอลกอฮอลที่ทำให้ได้รู้ใจตัวเอง ได้รู้ในสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในลึกๆ
ปล.๒ ผมเป็นคนอายุยังน้อยครับ และ ไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ อาศัยแค่อ่านหนังสือมาเยอะเลยดูไม่ค่อยเหมือนคนวัยเดียวกัน
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะครับ เป็นไปได้ช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ
พึ่งรู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองมีปัญหาในเรื่องการเข้าสังคม
ถึงจะมีปัญหาบ้างก็เถอะ55555. เข้าเรื่องครับ
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุยกับใครไม่สุงสิง โดยเฉพาะกับผู้หญิง.... ซึ่งเวลาปกติที่ไม่ได้คุยกับใครผมจะเล่นเกมไม่ก็อ่านนิยายดูการ์ตูน ซึ่งมันทำให้ไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กับใครเป็นพิเศษ ไม่มีเพื่อนสนิท
วันนึงผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่คล้ายกับผมเป็นคนมีแผลในใจและไม่เข้าสังคม เวลามีปัญหาอะไรเธอมักจะมาปรึกษาผมเสมอ จนวันนึงเธอมีความรู้สึกดีๆให้ผมก็รู้นะแต่ผมไม่ได้ชอบเธอ จนวันนึงเธอหายไป.
จากการที่ได้คุยกันทำให้ผมในตอนนั้นคิดว่าตัวเองสามาถรเป็นที่ปรึกษา เป็นคนคอยรับฟังปัญหาของใครก็ได้และสามารถครองหัวใจของใครก็ได้ (คิดไปเองจริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้น5555) จากที่ผมได้คุยกับเธอทำให้ผมมั่นหน้าแบบผิดๆ ผมจึงเข้าหาผู้หญิงที่มีบาดแผลทางใจมีปม มีปัญหาชีวิต ด้วยความคิดที่ว่าอยากเป็นที่ระบาย เป็นคนที่คอยรับฟัง มันทำให้รู้สึกดีนะคอยรับฟังคนอื่นทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่า
ก็นั่นแหละครับ จนวันนึงผมได้เผลอไปใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนึงครั้งแรกที่เจอกัน เธอแขนหักใส่เฝือกแถมเดินขากะเผลก ทำให้ผมต้องคอยช่วยเหลือเธอเกือบทุกอย่าง (จริงๆเสนอหน้าเองครับเห็นคนลำบากต่อหน้าแล้วสงสาร 55555 ) วันนั้นทั้งวันคือใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
พอจะกลับบ้านเลยแลกไลน์กันไว้คุยเกี่ยวกับงาน ระหว่างนั่งรถกลับบ้านเธอก็มีการส่งข้อความมาเป็นระยะๆว่า ถึงไหนอะไรยังไง (ประมาณว่าใส่ใจผิดปกติ) ซึ่งผมแบบว่าไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ทำให้คิดไปว่า "เป็นคนพิเศษ" สำหรับเขาและทำให้เกิดความรู้สึก 'สปาร์ค' ..... คิดอยากจะสานความสัมพันธ์ ตอนแรกเขาส่งข้อความมาคุยปกติ แต่อยู่ดีๆก็โทรมาหาเฉยเลย. ตรงนี้แหละทำให้ผมเริ่มหวั่นไหว (ไอ้หนุ่มน้อยไร้เดียงสา555 ) ด้วยความที่ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อนทำให้เผลอปล่อยความรู้สึกถลำลึกไปหน่อย
จนมาเมื่อคืนนี้.. ผมเมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอ ทักมาพอดี ไม่รู้ด้วยฤธิ์ของแอลกอฮอลล์ รึเปล่า ทำให้ผมเผลอบอกว่า ชอบเธออกไป ตอนแรกเธอคิดว่าผมพูดเล่นเพราะปกติ ผมชอบแกล้งเธอบ่อยๆ (ฟอร์มว่าแกล้งแต่จริงๆแล้วจีบ555) ผมเลยถามไปว่าคิดยังไงกับผม. เธอบอกว่าคิดแค่พี่ชายที่สนิทกันมากๆ (........จ้ะ) ผมถามเธอว่าทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า ? เขาก็ตอบมาว่า. เฉพาะคนที่สนิทกันเท่านั้น(T^T) .... ที่คุยกันที่ผ่านๆมาก็คุยกันปกติของเขา
ผมเลยสับสน ตกลงเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เข้าสังคมบ่อย. พอเจอการถูกเอาใจใส่หน่อยแบบนี้ เลยทำให้หวั่นไหวง่ายๆ ที่ผ่านมาผมแค่กดความรู้สึกโหยหาและต้องการใครสักคนเอาไว้ลึกๆ แล้วแกล้งหลอกตัวเองว่าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นนอกจาก เกม นิยาย และการ์ตูนเจ้าขุนทอง พยามหลอกตัวเองว่าทำสิ่งที่รักเพื่อเติมเต็มช่องว่างในใจ. พอกดมันเอาไว้นานๆความรู้สึกเหล่านั้นมันก็ทะลักออกมามากมาย. เป็นอารมณ์ที่อ่อนไหวมากๆ. จิตตกง่ายๆ. เหมือนกับเผลอไปโดนสวิทช์ของมัน พอไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ ทำให้อารมณ์ทุกอย่างมัน ร่วงลงไปหมดเลย
ผมอึดอัดมากไม่รู้จะทำยังไงดี อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆอยากจะร้องไห้ อยากให้ใครสักคนมารับฟัง ผมควรวางตัวและจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี หรือควรปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่เิกิดขึ้น ให้จิตใจได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง กล้าที่จะเจ็บเพื่อลุกขึ้นต่อ.
หรือควรนั่งอยู่เฉยๆแล้วคอยระแวงกับทุกอย่างที่มากระทบกับความรู้สึกของตัวเองแทน แบบไม่รู้อะไรเลยเพื่อปกป้องจิตใจของตัวเองแทน
หรือจะใช้ใจแลกกับทุกๆอย่างที่เข้ามาในชีวิตดี ถึงจะรู้ว่าข้างหน้าคือกับดัก แต่ขอให้ได้ใช้ใจลิ้มรสกับ ความหอมหวานของมัน ให้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวด ถึงจะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจิตใจของผมมันจะแหลกแค่ไหนก็ตาม เพียงจมกับความสุขปลอมๆ .....
สรุปแล้ว. เป็นเพราะน้องเขาที่ใสซื่อเกินไป หรือเป็นเพราะว่า ผมมันไร้เดียงสาเกินไปกันแน่ ทำให้หวั่นไหวอะไรง่ายๆแบบนี้
ปล.ขอบคุณ ฤทธิ์ของแอลกอฮอลที่ทำให้ได้รู้ใจตัวเอง ได้รู้ในสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในลึกๆ
ปล.๒ ผมเป็นคนอายุยังน้อยครับ และ ไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ อาศัยแค่อ่านหนังสือมาเยอะเลยดูไม่ค่อยเหมือนคนวัยเดียวกัน
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะครับ เป็นไปได้ช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ