เพื่อนชอบว่าเราขยัน แต่จริงๆแล้วเราขี้เกียจมาก

ตอนประถมเราจะสอบได้ที่ 1,2,3,ตลอดค่ะ คือเราเป็นเด็กบ้านนอกพ่อจบม.6 แม่จบ ม.3 ท่านไม่ค่อยมีคำแนะนำเกี่ยวกับการเรียนให้เราเท่าไร ตอนเด็กเราไม่รู้ว่าซ้ำว่าเราเรียนไปเพื่ออะไร จุดประสงค์อะไร สิ้นสุดที่ไหน เราไม่เคยคิด เรารู้แค่ว่าต้องไปเรียน ใช้ชีวิตในวัยเด็กไปวันๆ พอขึ้นมัธยม เราก็ไปเรียน รร.ใกล้บ้าน เป็น รร.ขนาดเล็ก ส่วนตัวแล้วเราเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด จนจบ ม.3 เกรดเราก็ได้ 3 อัพทุกเทอมเลยแถมเราเป็นเด็กกิจกรรมด้วยซ้ำ ประเด็นคือความคิดของเรานั้น "การเรียน" คือสิ่งที่นักเรียนทุกคนเกลียดและเบื่อหน่าย แต่พอเราขึ้นมหา'ลัย เราได้เจอกับเพื่อน รร.ใหญ่ เขาดูมีความสุขกับการเรียน กระตือรือร้น อยากเรียน ตื่นเต้นกับการเรียน เราพึ่งรู้ว่ามีคนแบบนี้ด้วย หนำซ้ำเขายังอ่านหนังได้ทั้งคืนโดยไม่ต้องนอน หรือเรียกว่าโต้รุ่ง เราตกใจอละงงมาด ทำไมเขาถึงทุ่มเทกับการเรียนขนาดนี้ ซึ่งตรงข้ามกับเรามาก สำหรับเรานั้นการอ่านหนังสือคือยานอนหลับ ยาพิษ ยาขม แต่อาจจะด้วยบุคลิกของเราเป็นคนนิ่งๆ และเราก็เรียนพอใช้ได้ เพื่อนเลยมองว่าเราขยัน ซึ่งเรางงมาก เราอธิบายแล้วอธิบายอีกว่าเราไม่ได้ขยันนะ แต่นางก็ไม่เชื่อ นางยืนยันคำขาดว่าเราขยัน คือเราซีเรียสนะ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนเราไหม ก็คนมันไม่ได้อ่านหนังสืออ่ะ มันรู้สึกเสียเปรียบนะที่บางทีเราไม่ได้อ่านหนังสือสอบ แต่นางคิดว่าเราอ่านหนักมาก แล้วพอคะแนนออกเราได้คะแนนน้อยงี้ เหอะ นางจะชอบทักแชทมาบอกเราว่า"อย่าหักโหมนะ" คือแบบตูไม่ได้อ่านไง คือเราจะเป็นคนที่แม้จะเปิดผ่านๆ อ่านหน้าสองหน้าเราก็บอกว่าเราอ่านแน่นอน ถ้าเราอ่านมาน้ะ แต่นางน่ะอ่านมาแต่นางบอกว่าไม่ได่อ่าน คือเราแบบ..หนหวยน่ะ เข้าใจบ่? มันกดดันนะเว้ย ก็ไม่ได้อ่านไง นอกจากเพื่อนแล้ว พ่อเราก็อีกคน คือคืนนี้น่ะเราแชทกะเพื่อนดูYouTubeอะไรของเราปกติถึงตี2ครึ่ง พ่อเรานึกว่าเราอ่านหนังสือ แล้วไปเล่าให้คนอื่นฟังว่าเราอ่านหนังสือดึกมาก คือแบบ...เราไม่ชอบอ่ะ เราเกลียดคำว่า"ขยัน" มันคือคำกดดันชีดๆ โว๊ยยยยย