สุดท้ายกระทู้มุมมืดของผมก็มาอีกครั้ง.... เมื่อผมจะต้องเผชิญกับความรู้สึกแบบนี้ซ้ำซาก
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองไร้คุณค่าอะไรเลย แต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ความจริงใจจากความรักเลยสักครั้ง
หนักไปกว่านั้นคือ ความรักของชายรักชาย รักที่ต้องปกปิดและต้องหลบซ่อน ซึ่งเมื่อมันเกิดขึ้นกับผม
ผมจะต้องพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า เพื่อหวังที่จะรักษาบุคคลนั้นไว้ เปิดใจอย่างหมดเปลือกเพื่อหวังที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ยอมรับว่าคนที่ผ่านเข้ามา ผมรู้สึกดีมากที่ได้เปิดใจและสนทนาด้วย
เมื่อมันผ่านไปสักระยะหนึ่ง ผมจึงคิดได้ว่าผมควรที่จะบอกความจริง ว่าแท้จริงผมเป็นคนพิการ...
และเมื่อผมบอกประโยคนี้ไป ไม่ว่าใครต่อใคร ก็จะเป็นเหมือนกันหมดครับ นั้นคือ "เกิดอะไรขึ้น?"
บ้างก็จะบอกว่าผมกุเรื่อง เพราะว่าเขาหน้าตาไม่ดีใช่ไหม?
บ้างก็จะบอกว่าไม่เป็นไร เพราะคบกันที่ใจ ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่สุดท้ายคือตีตัวออกห่างแบบเงียบไปเฉยๆ
ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆครับ แรกๆก็ยอมรับว่ารับไม่ได้กับเรื่องราวที่มันเกิดขึ้น โทษตัวเองว่าเพราะอะไรเราถึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วย?
หลังๆมันก็ทำให้ผมรู้สึกชินชา และบอกกับตัวเองว่า คุยไปเถอะเรื่อยเปื่อย ไม่ต้องหวังไปจริงจังกับใคร
แต่สุดท้าย มันก็ไม่ใช่ครับ ผมก็ต้องเลือกที่จะบอกเขาคนนั้นที่ได้คุย และเขาก็หายไปดังเดิม
หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้ ก็อาจจะคิดว่า ก็ใช่..คุณพิการแล้วจะหวังเจออะไร?
หรือบางคนก็อาจจะสมเพสกับตัวผมที่กำลังเขียนกระทู้นี้อยู่ด้วยซ้ำไป มันไม่ใช่แต่ผมคนเดียวที่เจอเรื่องราวแบบนี้ครับ
มันทำให้ผมนั่งคิดย้อนกลับมาว่า สำหรับคู่รักที่รักกันแต่ภายนอก ถ้าวันหนึ่งที่เขารักและครองคู่กันไป วันหนึ่งใครเกิดบกพร่องขึ้นมา
ทั้งสองนั้นจะยังรักกันเหมือนเดิมหรือไม่?
หากทั้งคู่จริงใจ เชื่อว่าก็จะดูแลกันไปตราบจนสิ้นลม
แต่ถ้าหวังคบกันแค่ผิวเผินและคนใดคนหนึ่งยังมีความต้องการในรูป เชื่อว่าก็ต้องแสวงหารูปนั้นที่ต้องการต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด
ผมเจอเรื่องราวแบบนี้เข้าหูมาเยอะ ประเภทว่าผัวประสบอุบัติเหตุจนพิการ สุดท้ายเมียขนของหนีไปมีผัวใหม่ อะไรประมาณนั้น
บางครั้งผมเองก็นั่งร้องไห้กับตัวเอง ว่าเราจะแสวงหาความรักมาเพื่ออะไร? ในเมื่อทุกครั้งที่ผ่านมามันก็เจอแต่เรื่องเดิมๆวนไปวนมาซ้ำซาก
ใจผมมันมีแต่รอยแผลเป็นเต็มไปหมด ที่ถูกคนทำร้ายแบบไม่ใยดีและคำพูดของคนบางคนยังได้ยินอยู่ในหูผมเสมอว่า "เมิงพิการ คนอย่างเมิงไม่มีใครเอาหรอก..."
ครับ... เจ็บ..!! เจ็บมากด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปเล่าให้ใครฟัง เพราะขนาดตัวเองเจอมา ยังรู้สึกว่าสมเพสตัวเองเลย
ล่าสุดก็ยังเจอเหตุการณ์เดิมๆ มันก็ทำให้เราบอกกับตัวเองว่า เราควรจะเลิกยุ่งกับเรื่องของความรักเสียที...
และควรเก็บก้อนเนื้อที่เรียกว่า"หัวใจ" เอาไว้ใช้สูบโลหิตหล่อเลี้ยงร่างกายแต่เพียงเท่านั้น มันคงเป็นสิ่งที่ผมควรที่จะทำที่สุดแล้ว...
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมมักจะกล่าวคำว่าขอโทษกับคนที่ผมคุยด้วยเสมอว่า ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงว่าผมพิการตั้งแต่เริ่มแรก
แต่วันนี้ มันคงถึงเวลาแล้วหละครับ ที่ผมจะต้องพูดขอโทษตัวเอง ที่ทำให้เจอเรื่องราวแย่ๆซ้ำไปมา
ขอโทษนะหัวใจที่ทำให้บอบช้ำแบบนี้... ขอโทษนะ
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ทำให้ผมได้ระบายความในใจ ผมอาจจะพิมพ์วกวนไปมา อันเกิดจากน้ำตาที่มันไหลออกมาพร้อมกับนิ้วมือที่กดลงบนแป้นพิมพ์
ขอบคุณเรื่องราวในกระทู้ดีๆในที่แห่งนี้ ที่ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทุกครั้ง ในยามที่ผมเจอกับปัญหาและไม่มีใคร
สุดท้ายนี้... ผมเสียใจครับ ผมไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่สุดท้ายสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตของผม มันก็เป็นสิ่งวิเศษที่ทำให้ผมรู้ได้ว่า ใครกันแน่ที่รักเราจริง?
รักที่ไม่มีวันเป็นจริง เมื่อสิ่งนี้มีขึ้นกับคนพิการ(อย่างผม)
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองไร้คุณค่าอะไรเลย แต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ความจริงใจจากความรักเลยสักครั้ง
หนักไปกว่านั้นคือ ความรักของชายรักชาย รักที่ต้องปกปิดและต้องหลบซ่อน ซึ่งเมื่อมันเกิดขึ้นกับผม
ผมจะต้องพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า เพื่อหวังที่จะรักษาบุคคลนั้นไว้ เปิดใจอย่างหมดเปลือกเพื่อหวังที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ยอมรับว่าคนที่ผ่านเข้ามา ผมรู้สึกดีมากที่ได้เปิดใจและสนทนาด้วย
เมื่อมันผ่านไปสักระยะหนึ่ง ผมจึงคิดได้ว่าผมควรที่จะบอกความจริง ว่าแท้จริงผมเป็นคนพิการ...
และเมื่อผมบอกประโยคนี้ไป ไม่ว่าใครต่อใคร ก็จะเป็นเหมือนกันหมดครับ นั้นคือ "เกิดอะไรขึ้น?"
บ้างก็จะบอกว่าผมกุเรื่อง เพราะว่าเขาหน้าตาไม่ดีใช่ไหม?
บ้างก็จะบอกว่าไม่เป็นไร เพราะคบกันที่ใจ ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่สุดท้ายคือตีตัวออกห่างแบบเงียบไปเฉยๆ
ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆครับ แรกๆก็ยอมรับว่ารับไม่ได้กับเรื่องราวที่มันเกิดขึ้น โทษตัวเองว่าเพราะอะไรเราถึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วย?
หลังๆมันก็ทำให้ผมรู้สึกชินชา และบอกกับตัวเองว่า คุยไปเถอะเรื่อยเปื่อย ไม่ต้องหวังไปจริงจังกับใคร
แต่สุดท้าย มันก็ไม่ใช่ครับ ผมก็ต้องเลือกที่จะบอกเขาคนนั้นที่ได้คุย และเขาก็หายไปดังเดิม
หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้ ก็อาจจะคิดว่า ก็ใช่..คุณพิการแล้วจะหวังเจออะไร?
หรือบางคนก็อาจจะสมเพสกับตัวผมที่กำลังเขียนกระทู้นี้อยู่ด้วยซ้ำไป มันไม่ใช่แต่ผมคนเดียวที่เจอเรื่องราวแบบนี้ครับ
มันทำให้ผมนั่งคิดย้อนกลับมาว่า สำหรับคู่รักที่รักกันแต่ภายนอก ถ้าวันหนึ่งที่เขารักและครองคู่กันไป วันหนึ่งใครเกิดบกพร่องขึ้นมา
ทั้งสองนั้นจะยังรักกันเหมือนเดิมหรือไม่?
หากทั้งคู่จริงใจ เชื่อว่าก็จะดูแลกันไปตราบจนสิ้นลม
แต่ถ้าหวังคบกันแค่ผิวเผินและคนใดคนหนึ่งยังมีความต้องการในรูป เชื่อว่าก็ต้องแสวงหารูปนั้นที่ต้องการต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด
ผมเจอเรื่องราวแบบนี้เข้าหูมาเยอะ ประเภทว่าผัวประสบอุบัติเหตุจนพิการ สุดท้ายเมียขนของหนีไปมีผัวใหม่ อะไรประมาณนั้น
บางครั้งผมเองก็นั่งร้องไห้กับตัวเอง ว่าเราจะแสวงหาความรักมาเพื่ออะไร? ในเมื่อทุกครั้งที่ผ่านมามันก็เจอแต่เรื่องเดิมๆวนไปวนมาซ้ำซาก
ใจผมมันมีแต่รอยแผลเป็นเต็มไปหมด ที่ถูกคนทำร้ายแบบไม่ใยดีและคำพูดของคนบางคนยังได้ยินอยู่ในหูผมเสมอว่า "เมิงพิการ คนอย่างเมิงไม่มีใครเอาหรอก..."
ครับ... เจ็บ..!! เจ็บมากด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปเล่าให้ใครฟัง เพราะขนาดตัวเองเจอมา ยังรู้สึกว่าสมเพสตัวเองเลย
ล่าสุดก็ยังเจอเหตุการณ์เดิมๆ มันก็ทำให้เราบอกกับตัวเองว่า เราควรจะเลิกยุ่งกับเรื่องของความรักเสียที...
และควรเก็บก้อนเนื้อที่เรียกว่า"หัวใจ" เอาไว้ใช้สูบโลหิตหล่อเลี้ยงร่างกายแต่เพียงเท่านั้น มันคงเป็นสิ่งที่ผมควรที่จะทำที่สุดแล้ว...
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมมักจะกล่าวคำว่าขอโทษกับคนที่ผมคุยด้วยเสมอว่า ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงว่าผมพิการตั้งแต่เริ่มแรก
แต่วันนี้ มันคงถึงเวลาแล้วหละครับ ที่ผมจะต้องพูดขอโทษตัวเอง ที่ทำให้เจอเรื่องราวแย่ๆซ้ำไปมา
ขอโทษนะหัวใจที่ทำให้บอบช้ำแบบนี้... ขอโทษนะ
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ทำให้ผมได้ระบายความในใจ ผมอาจจะพิมพ์วกวนไปมา อันเกิดจากน้ำตาที่มันไหลออกมาพร้อมกับนิ้วมือที่กดลงบนแป้นพิมพ์
ขอบคุณเรื่องราวในกระทู้ดีๆในที่แห่งนี้ ที่ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทุกครั้ง ในยามที่ผมเจอกับปัญหาและไม่มีใคร
สุดท้ายนี้... ผมเสียใจครับ ผมไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่สุดท้ายสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตของผม มันก็เป็นสิ่งวิเศษที่ทำให้ผมรู้ได้ว่า ใครกันแน่ที่รักเราจริง?