ปัญหาเกี่ยวกับการมีแฟนของเด็กมัธยมปลายที่เป็นโรคซึมเศร้าคนนึง:-)

สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าทุกคนจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ แค่อยากทราบความคิดเห็นของทุกค่ะ กรุณาใช้คำที่สุภาพในการตอบกลับงดเว้น การใช้คำพูดบั่นทอนจิตใจนะคะ เพราะเจ้าของกระทู้เป็นโรคซึมเศร้า เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเราคบกับแฟนมาได้ปีนึงแล้วค่ะด้วยความที่เป็นโรคซึมเศร้า บวกกับเจอปัญหาครอบครัวและปัญหาของโรงเรียนมากมาย รู้สึกตัวคนเดียวมาตลอดเวลามีปัญหามักจะมีแค่ตัวเราที่ต้องผ่านมันไปให้ได้ และร้องไห้กับปัญหาส่วนตัวจนอยากตาย และทำร้ายตัวเองบางทีก็ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว พอได้เริ่มคบกับแฟนคนนี้เค้าเป็นคนที่ดีมาก ฐานะบ้านดีมากเป็นลูกผอ.โรงเรียนดังแห่งนึงในกรุงเทพ ซึ่งเราก็เป็นคนธรรมดาเป็นคนที่ไม่มีอะไรดีด้วยซ้ำ เราเคยแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ม.2แล้ว ส่วนเค้าก็อยู่ม.4ณเวลานั้น แต่ตอนนี้เค้าจะจบม.6แล้วค่ะ แล้วได้มีโอกาศคบกันเค้าเข้ามาทำให้เรารู้สึกว่าเราจะหายขาดจากโรคนี้แล้ว เค้าทำให้ความเศร้าเราหายไป จากที่ไม่อยากไปไหนไม่อยากคุยกับใคร ไม่มีความกระตือรือร้นจะทำอะไร ก็กลับกลายเป็นคนที่ดีกว่าเดิม มากขึ้นเลื่อยๆตอนแรกที่บ้านเราก็ชอบเค้านะคะ แต่ที่บ้านของฝ่ายนั้นไม่เคยเอ็นดูเราเลย แต่ก็ไม่เป็นไรแค่เค้าไม่เกลียดเราก็โอเคแล้ว ที่บ้านเราเอ็นดูเค้ามากค่ะ จนวันนึงเค้าเผลอโมโหใส่ที่บ้านเรา แต่เค้าก็โทรไปขอโทษจนที่บ้านให้อภัย และมีช่วงหลังเราเปลื่บนไปเพราะเจอปัญหาลุมเล้า ทำให้เราตีตัวออกห่างเค้า ออกมาเลื่อยๆเป็นเดือน ไม่คุยไม่ตอบแชทอะไรทั้งสิ้น จนเรากลับมาแต่ก็ยังเคลียดไม่ค่อยอยากคุย พอกลับมาเค้าก็เปลื่ยนไปเป็นคนละคน ไม่รู้จะทำยังไงทั้งๆที่ตลอดมาเรามีเค้าเป็นที่พึ่งตลอด เพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆ ครอบครัวไม่ค่อยรับฟัง รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเลยทั้งๆที่ครอบครัวดีมากเลยแต่แค่บางที่เค้าไม่เข้าใจเรา พอเค้าหายไปเราก็กระวนกระวายกลัวไปหมดทุกอย่าง นอนไม่หลับไม่กินข้าว ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากคุยกับใคร พอถึงวันปีใหม่เราขอให้เค้ามาเคาท์ดาวเป็นเพื่อนแต่เราทะเลาะกัน จนเราหนีเค้ามาที่สะพานพุทธ เรางอแงเพราะเราไม่โอเคจริงๆ เรางอแงใส่เค้าแล้วร้องไห้ เค้าไม่ตอบสักคำ เราเลยเดินหนีออกมา หันกลับไปคือเค้าทิ้งเราไว้ตรงนั้นแล้วปีใหม่พอดี ปวดใจนะคะตอนนั้นคิดในใจว่าวัยนี้เป็นวัยที่ควรได้กำลังใจจากครอบครัวและไม่ควรมีความรักจริงๆ รู้สึกปิดกั้นตัวเองจริงๆ เราโทรขอให้ที่บ้านมารับเพราะตอนนั้นชาจนคิดอะไรไม่ออก ที่บ้านบอกให้เลิก เลิกไปเถอะคนแบบนี้มาทิ้งลูกฉันไว้แบบนี้ได้ไง เราก็คิดงั้นค่ะว่าควรเลิกสักทีคนแบบนี้ แตาสุดท้ายก็ตัดใจไม่ได้ พอเวลาผ่านมาเราเข้าใจว่าที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะตัวเราเอง ตัวเราไปงี่เง่าตอนเค้ามีปัญหาชีวิตของตัวเองแต่เราไม่เคยไปช่วยเค้าเลย เราเอาปัญหาให้เค้าช่วยตลอด แต่ที่เค้าเป็นเรากลับช่วยไรไม่ได้เลย มันเลยทำให้เป็นแบบนี้ ตอนแรกทุกคนคงมองเค้าแย่สินะคะ แต่ถ้ามองกลับกันคงเป็นเรามากกว่าที่เห็นแก่ตัวเกินไป ตอนนี้กลับมาดีกันเหมือนเดิมแล้วค่ะ เพราะพี่ชายเราไปคุยกับเค้าว่า ถ้ารักเราให้กลับมาดูแลเราให้ดีกว่าเดิม แต่ถ้าไม่รักน้องเราแล้วก็ไปให้ไกลๆน้องเราอย่าให้มาเห็นหน้าอีก เค้าร้องไห้ค่ะเพราะเค้ารักเราเค้าต้องเจอปัญหาที่บ้านเหมือนกันไหนจะเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก ตอนนี้กลับมาดีกันเหมือนเดิม แต่ที่บ้านคือแอนตี้เค้าไปแล้วเพียงเพราะเค้าทิ้งเราไว้ที่นั่น มันก็ไม่ดีจริงๆแต่ตัวเราไม่มีเค้าไม่ได้จริงๆเค้าเป็นที่พึ่งทางจิตใจเรา ส่วนตัวเจ้าของกระทู้ไม่ได้ไปพบจิตแพทย์นะคะ อยากรู้ว่าควรทำยังไงดีคะ ปัญหาที่บ้าน ปัญหาเรื่องแฟน ปัญหาเรื่องโรคซึมเศร้า ปัญหาอาจจะไร้สาระ แต่มันเป็นสิ่งที่หน้าอึดอัดมากสำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วหนักใจมากกับเด็กที่ต้องพยายามคุมเกรดให้สูงเพื่อเข้าคณะที่ยากเกินตัวอย่างเรามากค่ะ ขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกคำตอบมากนะคะ